Cea-Castro Dozón-Silleda

woensdag 24 april

Cea-Castro Dozón

Al heel vroeg was er drukte in de herberg, 5 Portugese dames (chica’s) waren aan het rommelen. Nu zijn dit ook wel typjes hoor. Strak in de make-up, haartjes strak gekapt, kleding piekfijn in orde en alles op elkaar afgestemd en hun rugzak laten ze vervoeren. In de ogen van de meeste aanwezigen zijn ze nep-pelgrims. 

Toen de Wandelkerel en ik de herberg verlieten, zaten de chica’s er nog. Na ruim 2 uur waren ze nog niet klaar voor vertrek. In de bar troffen we Iñaki, Peter, Reimer en Geisha en na thee en koffie vertrokken we met zijn zessen richting Ouseira. In verband met de vele wegen, gingen we wel over de weg, het was nog wat schemerig en de paden konden daardoor gevaarlijk zijn.

In Oseira bezochten we het klooster, waar we voor de rondleiding gingen, hier sloot ook Fran zich bij ons aan. Na de rondleiding in het klooster gingen we naar de bar er tegenover, we wilden iets warms, want we waren allemaal koud. Iñaki regelde warme chocolademelk voor ons, die helaas lauw was. Ook maakte hij met zijn telefoon op de zelfontspanner een foto van de groep. Peter vroeg de barvrouw om een foto te maken. Gelukkig was de foto van Iñaki gelukt, want op Peters telefoon stond alleen een bewogen selfie van de barvrouw. Hilariteit alom!!!

Het tweede deel van de route volgden we de officiële weg. En die was niet alleen nat en modderig, maar ook erg mooi. We konden daar alleen niet zo van genieten, omdat we goed moesten opletten waar we onze voeten neerzetten. Af en toe stond ik stil om om me heen te kijken, zonde van al die regen.

Soms liepen we stukken over een naastgelegen weiland, omdat dat beter begaanbaar was dan het pad, soms was er geen andere optie en moesten we wel over het pad, hopend dat het smalle randje dat droog leek ook echt droog was. Soms leek het bijna droog en dan ineens kletterde de regen weer neer. De Wandelkerel was doorgelopen, maar we troffen hem weer onder een afdakje, verstandige jongen. Een klein stukje verder was een bar en daar gingen we naar binnen. We aten een bocadillo tortilla con queso en daarna waren we klaar voor de volgende 3 km, op naar de herberg. Net voor de herberg stapte Peter op de bus naar Santiago, ik dacht eerst dat hij een grapje maakte, maar we liepen echt met maar 6 pelgrims naar de herberg. En daar wachtte ons een onaangename verrassing, er was een grote groep tieners (met begeleiding) daar en er waren nog maar twee bedden vrij. Iñaki was onze redding, hij sprak met de hospitalero en na twee uur wachten, hadden we onze bedden.

Reimer en Geisha in een slaapzaal, de Wandelkerel en Iñaki in een privékamer en Fran en ik ook. De begeleiders van de tieners moesten uit de privékamers en slapen nu op matjes bij de groep. Na 2 uur wachten in onze natte spullen konden we eindelijk douchen, maar helaas het warme water was op. Tot overmaat van ramp is de verwarming kapot en dus is het bibberkoud in de herberg.

Gelukkig kunnen we wel in de herberg eten, we hoeven dus niet naar buiten, waar het nog kouder is. 

Het eten was lekker en gezellig. Na het eten regelden we extra dekens om warm te kunnen slapen en kranten om in de nog natte schoenen te stoppen. Hopelijk zijn de schoenen morgen droog.

En dan is het tijd om te gaan slapen, morgen weer een nieuwe wandeldag, helaas wordt er wel weer regen voorspeld.

Donderdag 25 april 2019

Castro Dozon-Silleda

Ondanks de kou redelijk geslapen, maar wel een paar keer wakker, niet van de kou maar omdat Fran snurkte.... Om een uur of 5 werd de jeugd wakker gemaakt en de laatste groep vertrok net na half 7. Toen er zelf ook maar uitgegaan en even later ook bij de heren op de deur geklopt. Ook zij waren wakker en we besloten om maar gewoon op te starten. Iñaki scoorde koffie uit de automaat en de Wandelkerel en ik een chocoladecroissant, we waren alledrie niet enthousiast, maar het vulde.

We vertrokken met zijn drieën en na enige verwarring over de goede richting zaten we op de goede route. Het eerste stuk ging over de weg, dat was makkelijk op gang komen. We werden getrakteerd op een werkelijk prachtige regenboog. Zeer fel van kleur, met een tweede boog erachter en de hele boog was te zien, fantastisch gewoon. 

Na 4 km gingen we het eerste bergpad op. Langzaam maar zeker verdween de Wandelkerel uit beeld. Omdat hij zijn (feloranje) poncho aan had, was hij soms vanuit de verte zichtbaar. Het was grotendeels droog, maar af en toe viel er een flinke bui, dus de poncho moest binnen handbereik blijven.

Na een kilometer of 8 begon ik op een bar te hopen of eigenlijk op een berichtje van de Wandelkerel dat hij een bar gevonden had. Dat berichtje kwam niet, naar Iñaki en ik vonden wel een bar. Daar troffen we Reimer en Geisha, maar van de Wandelkerel geen spoor. Ik probeerde hem te bellen, maar hij nam niet op, jammer dan. Ik nam thee en toast met marmelade, ik kreeg er een stuk cake bij, zo dat was genieten. Na een tweede kop thee ging ik met Iñaki verder. Toen de Wandelkerel terugbelde raakte ik wat achterop, geen probleem, er zit geen moeten bij op de Camino. De Wandelkerel zat in een bar waar ook net de groep tieners binnenkwam om te eten, hij besloot toch om daar maar even te blijven en na een poosje kreeg ik een foto van hem met een cerveza, dat deed hij goed. Toen ik bij de bar aankwam, wilde hij net vertrekken. Na een snel toiletbezoek van mij, gingen we samen verder, nog een krappe 10 km te gaan.

Helaas was de groep ook grotendeels vertrokken en dus liepen we rustig verder, inhalen was niet mogelijk op het smalle pad. En het werd nog smaller, want het hele pad werd geblokkeerd door een enorme plas, zodat iedereen (ook wij) over het naastgelegen muurtje verder ging. Even later konden we de groep voorbij en toen liep het toch iets prettiger.

Ondertussen begon het keihard te regenen en daardoor miste ik bijna het kerkje aan de overkant van de weg. Gelukkig bijna, want ik wilde dit kerkje graag aan de Wandelkerel laten zien. Druipend stonden we in de deuropening en toen we ons buiten van onze poncho’s wilden ontdoen, werden we binnengehaald. De Wandelkerel bracht onder woorden wat ik voelde: “Zo’n kerkje zegt me veel meer dan zo’n grote kathedraal.” En zo is het precies. We zaten even rustig in kerk en daarna gingen we weer verder. Helaas moesten we weer een deel van de groep voor ons laten gaan. 

Het deel van de route wat nu kwam was geweldig!!! We moesten door een riviertje lopen, het water dat net gevallen was, liep over het rotspad naar beneden. We moesten goed opletten waar we liepen, maar we keken ook om ons heen, de bomen waren zo mooi lichtgroen, het was sprookjesachtig. Dat inspireerde de Wandelkerel tot een nieuw sprookje: “Roodkapje op de Camino.”

Met natte voeten bereikten we Silleda. Hier ontving ik een berichtje van Iñaki, hij ging niet naar de albergue municipal, maar naar de albergue turistico, iets duurder, maar ook iets luxer. En daar hebben we een driepersoonskamer genomen, met echte lakens en verwarming!!!!

Na het douchen gingen de Wandelkerel en ik op zoek naar iets te eten, uiteindelijk vonden we een supermarkt en in de keuken van de albergue maakten we gehakt warm en dat deden we op brood. Ondertussen hoopten we dat de was wilde drogen, zodat die morgen droog mee kan, maar dat ziet er niet zo positief uit.

Later op de avond hebben we de was verhuisd naar de gordijnrail op de kamer, hopelijk heeft dat een positief effect.

De Wandelkerel is later nog even naar de supermarkt geweest voor soep en brood, dat was ons avondeten. Om half 10 ging het licht uit, slapen in een warme kamer, met echte lakens, wat een verschil met vorige nacht.