De eerste was dat hij na de N4D even geen zin meer had in wandelen. De tweede had te maken met de voorbereidingen op de eerste Kennedymars van Wandelmams en mij. De derde oorzaak was dat hij het te druk had met voetballen op zaterdag (voetballen in D1 betekent dat je geselecteerd bent en dat moet je wel serieus nemen), nummer vier was de overgang naar de middelbare school en alle energie die het kost om vroeg op te staan, 14 km per dag te fietsen, je plek te vinden tussen al die nieuwe klasgenoten en te leren plannen en organiseren. En nummer vijf tenslotte was de blessure aan mijn voet, omdat het Wandelmannetje voor vervoer nog steeds afhankelijk is van zijn moeder.
Maar nu was het dus zover, hij ging weer met ons mee. En omdat het de eerste keer sinds lange tijd was, gaf het Mannetje de voorkeur aan 20 km. En zo gebeurde het dus.
Ondanks het feit dat we voor de derde keer deze tocht bezochten, verdwaalden we in Rottevalle. In het LWP (Landelijk WandelProgramma) stond het verkeerde adres en in file reden we rondjes door "wereldstad" Rottevalle. Na het raadplegen van internet kwamen we bij het goede adres en op de goede route en binnen twee minuten reden we de parkeerplaats op. Daar ging het nog bijna mis.
De verkeersregelaar stuurde ons door naar een apart stukje parkeerplaats met nog twee auto's in ons kielzig. De bestuurder van de auto voor ons vond het handig om de auto met de neus in de goede vertrekrichting te zetten, maar dat kostte wat moeite, dus wij stonden een minuut of vijf (zo voelde het in ieder geval) te wachten. Zodra er ruimte was draaide ik er omheen en wilde snel uitstappen, zodat de volgende auto ook de ruimte had om te parkeren. Helaas had deze bestuurder iets minder geduld dan verwacht en op het moment dat ik de deur opende schoot deze auto vrij dicht en abrupt de plek naast mij op. Ik schrok hiervan, zo snel had ik die auto niet verwacht, en de deur schoot uit mijn hand. Met een snelle beweging wist ik de deur tegen te houden, maar hij kwam wel tegen de auto naast mij aan. Verschrikt keek ik de naar de bijrijder, maar die keek niet naar mij. Om de bijrijder vervolgens de ruimte te geven om uit te stappen, stapte ik snel uit en gooide de deur dicht. Ik pakte mijn tas van de achterbank en had al bedacht, dat ik, zodra ik de deur van de auto naast mij zou horen dichtklappen ik mijn excuses aan zou bieden. Maar voor ik mijn tas had gepakt klonk zeer nijdig en op agressieve toon achter mij: "Dat had ook wel minder gekund met die deur!!!" Daarop antwoorde ik: "Het spijt me, de deur schoot uit mijn hand, sorry. Maar jij ook goedemorgen." Waarop ik de reactie kreeg: "Ehhh, ja, jij ook goedemorgen." Vervolgens liep deze bestuurder terug naar zijn portier en sloot deze.
Ik was best boos. Natuurlijk is het niet leuk als er een deur van een andere auto tegen jouw auto botst, maar deze reactie vond ik buiten alle proporties. Vriendelijk en beleefd blijven kost geen energie en brengt je veel verder. Dat probeer ik onze schatjes te leren. Toen ik mij omdraaide stond de bijrijder rondom de klink van de auto te poetsen. Vervolgens kwam het duiveltje op mijn schouder in actie. Op vriendelijk sarcastische toon zei ik: "Als je de beschadidiging zoekt, moet je lager zoeken. Zo hoog kan mijn portier jouw auto namelijk niet geraakt hebben. Kijk maar goed, mijn auto is zeker tien centimeter lager dan die van jullie." Wandelmams dook de auto in om haar tas te zoeken (die ze al in haar hand had) en het Wandelmannetje kwam helpen zoeken naar een beschadiging in het portier van de buurauto.Voordat hij allerlei ijselijkheden kon verkondigen stuurde ik hem naar zijn oma en wenstte onze buren een prettige wandeltocht. Pfffff. En toen moesten we nog beginnen.
Maar de wandeling maakte alles goed en het gezelschap ook. Het Wandelmannetje liet duidelijk blijken dat hij echt weer zin had in wandelen. Vol enthousiasme stond hij aan de starttafel en al snel liep hij te kletsen met alles en iedereen om hem heen.
En het lukt weer om foto's te plaatsen.
En al snel kwamen we bij de eerste rust in Kootstertille. We bezochten het toilet, maar sloegen de koffie en de thee even over. Het was erg warm binnen en het was benauwd. het zal ons niet verbazen als er daar 's avonds wordt gerookt. En dat sloeg Wandelmams op de longen. Dus zonder noemenswaardige rust gingen we verder. Het Wandelmannetje vroeg nog wel of we dan eventueel ergens tussendoor konden rusten als er een bankje was. Natuurlijk, als het nodig is altijd. Maar we probeerden toch om doot te lopen naar de tweede rust op 14 km.
Op zo'n 12 km kreeg ik last van mijn hak. Ik voelde een blaar opkomen. Helaas was dit paar schoenen toch nog niet voldoende ingelopen. Maar tot de rust zou ik het nog wel volhouden en dan kon ik even zitten en mijn hak inspecteren. Bij de tweede rust was het erg druk, maar na even wachten vonden we een plekje e trok ik mijn schoen uit. En ja hoor, een beginnende blaar. Gelukkig was de EHBO ter plekke en dus keek ik deze mannen even lief aan. Het Wandelmannetje wist zijn oma ondertussen zo gek te krijgen om hem te trakteren op appeltaart (waarbij hij er zelf wel voor zorgde dat er slagroom op zat).
Na de rust gingen we op weg voor de laatste 6 km. Het Wandelmannetje liep als een kievit, het was niet te merken dat hij ruim een half jaar niet meer gewandeld had. We liepen een stuk op met mensen die net begonnen waren met wandelen en zij verbaasden zich over het Wandelmannetje. Maar hij wist haarfijn uit te leggen dat hij wandelen echt leuk vindt. De heren van de EHBO fietsten ons voorbij en informeerden nog even of alles goed ging. Dat ging het zeker. Omdat we hier al eerder gewandeld hadden kwamen we al snel op "bekend" terrein en wisten we dat de tocht er bijna op zat. Langs het laatste stukje fietspad was goed te zien dat het de laatste tijd goed nat was geweest.
En voor we het wisten waren we weer terug. En daar stond de snert te wachten op Wandelmams en mij. Het Wandelmannetje had liever iets anders en dus verwende hij zichzelf met een gehaktBAL. Het was bijna een complete maaltijd. We lieten het ons goed smaken en vertrokken toen weer richting huis. De eerst 20 km van 2013 hebben we weer in de benen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten