Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

dinsdag 23 april 2019

Xunqueira de Ambia-Ourense-Cea

maandag 22 april 2019
Xunqueira de Ambia-Ourense

Om 6 uur waren de eerste pelgrims alweer aan het rommelen en toen was ik klaar wakker. Ik ben nog even blijven liggen, maar dat had totaal geen zin, dus toen ben ik maar nuttige dingen gaan doen. Toen ik terugkwam was de Wandelkerel ook wakker en even later liepen we met zijn tweeën naar het dorp, op naar een ontbijt in de bar.

Onze Spaanse vriend, Iñaki, en een Duitser, Peter, zitten daar al en na het ontbijt vertrekken we met zijn vieren.

Dat duurde niet lang, want ik kon de heren niet bijhouden. Omdat we veel langs de doorgaande weg liepen, zag ik ze wel regelmatig in de verte.

Na 10 km kreeg ik een appje van de Kerel, hij zat in een barretje aan de cola en ik besloot om met hem mee te doen. Na deze opkikker gingen we samen verder. Over de route valt niet veel te zeggen, eerst 10 km over de weg, daarna 10 km industrie, voorstad en stad.

Eenmaal in de stad kostte het wat moeite om de herberg te vinden, maar toen we daar uiteindelijk waren, waren we alsnog te vroeg. Open vanaf 13.00 uur en het was 12.50 uur. De hospitalero zat in de bar tegenover de herberg en er zaten 5 pelgrims op het muurtje voor de herberg, maar pas toen de torenklok 1 uur had geslagen, stak de hospitalero tergend langzaam de straat over. Bij het inschrijven bleek hij ook nog eens zijn goede humeur aan de overkant te hebben laten liggen.

Vlak na ons arriveerden Peter en Iñaki en die laatste wist te vertellen dat Jane, de geblesseerde Australische, haar been op twee plaatsen heeft gebroken. Ze was nog in het ziekenhuis, maar ze zou later ook naar de herberg komen. We waren blij dat we haar nog zouden zien, maar wat balen van die breuken.

We bezochten de kathedraal en aten wat en toen we terugliepen naar de herberg werden we onderschept door Peter, Iñaki en Jane, zij zaten op een terras. Daar sloten we ons bij aan.

‘s Avonds zijn we uit eten geweest met Peter, Iñaki en een Duitse. De Wandelkerel en ik verlegden onze grenzen, we proefden pulpo, inktvis, maar het belangrijkste was dat het gezellig was. We namen soep mee voor Jane, zodat zij ook nog iets te eten had. En toen was het ineens 10 uur. Bedtijd!!!

dinsdag 23 april 2019
Ourense-Cea

Na een slechte nacht, warm en benauwd in de slaapzaal, gingen de Wandelkerel en ik om 8 uur op pad. We hadden al ontbeten in de herberg, dus deze keer geen bar voor vertrek. We moesten even onze weg zoeken om de Camino weer op te pakken, maar op de oude Romeinse brug zagen we de eerste gele pijl weer.

Het eerste stuk ging door de stad en dat verwerd langzaam industrie, saai, vies en stinkend. Ineens hield de industrie op en werd het rustig, we hoorden weer vogels fluiten. We moesten door een tunneltje dat zo smal was dat er maar net één auto door paste. Als voetganger moest je op een knopje drukken, zodat er een stoplicht boven het tunneltje op rood ging en de auto’s dus moesten wachten.

Net na het tunneltje zagen we een bankje en daar gingen we even zitten voor een broodje. Ja hoor, we zaten nog maar net en het begon te druppen, dus brood snel eten, poncho’s aan en door. Er volgde een flinke klim, met een stukje van 21%. De Wandelkerel liep flink op mij uit, ik was niet vooruit te branden. Nadat ik een sanitaire stop had gemaakt, ging het een stuk beter en eenmaal boven kon ik mij gaan verheugen op Casa Cesar.

Ik had de Wandelkerel een foto gestuurd van 2017, zodat hij er niet voorbij zou lopen. Hij was er eerder dan ik en liet de foto zien. Cesar stelde hem allerlei vragen waar de Kerel geen antwoord op had, dus hij belde mij. Al bellend bereikte ik Casa Cesar. We kregen thee met iets lekkers, bekeken de foto’s en het gastenboek van 2017, gingen met Cesar op de foto en we kregen een speldje van hem van een gele pijl. Net voor we weg gingen, kwam de vrouw van Cesar en zij spreekt een beetje Nederlands, dat wilde ze graag oefenen. En toen was het echt tijd om verder te gaan. Dat vervolg was pittig, het begon nu echt te regenen en de plassen waren soms enkeldiep, zodat we moesten oppassen om geen natte voeten te krijgen.

Er was geen tijd om te genieten van de mooie omgeving, we moesten constant opletten waar we liepen. Na een uur of twee werd het weer droog en kwamen we weer op een asfaltweg, met beide waren we blij.

We vonden een vlak stukje op een muurtje en daar gingen we even zitten. Het waren maar 10 minuten, maar het was erg prettig om even onze voeten rust te gunnen. Vanaf dit punt hadden we nog zo’n 2,5 km te gaan en die gingen vlot. We vonden de herberg, waar op dat moment nog niemand was (‘s avonds zou het zo goed als vol zijn).

Na een hete douche gingen we even naar de supermarkt, waar we pasta en tonijn kochten voor het avondeten, met yoghurt als toetje. Ik maakte avondeten voor ons beiden in de keuken van de herberg en na het eten kletsten we nog met andere pelgrims. De Wandelkerel kreeg nog een biertje en toen was het echt bedtijd. Hopelijk morgen een iets drogere dag







Geen opmerkingen: