Ik heb even een weekje overgeslagen. Niet omdat er niets gebeurde, sterker nog, ik denk dat er teveel gebeurde. Ik had behoefte aan niet(s) moeten en dan voelt bloggen ook als een "moetje". En dan schrijf ik hier dus even niets.
De druk(te) begon al op zaterdagavond, ik voelde me niet echt top en op een bepaald moment had ik het idee dat mijn hart een beetje op hol sloeg. Eerst eventjes maar later bleef het aanhouden, een heel vervelend gevoel. Met het oog op naderend winters weer en een avondklok besloot ik om toch de huisarts maar te bellen. Gelukkig kon ik daar snel terecht en de Wandelkerel was mijn chauffeur. Gelukkig kwam er niets uit het lichamelijk onderzoek, alles wat gecontroleerd en gemeten kon worden, was in orde. Diep in mijn (nadrukkelijk kloppende) hart had ik dat wel verwacht en ook de oorzaak wist ik wel aan te wijzen. Simpelweg spanning, een combinatie van meerdere oorzaken die niet meer genegeerd konden worden.
Gelukkig deed mijn hart zondag alweer gewoon en dus ging ik naar buiten om een sneeuwwandeling te maken. Ondanks de snijdende wind genoot ik met volle teugen!
Maandag was een dag van alleen online lessen en omdat mijn les dag vroeg eindigde, maakte ik een afspraak bij de huisarts om verder te praten over zaterdagavond. Ik moet ergens naar toe met alle druk en stress. Gelukkig kan ik snel terecht bij een praktijkondersteuner, die me gaat helpen om om te gaan met alles wat er door mijn hoofd speelt.
's Middags doken de Wandelkerel en Dochterlief de tuin in voor een portie sneeuwpret. En ook al zijn ze dan negentien en twintig, ze genoten!
De Wandelkerel moest nog naar Arnhem, dinsdagmorgen wachtte hem een fysieke praktijkles, dus na deze sneeuwpret moest hij zijn spullen gaan pakken. Net na zes uur zette ik hem af op station Meppel, zodat hij voor negen uur in Arnhem kon zijn. Helaas voor hem liep alles mis. De reis die normaal gesproken anderhalf uur duurt, duurde nu drie uur en drie kwartier, hij kwam dus na de avondklok aan in Arnhem. Omdat hij niet op het station wilde overnachten, is hij toch naar zijn kamer gelopen. Die heeft hij veilig bereikt en eenmaal daar is hij direct in zijn bed gekropen. Hij was kapot van de reis en hij had het koud. Gelukkig was de praktijkles erg leuk, dat maakte weer een hoop goed.
Dinsdag was ik jarig. Het eerste cadeautje had ik maandag al gekregen van de schatjes, een lichtgewicht mini-gasbrander, zodat ik tijdens mijn langere wandelavonturen ook zelf ene keer een bakkie thee kan zetten. Nou ja als ik er zelf nog een kleine gasfles bij koop (of krijg). Van Manlief kreeg ik een lichtgewicht tentje, zodat ik ook op campings kan gaan overnachten, heerlijk, nog meer vrijheid! Daarnaast ontving de nodige kaartjes en een bos bloemen. Ondanks alles was ik toch echt jarig.
Maandag had de Wandelkerel een klein stukje van de oprit sneeuwvrij gemaakt, zodat ik hem naar het station kon brengen, maar de rest van de oprit lag nog vol. En dat was een probleem, want Manlief kon ok niet bij zijn scootmobiel komen. Dochterlief wilde wel aan de slag, maar dat zou ze allen moeten doen, want ik moest online lesgeven. Gelukkig kreeg ze hulp van de buurman.
De rest van de week ging redelijk rustig voorbij. Vrijdagavond deed ik met Dochterlief nog een poging om te schaatsen, maar we konden geen vrienden worden met het ijs op de ijsbaan, dus dat was nog geen onverdeeld succes. Maar het smaakte wel naar meer. Ook had ik een probleem met mijn schaatsen. Ik had mijn skeelers nog onder mijn schoenen zitten. Ik besloot dus om op "houtjes" te gaan, maar op de een of andere manier miste ik de grip, het schaatste gewoon niet lekker. Al met al was het een domper. We beraden ons nu op vervolgstappen.....
Nu er sneeuw lag experimenteerde ik met sneeuwverven, maar ik had niet genoeg witte katoen om een tweede ronde te doen, dus bestelde ik bij Stegeman in Rouveen nieuwe en deze ging ik lopend ophalen. Ik vertrok zaterdagmorgen bij een temperatuur van min acht, maar wat genoot ik!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten