Zoals wel vaker hier in "Huize Wandelen en meer...." liep het weer anders dan gepland. Deze keer was Dochterlief de aanstichter. Na een ontzettend leuke auditiedag kreeg ze te horen dat ze niet door ging naar de tweede auditieronde. Dat was even slikken, maar de grootste frustratie zat hem in het feit dat er geen duidelijke aanknopingspunten waren om te verbeteren, het was slechts de mededeling dat één onderdeel net onvoldoende was (zonder concrete voorbeelden), terwijl het andere onderdeel bovengemiddeld was. En als je dan van de hoge pieken en de diepe dalen bent, is het dal even heel diep. En dus wilde ze naar huis. Het was even haasten, maar het lukte om haar voor het ingaan van de avondklok weer binnen te hebben. En dus hadden Manlief en ik in plaats van een rustige avond samen, een avond met een verdrietige dochter. Gelukkig kon ze na enige relativering ook de goede dingen weer zien en was ze uiteindelijk toch wel trots op de positieve dingen.
Ook de maandagmorgen verliep heel anders dan gepland, ik kon namelijk niet naar mijn werk. Onze oprit en onze straat waren veranderd in een ijsbaan en mijn schaatsen waren nog niet uit het vet. De buurman, die de container aan de weg ging zetten, was op de heenweg blij met de houvast van de container. Er zat voor mij dus niets anders op dan naar mijn werk te bellen en te zeggen dat ik (nog) niet kon komen, terwijl mijn eerste les een les aan examenklas was en dus fysiek. Gelukkig kon dit worden opgelost, een onderwijsassistent nam fysiek de honneurs waar en ik ging online. Na die les was de strooiwagen twee keer de straat gereden en was de ijsbaan grotendeels verdwenen. En dus besloot ik om alsnog naar school te rijden, er wachtte nog een examenklas op me en er stond 's middags nog een overleg gepland. Gelukkig was de weg weer goed begaanbaar toen ik onze straat uit was.
Verder was de week voor mij redelijk rustig. Maandagavond rondde ik het laatste nakijkwerk af en daarmee viel er een last van mijn schouders, er was weer ruimte voor andere activiteiten, zowel zakelijk als privé. En natuurlijk maakte ik ook deze week weer de nodige ommetjes. Ik doe mee aan een challenge, deze houdt in dat je in 2021 minstens 20 weken 21 kilometer loopt. Nu kom ik daar over het algemeen met mijn zaterdagse wandeling al aan, daarom heb ik er voor mijzelf een extra dimensie aan toegevoegd, die 21 kilometer probeer ik grotendeels te lopen door vaker een korte afstand (maximaal zo'n 5 km) te lopen. Dat gaat tot nu toe goed, hoewel ik wel moet zeggen dat ik niet kan wachten tot het weer langer licht is, dan kan ik ook buiten het dorp gaan lopen. Ik heb nu het idee dat ik alle wegen van het dorp al heel vaak gezien heb. Maar ik blijf doorgaan, het doet me toch wel erg goed, zelfs als ik moe van werk kom. Of misschien wel vooral als ik moe van mijn werk kom.
Manlief genoot deze week van zijn nieuwe stoel. Meerdere keren per dag hoor ik een seconde of drie één van de motoren van de stoel joelen, benen een stukje omhoog, hoofd stukje omlaag, benen een stukje omlaag, rug een stukje omlaag, hoofd een stukje omhoog, benen weer omlaag, hoofd ..... En blij dat-ie dan is.....
Maar hij is niet de enige die blij is, ook ik geniet van de nieuwe meubels, er is meer ruimte gekomen in de woonkamer en we hebben weer een onbeschadigde bank zonder vlekken. En elke keer als ik de woonkamer inloop ruikt het ook nog naar nieuwe meubels. En omdat we de stoel en de bank netjes willen houden, kreeg poezenbeest Trien deze week heropvoeding. We spoten anit-krab-spray op de stoel en de bank en we zetten een oud krukje neer waar ze wel aan mag krabben. En dat gaat eigenlijk heel goed. Ze heeft zich nog maar twee keer vergist. Dat moet toch goed gaan komen.
Dochterlief stortte zich deze week weer vol overgave op haar traineeship voor Welzijn Mensenwerk. Ze richt zich op de jongeren en daar heeft ze enorm veel plezier aan. Dat leidde haar af van haar verdriet over de auditiedag, sterker nog ze kreeg er energie van. Zoveel energie dat er ook alweer allerlei nieuwe stappen zijn gezet op weg naar een andere opleiding volgend jaar.
En de Wandelkerel, die is weer thuis na twee weken Arnhem. Hij geniet van zijn opleiding aan de HVHL, hij geniet van het doordeweeks op kamers zitten en nu geniet hij weer van een weekendje thuis. Wat is hij toch heerlijk stabiel.
Al met al was deze week zo slecht nog niet, ondanks het feit dat de coronamaatregelen nog wat langer gelden. En ook volgende week heb ik iets om naar uit te kijken, ik ben jarig. Nu maar hopen dat er ook wat cadeautjes gearriveerd zijn tegen die tijd, ik ben tenslotte gek op cadeautjes krijgen....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten