Campobocerros-Vilar de Barrio
‘s Ochtends rond half 7 begint het te leven in de herberg en even later is het een drukte van belang. De laatste was wordt verzameld, voeten worden getapet of ingesmeerd, tassen worden ingepakt en bedden afgehaald. Vanaf 7 uur begint de grote uittocht. Jane, de geblesseerde Australische, neemt de taxi naar Laza, dat is een grotere plaats met farmacie.
Er is helaas geen bar open voor het ontbijt, dus we moeten het doen met wat droge cakejes en een slok water. Ach, het is iets. Na een kilometer of 8 was er een donativo- rustplaats en daar scoorden we nog twee cakejes, maar dat hielp maar even. Tegen de tijd dat we in Laza kwamen, rammelden onze magen flink. We wilden dus snel naar een bar. Maar voor we daar waren, liepen we langs een farmacie en daar stapte net Jane de deur uit. Ze hadden haar enkel verbonden, maar voor verdere behandeling moest ze naar Ourense. Daar gaat ze maandag heen met de bus, dus misschien zie we haar daar wel weer.
Na dit gesprek gingen we snel naar de bar, waar we genoten van een bocadillo jamon en een blikje cola. Voor we vertrokken lieten we nog een broodje ham inpakken, voldoende noodrantsoen!
De Wandelkerel maakte een klein uitstapje, hij moest Pokémon-eieren vangen, voor we verder liepen naar het punt waar een flinke klim begint. Voor we hier waren, kwamen we beide tot de ontdekking dat het water in de Camelbak zo goed als op was. We hadden allebei nog een gevulde bidon, maar of dat genoeg was voor de klim, betwijfelde ik. We waren dan ook blij toen we een pelgrimsbar zagen. Helaas, toen ik het hek opendeed, kwam er een mannetje naar buiten en die riep: “Closed!!!” Ok dan. Ik vroeg om aqua en toen liep hij naar binnen om even later weer buiten te komen met een literfles water. Hier vroeg hij €2 voor. Dat was schrikken, in A Gudina betaalden we €0,95 voor 5 liter water. Maar ja, we moesten iets. Zo’n 50 meter verderop was een bankje, hier stopten we om het water in de Camelbak te doen en om onze broeken af te ritsen, dat kon nu wel. We smeerden ons in en liepen door naar het begin van de klim.
Vanaf hier gingen we ieder op ons eigen tempo. De Wandelkerel gaat sneller en makkelijker naar boven dan ik, dus dat is beter voor ons allebei. Op een bepaald moment kreeg ik een foto van de Kerel van een kruis, uitgelegd in stenen. Ik besloot om bij te houden hoeveel tijd er zou verstrijken voor ik daar was, dat ging om 12 minuten. Hij liep dus aardig voor.
We hadden afgesproken dat de Kerel een berichtje zou sturen als hij boven was, bij de bar die daar zit en dat hij daar op mij zou wachten. Ondertussen was er niet alleen sprake van een klim, maar ook van hordes, er lagen meerdere bomen dwars over het pad. Daar kon je soms omheen, soms moest je erover klauteren en één keer zelfs onderdoor kruipen. Maar ook ik kwam boven. Toen ik bij de bar kwam, stond de Wandelkerel op het punt om verder te gaan. Het was nog 7 km naar het eindpunt, maar die gingen wel weer naar beneden.
Voor ik aan de afdaling begon, at ik eerst maar weer een bocadillo jamon, een verse, die in de rugzak bleef noodrantsoen. De Kerel had een schelp geschreven en ook ik mocht dat doen, deze komt ooit in de herberg te hangen, denk ik.
Om half 5 bereikte ik het eindpunt en daar zat de Kerel op mij te wachten. Samen gingen we naar binnen en we kwamen terecht in een compleet lege herberg. Dit was wel heel bijzonder, dat een herberg om half 5 nog leeg is. Uiteindelijk sliepen we daar met 8 personen, heerlijk rustig dus.
We bezochten nog even een supermarkt en als avondeten, aten we ons noodrantsoen, aangevuld met een bakje yoghurt. En toen lekker naar bed.
zondag 21 april 2019
Vilar de Barrio - Xunqueiria de Ambia
Ik werd om half 7 wakker en toen was iedereen nog in diepe rust. Allemaal moe van de lange en zware dag van gisteren. Omdat ik toch niet meer kon slapen, sloop ik stil uit bed en ging naar beneden om daar alvast het een en ander voor te bereiden voor deze dag. Pas om kwart voor 8 hoorde ik de eerste geluiden van boven komen. Om half 9 zaten we in de bar aanneemt thee met koekjes en daarna vertrokken we met onze Spaanse vriend. Vanwege de late start besloten we om vandaag maar 14 km te lopen. Het was een heerlijk relaxte wandeling en spraken over de natuur, de opleiding van de Wandelkerel, de prachtige uitzichten en natuurlijk over de vele verschillende mensen op de Camino.
Na zo’n 10 km kwamen we in een barretje en daar aten we wat. We hoorden daar dat het gisteren in Laza zo druk was met pelgrims, dat de gesloten herberg, uiteindelijk noodgedwongen is opengegaan. We waren dus blij dat we gisteren voor de lange afstand hebben gekozen.
Na het barretje kwamen we op het mooiste deel van vandaag. Het deed een beetje Engels of Iers aan. Muurtjes van gestapelde stenen, begroeid met mos en klimop langs het pad. Maar dan ineens toch weer een rotspad, waar je goed moet kijken waar je loopt. De Wandelkerel bestudeerd diverse plantjes, hij blijft boswachter in spe. Met de Spanjaard heeft hij een gesprek over bomen en met behulp van Google Translate komen ze eruit.
Om kwart over 12 zijn we bij de herberg en tot onze grote verrassing treffen we daar de “chica’s”. Dit zijn twee Spaanse vrouwen die gisteren in Laza zijn gebleven. Ze geven toe dat ze met de taxi zijn gekomen. Volgens onze Spaanse vriend is dat niet de eerste keer en hij is zeer ontstemd over het gedrag van deze dames.
Nadat we onze spullen hebben geïnstalleerd, gaan we naar het dorp. Hier drinkt de Kerel een biertje en ik een baco op een terras in de zon.
Eenmaal terug in de herberg komen er steeds meer pelgrims binnen, die zijn vanmorgen gestart in Laza. Gelukkig zullen niet alle pelgrims uit Laza deze afstand afleggen, anders is deze herberg ook zo vol.
Het nadeel van zo’n korte afstand is wel dat de middag erg lang duurt. We gaan zo dus maar weer even naar het dorp, we moeten om 20.00 uur weer terug zijn, want dan komt de hospitalero voor de inschrijving en een stempel.
En dan maar op tijd naar bed vandaag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten