Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

maandag 29 april 2019

Santiago de Compostela-Negreira-Santa Mariña

zondag 28 april 2019
Santiago de Compostela-Negreira

Het hostel dat we gekozen hadden voor deze nacht lag helaas aan een drukke straat, daarom konden we het raam niet open zetten, te veel lawaai. Daardoor werd het wel benauwd op de kamer. Daarnaast was er om 3 uur ‘s nachts iemand die naar binnen wilde komen, maar de deur niet open kreeg, weer lawaai dus. Toen er om 6.15 uur ook nog mensen vertrokken met veel lawaai was mijn gebroken nacht compleet. Ik had de Wandelkerel beloofd dat hij tot 7.45 uur mocht uitslapen, dus ik lag nog een poosje wakker. 

Uiteindelijk verlieten we het hostel net na 8 uur. De eerste bar sloegen we over, dat was achteraf niet zo handig, want verder troffen we niets meer open. Buiten de stad aten we dus iets uit de voorraad, banaan en mini-donuts, aangevuld met water.

De route was prachtig, door de eucalyptusbossen over rotspaadjes. Omdat we een beperkt ontbijt hadden gegeten, verheugden we ons op de eerste bar. Volgens de kaart zou er ergens een bar zijn, maar wij zagen hem niet, dus moesten we nog even door. De volgende bar, volgens de kaart, zagen we wel en die was open, dus tijd voor voer, de Wandelkerel een broodje ham en ik een tortilla. Goed gevuld konden we weer verder. 

Na deze bar ging het eerst een stuk langs de weg en daarna weer het bos in, naar de top van de berg. Het was een flinke klim en elke keer als ik dacht dat de top nu wel bereikt moest zijn, bleek het toch nog iets hoger te kunnen. De Wandelkerel was natuurlijk allang uit beeld, maar op het hoogste punt zat hij toch weer op mij te wachten. Samen gingen we verder, op naar een bar, voor mij voor een sanitaire stop, voor de Wandelkerel voor water. Na een korte stop gingen we weer verder. Toen we een bocht maakten, stonden we ineens voor een hele oude brug over een rivier. Naast de brug ruiste een waterval, echt een fantastisch plekje. We bleven hier even stil staan om te genieten. Na het oversteken van de rivier volgden we deze een poosje over een naastgelegen pad en na een klein stukje weg bereikten we Negreira.

De hele weg vanaf SdC hadden we borden gezien voor herbergen, maar geen municipal. We verblijven nu in een privéherberg, luxe, schoon en rustig. Dan maar wat meer betalen.

De supermarkt zit om de hoek, dus de lunch was snel gekocht en daarna was het wachten tot de was droog was. En dat wachten doet de Wandelkerel in bed met filmpjes en ik op de binnenplaats, mijn verslag schrijvend. Het gaat ons allebei goed af.

Op 2 paar sokken van de Wandelkerel na was de was droog toen we om een uur of 7 gingen eten. Het werd pizza, groot en lekker. Zo groot dat ik de Kerel blij kon maken met een extra kwart pizza. Na het eten scoorden we nog een ijsje bij de supermarkt, waar we ook yoghurt haalden voor het ontbijt. Scheelt morgenochtend zoeken naar een bar.

We sloten de dag af met een biertje voor de Wandelkerel en een cola voor mij. De laatste sokken zijn droog, dus we installeren ons in bed, nog even hangen en dan slapen.

maandag 29 april 2019
Negreira-Santa Mariña

Ook vandaag waren er weer zeer vroege vogels, toen ik om 6 uur naar het toilet ging, liepen er al mensen rond die op het punt van vertrekken stonden. Ik schoof nog even lekker mijn bed in en toen ik om 7.15 uur mijn ogen weer open deed, waren de Wandelkerel en ik de enige pelgrims die nog in bed lagen. Langzaam aan begonnen we aan onze dag. Na het ontbijt met yoghurt, waren we om 8 uur klaar voor vertrek. Om weer op de Camino te komen hoefden we alleen de straat maar over te steken.

En toen we dat gedaan hadden, ging het al mis, het water liep uit de rugzak van de Wandelkerel. Snel de rugzak af en de boel controleren. Wat bleek, zijn Camelbak zat niet goed dicht. Of ik heb dat niet goed gecontroleerd of de dop is bij het inpakken van de tas los geraakt, het gevolg was een natte rugzak en een natte kont voor de Kerel. Gelukkig zit alles in de tas ook in waterdichte zakken, dus zijn spullen waren nog droog. Na dit oponthoud konden we weer verder. Of eigenlijk pas beginnen........

We verlaten Negreira via een poort en na een klein stukje weg, kwamen we weer in het bod terecht, ook hier weer die heerlijke eucalyptusgeur. Bij vertrek was de jas hard nodig, maar na een half uur liepen we te puffen, dus de jas maar weer uit. Na een kilometer of 8 gingen ook de pijpen van de broek, de temperatuur liep snel op.

Er volgden vele kilometers over de weg, waar het gelukkig niet druk was. We waren blij om weer een bospad op te gaan, ook al liep hij naar beneden. Aan het eind van de afdaling wachtte een oase, een prachtig, schaduwrijk terras. Tijd voor een hapje en een drankje. We kwamen heerlijk bij, maar we verbaasden ons wel over de vele pelgrims die voorbij kwamen of ook op het terras neerstreken. Zoveel pelgrims bij elkaar hadden we nog niet eerder gezien. Wat ook opviel is dat er op dit traject veel pelgrims met een dagrugzak(je) lopen. Na ons hapje en drankje gingen we weer verder, we waren al over de helft en we wilden niet al te laat ons einddoel bereiken, zodat we op het warmst van de dag lekker konden relaxen.

Het was nog steeds druk met pelgrims, een heel andere belevenis dan op de Via de la Plata, zeker toen er voor ons in het Spaans gezongen werd, vals en uit de maat, maar het had wel wat. Uiteindelijk bereikten we Santa Mariña, het eindpunt van vandaag. We konden kiezen uit twee albergues, het werd Casa Pepa. Na een hete douche en de handwas streken we neer op het terras voor het menu del dia. Dat lieten we ons smaken. Na ons menu namen we een borrel en toen was het wachten tot de was droog zou zijn. De Wandelkerel deed dat filmpjes kijkend, ik schrijvend aan mijn verslag. (Kleine verbetering achteraf, de Wandelkerel deed dat slapend.)

‘s Avonds aten we nog een klein hapje en daarna bedtijd!! Alles zoveel mogelijk klaar gelegd voor morgen, dus voor nu: “Weltrusten”!

Geen opmerkingen: