Vandaag was ik wat minder vrij in het opstaan- en vertrekgebeuren, ik moest een trein halen, want mijn startpunt vandaag was station Groningen. En omdat Arriva een zeer gewaardeerd sponsor is van de NRT kon ik dat station kosteloos bereiken per trein, mijn startkaart was ook geldig als treinticket. Ik liep dus naar station Winsum om vandaaruit lui onderuit gezakt naar Groningen te reizen. Ik probeerde nog even om een startstempel te scoren, maar een blik op de routebeschrijving leerde mij dat station Groningen geen startstempel had.
Vanaf het station ging het langs het Groninger museum, waar nog steeds een tentoonstelling over de Rolling Stones is. Voorbij het museum werd ik naar rechts gestuurd, waar ik vervolgens (bijna) blindelings rechtdoor kon lopen, met het water aan mijn rechterhand. Ik moest alleen af en toe van mijn rechte baan afwijken om een brug te kunnen nemen in plaats van te moeten zwemmen.
Helaas kwam ik net te vroeg bij het Loopsportcentrumcentrum Noord, zij zouden vanaf negen uur geopend zijn en ik was er voor negen uur. Gelukkig stond er wel een Dixie voor het pand, zodat ik deze keer niet genoodzaakt was om terug te vallen op een groen toilet.
Ik vervolgde mijn weg en kwam al snel op het fietspad langs het Eemskanaal. Toen ik hier liep moest ik denken aan wandelvriend Martin, die een enorme fascinatie heeft voor wandelen langs water. Ik maakte dan ook een foto en stuurde die aan hem met de mededeling dat het uitzicht mij aan hem deed denken.
Vandaag had ik ook een date. Ik had afgesproken om een deel van de route te lopen met een "bekende onbekende" of een "onbekende bekende", dat is net hoe je het bekijkt. Het komt erop neer dat Roelie en ik elkaar kennen van naam, dat we wederzijdse kennissen hebben, maar dat we elkaar nog nooit hebben ontmoet. En daar zou vandaag verandering in komen. Op het moment dat ik het Eemskanaal verliet, zou ik haar bellen en dan zouden we elkaar treffen bij de rust bij het ijsbaangebouw in Lageland. En zo geschiede.
Bij het ijsbaangebouw was Roelie druk in gesprek met Alie en Herman, broer en zus op een respectabele leeftijd en bekenden van Roelie. Na een eerste korte kennismaking maakte ik gebruik van het toilet en daarna genoot ik van een bakkie thee voor Roelie en ik verder gingen. In de verte voor ons uit zagen we Alie en Herman, wederom een mooi richtpunt. Hoewel, de eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik last kreeg van "oude" wandelkwaaltjes, op dit moment vooral in de vorm van blaren. En hoewel ik erop gerekend had dat deze 4Daagse wat van mij zou vragen, had ik niet gerekend op blaren en al helemaal niet op blaren op de plekken waar ze nu ontstonden. Maar goed, ik weet dat voor mij geldt dat doorlopen de beste optie is bij blaarvorming, dus dat deed ik dan ook.
En gelukkig klikte het enorm tussen Roelie en mij, dus afleiding was er voldoende. Zeker omdat deze etappe een thuiswedstrijd was voor Roelie en zij mij dus enorm veel kon vertellen over de omgeving en de ontwikkeling daarvan in de afgelopen jaren. En al druk pratend bereikten we Bed en Breakfast Het Tolhuis, waar we neerstreken voor een pauze. Ook hier troffen we Alie en Herman weer. Na weer een gezellig praatje met hen, vertrokken zij net voor ons aan richting Schildmeer.
Na deze rust stuurde de officiële route ons langs de doorgaande weg, maar Roelie wist een alternatief over een dijk langs het water. Daar was ik direct voor, over het algemeen zijn alternatieven van doorgaande wegen altijd leuker. Dat was ook nu het geval. Nou ja, in ieder geval zijn alternatieven altijd leuker als het gaat om het uitzicht. Voor voeten die denken dat blaarvorming ook deel uitmaakt van wandelen is zo'n alternatief vaak iets minder, in ieder geval volgens mijn blaarvormende voeten wel.....
Maar dat mocht de pret niet drukken, na een kort werkoverleg, vinden wij (Roelie en ik) het allebei nog leuk om samen door te lopen (ja dus), ging het weer verder over gebaande wegen richting e om het Schildmeer, Groningen op zijn best!!!
Na de rust bij het Schildmeer zou Roelie haar weg vervolgen in de richting van haar huis en ik zou mijn vervolgen richting het station van Appingedam. Voor ons allebei was dat ongeveer even ver lopen. Bij de rust bij het Schildmeer troffen we Alie en Herman weer. Ik zou even gebruik maken van het toilet aldaar (ja, ik ben nu eenmaal een zeikwijf), ondertussen zouden de andere drie een bankje zoeken voor een koffiepauze.
Toen ik van het toilet kwam, zag ik ze in de verte lopen, op zoek naar een bankje uit de wind. Dat bankje werd uiteindelijk gevonden, ruim voorbij het Schildmeer en een stuk verder van huis voor Roelie. Maar hé, we zaten uit de wind, we hadden een lekker bakkie en elkaars gezelschap, het kan minder.
Na deze pauze ging Roelie weer richting huis, maar niet nadat ik haar bedankt had voor haar gezelschap. Zo fijn dat er in deze coronatijd toch ruimte was voor nieuwe ontmoetingen.
In het gezelschap van Herman en Alie begon ik aan de laatste kilometers van vandaag, nog een stuk of zeven richting Appingedam. Nadat we Steendam hadden verlaten kreeg de wind flink vat op ons en al snel trok ik dan ook mijn vest weer aan, de wind was echt koud.
Na het bord bebouwde kom Appingedam werd ik verrast door het feit dat er nog de nodige industriële sporen te vinden waren, diverse restanten van oude strokartonfabrieken.
Bij de AH konden we een traktatie ophalen, dat deden we dus ook. We kregen een tasje met diverse lekkernijen. Voor mij begin de tijd te dringen, ik wilde graag de trein halen, niet halen betekende een half uur wachten. Herman stelde mij gerust, ik zou het zeker halen en hij wees mij ook nog eens de goede richting.
En dan blijkt maar weer dat wijsheid met de jaren komt, want Herman had helemaal gelijk, ik bereikte ruim station Appingedam, ik had zelf nog tijd om vanaf het perron te zwaaien naar Herman en Alie, zij hadden een privé-taxi vanaf dit eindpunt.
De terugreis vergde nog wel wat van mij. Ik moest overstappen in Sauwerd en daar had ik vijf minuten voor. Klinkt reëel toch? Dacht ik ook. Maar als je het perron moet verlaten, een spoorwegovergang moet oversteken, een volgend perron weer moet betreden (omhoog), terwijl er tussendoor nog en trein passeert, dan is dat best een uitdaging als je voeten zeer doen. Gelukkig lukte het wel binnen het tijdsbestek.
Bij terugkomst in het tijdelijk onderkomen bleek de schade groter dan gedacht, man, wat een blaren. Na prikken, ontsmetten, douchen, ontsmetten, open lucht en afplakken ging ik op tijd naar bed. Nog twee dagen te gaan!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten