We zijn op weg...

donderdag 18 april

huis-Schiphol-Santiago de Compostela-A Gudina

De wekker gaat belachelijk vroeg, al om 4.20 uur, zodat ik nog even kan douchen voor vertrek en redelijk rustig kan opstarten. Dat redelijk rustig opstarten gaat mis als de Wandelkerel niet, zoals afgesproken, om 5.15 uur beneden is. Sterker nog, Paps is al gearriveerd als hij opduikt. Alsnog lukt het om volgens planning om 5.30 uur in de auto te stappen. Paps zet ons af op het station en gaat dan snel weer weg, ik vermoed dat hij nog een paar uur zijn bed induikt.

Na een treinrit zonder oponthoud komen de Wandelkerel en ik ruim op tijd aan op Schiphol. We vinden al snel de goede incheckbalie, dus de bagage zijn we al snel kwijt, we hebben alleen moeite om de goede vertrekhal te vinden, maar de dame van de info-balie helpt ons op de goede weg.

We kopen wat leesvoer en een kop thee en dan zoeken we de juiste gate. Hier moeten we nog drie kwartier wachten. Tijdens het wachten zien we onze rugzakken het ruim in gaan, dat scheelt! Eenmaal in het vliegtuig komt er een dikke Spanjaard naast mij zitten, die niet anders dan wijdbeens op de stoel past, minder plek voor mijn benen dus. Maar dat is nog niet het ergste, hij stinkt gigantisch naar zweet en sigarettenrook en als hij dan ook nog een paar biertjes drinkt, komt daar ook nog een alcohollucht bij. Ik ben blij als we twee-en-half uur later het vliegtuig uitkunnen.

De rugzak van de Wandelkerel is er heel snel, die van mij is er nog niet als de lopende band stopt. Gelukkig staan er nog meer mensen te wachten, dat scheelt wat onrust bij mij. En dan eindelijk, als allerlaatste komt mijn rugzak tevoorschijn. We lopen snel naar de bus en die brengt ons naar het treinstation. Klein detail, onze trein komt pas over drie uur. Als de Wandelkerel een billboard van de Burger King ziet, is het besluit snel genomen, onze eerste Spaanse maaltijd is bij de BK.

Eenmaal weer op het station doden we de tijd met het teruglezen van mijn verslag van de vorige Camino, het boekje is nog niet vol, dus die mag nog een ronde mee. Eindelijk kunnen we dan in de trein stappen, nog twee uur tot onze eindbestemming. 

De treinreis is prachtig, klaterende stroompjes, paarse berghellingen, prachtige vergezichten, geweldig. Maar wat zijn we blij als de trein stopt in A Gudina, eindbestemming bereikt. Binnen 5 minuten zijn we bij de herberg, waar we in diverse talen worden begroet. We zoeken een bed uit, halen nog snel iets te eten en dan gaan we slapen. We zijn dertien-en-een-half uur onderweg geweest.

vrijdag 19 april 2019

A Gudina-Campoboceros

Al om kwart over 6 begint er iemand met plastic zakjes te ritselen, niet dat ik daar wakker van wordt, ik lig al de halve nacht wakker van mijn snurkende onderbuurvrouw, die werkelijk de meest bijzondere snurkgeluiden in haar assortiment heeft. En natuurlijk heb ik mijn oordoppen in mijn tas gelaten.

Rond 7 uur komt de herberg verder langzaam tot leven en sta ook ik op. De Wandelkerel is ook wakker en na een half uur zitten we in de bar aan het ontbijt. En dan eindelijk, om 8 uur start onze Camino.

We verlaten A Gudina en lopen over een weg die ons steeds hoger brengt en steeds verder de mist in. Alles is grijs en grauw tot ineens de mist, van het ene op het andere moment, verdwijnt. En wat we dan zien is prachtig, zeker als het zonnetje ook nog zijn best gaat doen. De poncho gaat uit en we zien pelgrims voor en achter ons hetzelfde doen.

We komen bij een paar verzamelde huizen en daar staan ineens 2 politieauto’s met 4 agenten. Het zijn Spaanse en Portugese agenten, internationale samenwerking hier. We moeten onze ID-kaart en onze credential laten zien. Bij de auto’s krijgen we gezelschap van een Australische en een Spanjaard. Alleen de Australische moet haar ID laten zien en dan mogen we allemaal weer verder. Zelfs de Spanjaard vindt de gang van zaken vreemd.

Na zo’n 15 km willen we even zitten en we vinden een randje langs de weg. Net als we aan ons broodje beginnen, steekt er een koude wind op en begint het te druppen, snel maar weer verder, want stilzitten is nu te fris.

We lopen bijna de hele route over de weg, alleen het laatste stukje gaat over een bergpad, zand en plassen bergop, losse stenen en rotsen bergaf. We maken een haarspeldbocht en dan horen we boven ons geroep, de Australische is gevallen en kan niet meer verder. We gaan terug om haar te helpen. Ze heeft last van haar enkel en kan amper een stap verzetten. We helpen haar omhoog en naar het pad en dan verschijnen er steeds meer pelgrims. Omdat we bijna in het dorp zijn besluiten we om haar daar achter te laten en in het dorp hulp te halen. Er wordt een auto geregeld en even later is ook zij in de herberg.

Nadat we gedoucht hebben en onze was hebben gedaan, gaan we op eten uit. We genieten van een heerlijk Menu del Dia bestaande uit paella, vlees met patat en een ijsje. Het bijgeleverde brood verdwijnt grotendeels richting de Wandelkerel.

Eenmaal weer terug in de herberg horen we dat de herberg waar we morgen heen willen gesloten is. De keuze is nu 14,5 km of 34 km. Daar moeten we nog even over nadenken, maar dat zien we morgen wel!