Voor mij was de startlocatie een geschenk uit de hemel, want ik zoek al tijden naar "mijn" ideale wandelsokken, maar dan in de hoge uitvoering. Ik wandel namelijk het liefst op de TK5 van Falke. Helaas voor mij is de TK2 (al dan niet Cool) de meest gevraagde wandelsok. En dat betekent dus ook dat de TK5 lang niet overal te koop is. En ik ben gelukkig in het bezit van de TK5 in de short uitvoering, maar die zijn te laag voor mijn hoge schoenen. Dus het boodschappenlijstje voor vandaag was kort maar urgent.
Maar het begon natuurlijk met de wandeling. Het leukste van de start was wel dat de winkel nog gesloten was, terwijl het binnen overvol was met wandelaars. En dan zijn er natuurlijk altijd weer een aantal zeer ongeduldige wandelaars die al een kwartier voor vertrek vooraan in de rij staan te wachten om als eerste starten.
Toen ik die situatie wilde fotograferen werd er op mijn schouder getikt en toen ik mij omdraaide had ik direct drie dikke, welgemeende smokken te pakken. Wat is het toch fijn om zoveel wandelvrienden te hebben. Na een praatje en een knuffel maakte ik alsnog een paar foto's en zocht ik Wandelmams weer op. Na het vertrek van de 35 kilometer wandelaars, nog een praatje met bekenden, het opnieuw strikken van de veters en het aantrekken van jas, handschoenen en muts liepen wij ook richting start. Binnen een minuut stonden we buiten en na het aanzwengelen van de GPS vertrokken we.
Alle wandelaars waren voorzien van mutsen, sjaals, handschoenen, hoofdbanden en diverse andere attributen om je warm te houden. In een lang lint van wandelaars begonnen we aan onze wandeling. Tot nu toe beperkte mijn kennis van Roden zich tot de route van de doorgaande weg tot de Vrijbuiter, want als rechtgeaarde kampeerders, bezoeken we dit walhalla minstens één keer per jaar. Mijn verwachting was dat we, net als in Zwolle, enige tijd nodig zouden hebben om het industriegebied achter ons te laten, maar dat was gelukkig niet zo. Na korte tijd liepen we langs de rand van Roden en een paar prachtige panden, zo het bos in. Wandelmams was erg blij dat het had gevroren, want dat betekende dat de bospaden hard bevroren waren en dat ze dus niet door zand of modder hoefde te ploeteren, want dat vindt ze niet leuk. Het enige gevaar was dat er op sommige plaatsen ijs onder de toplaag lag, maar dat hielden we goed in de gaten.
Na dit bospad wachtte ons een verrassing. We moesten een brug oversteken, waaronder een "waterval" was aangelegd ten behoeve van de vissen. En door het spattende water en de vreiskou van de afgelopen dagen was dat een prachtig gezicht. Stromend water en een dikke laag ijs op de stenen in het water. We stonden dan ook even stil om een aantal foto's te maken. En we waren de niet de uniek daarin. Vele wandelaars stonden stil om op dit punt foto's te maken. Een enkeling ging zelfs zo ver, dat het hem een nat pak opleverde.... Gelukkig bleef zijn fototoestel het doen.
Na het verlaten van het bos waaide de wind ons koud om de oren. De kraag ging omhoog, bij Wandelmams ging de muts nog wat dieper over de oren en ik zorgde ervoor dat de haarband die ik omdat volledig over mijn oren viel. we waren onderhand ruim een uur onderweg en eigenlijk moest ik wel weer plassen. Normaal gesproken heb ik er geen problemen mee om bij hoge nood achter een dikke boom te gaan zitten, maar bij de temperatuur van vandaag zag ik dat dus absoluut niet zitten. En daar had de FLAL rekening mee gehouden. na ruim zes kilometer was er een wagenrust en dar stonden twee Dixies. En op een Dixie zit je in ieder geval uit de wind. De temperatuur in zo'n ding is natuurlijk nagenoeg gelijk aan de buitentemperatuur. Maar Wandelmams en ik konden opgelucht verder.
Na deze wagenrust was het nog een uur lopen tot een binnenrust. En dat deel van de route liepen we met de wind in de rug en dat scheelde in ieder geval qua gevoelstemperatuur een paar graden. Net voor de rust werden we verrast door een paar schapen. Deze schapen zijn erg rustig, want ze zijn gemaakt van veldkeien en smeedijzer, maar daarom niet minder leuk. Bij de rust, in de Brinkhof in Roden, was het erg druk. Wandelmams ging voor de soep ik voor een kop thee. Ik wist voor Wandelmams nog net de laatste kop soep te bemachtigen. En terwijl ik in de rij stond wist Wandelmams de laatste zitplaatsen te bemachtigen. Deze rust was extreem druk. Maar het was er lekker warm, de aankleding was leuk en we konden even zitten, dus ons hoor je niet klagen.
Het bleef koud, maar het wandelen was goed te doen. Hoewel "Jan de Wind" op de open vlakte toch wel echt zijn best deed om in onze nek te blazen. En dat was koud. Opvallend vandaag was wel dat we constant wandelaars om ons heen hadden. Wandelmams en ik behoren niet tot de snelle wandelaars en vaak eindigen we een wandeltocht redelijk eenzaam, maar vandaag hebben we geen moment gewandeld zonder dat we andere wandelaars konden zien. Dat is een leuke ervaring. Bij rust nummer twee wilden we graag even zitten om weer een beetje warmte mee te krijgen.
En bij deze rust bleek maar weer eens hoe wandelaars met elkaar omgaan. De controleposten worden bemand door EHBO'ers. En toen de EHBO'er een klant kreeg en dus een blarenbehandeling moest uitvoeren, tekenden de wandelaars zelf de controlelijst af. Zo werd voor de organisatie duidelijk wie er bij de tweede rust was geweest en kon meneer de EHBO zijn werk ongestoord uitvoeren.
Na de tweede rust wachtte ons nog een kilometer of vijf. En die liepen we met veel plezier. Allereerst hadden we de wind weer in de rug. En ten tweede doken we het bos weer in. En daar kwamen we bij een prachtig vennetje waar al volop geschaatst werd. Enkele dappere wandelaars vervolgden hun weg over het ijs, maar Wandelmams en ik sloegen over. Op schaatsen voel ik mij fantastisch op het ijs, maar op wandelschoenen is het ijs mij veel te glad. De route langs het vennetje, door het het bos, bracht nog wat hindernissen met zich mee, maar voor we het wisten liepen we Roden weer binnen. En ook nu werd ik weer verrast. Toen ik het gevoel had dat ik nog middenin het dorp lip, zag ik ineens de startlocatie weer verschijnen.
Tot mijn grote vreugde heb ik wandelsokken gevonden die ik zocht en na een hapje en een drankje vertrokken Wandelmams en ik weer naar huis. En gelukkig voor ons ging deze FLAL-tocht voornamelijk over verhard terrein!!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten