Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

woensdag 1 mei 2019

Santa Mariña-Dumbria-Muxia

dinsdag 30 april
Santa Mariña-Dumbria

We hadden afgelopen nacht te maken met een hardcore snurker, zelfs met oordoppen in was het oorverdovend. Deze keer waren we dus blij dat het een vroege vogel betrof, al om 5 uur vertrok hij, hè, hè, rust.

Om kwart over 7 werd ik weer wakker en even later ook de Wandelkerel. We startten rustig op en om 8 uur gingen we op pad. Al snel verlieten we Santa Mariña, we liepen kilometers over de weg, langzaam stijgend. Na een uur gingen we een zandpad op en was het langzaam stijgen voorbij, we moesten behoorlijk steil omhoog. De Wandelkerel was natuurlijk weer sneller, maar ook hij voelde zijn kuiten. Na deze klim ging de afdaling weer geleidelijk.

Na 10 km bereikten we een bar, tijd om iets te eten, het werd een bocadillo tortilla Francesca en tot groot geluk van de Wandelkerel werd er ketchup bijgeleverd. Het was heerlijk!!!

Er volgden weer vele kilometers over de weg tot we bij een idyllisch plekje, ruisend riviertje, groene bomen, schaduwrijk, weer een zandpad op mochten. Het bleek het begin van een prachtig stuk, een lange, geleidelijke klim met fantastische vergezichten, we bleven regelmatig even staan om te genieten. Net na de top was een klein dorpje en van daaruit begon de afdaling, deze eindigde in Hospital, waar de route zich splitst, richting Finisterre of richting Muxia. Wij gaan eerst richting Muxia. Het eerste stuk ging langs de doorgaande weg, waar een speciale strook was aangelegd voor pelgrims en hoorden zelfs speciale verkeersborden bij. Deze strook eindigde toen we de doorgaande weg verlieten en het bos weer in gingen. Het laatste stukje hadden we het idee dat we zomaar wat heen en weer gestuurd werden. De Wandelkerel vond afleiding toen we een voetbalveld in de hoogte zagen. Hij besloot om even een kijkje te nemen. Ik bedacht tijdens het wachten dat ik wel even kon kijken op Maps waar de albergue nou was, nou 64 meter verderop, ik keek tegen de zijkant aan.

Na een hete douche besloten we om eerst naar de supermarkt te gaan, we wilden lunch en avondeten scoren, zodat we verder nergens meer heen hoeven. Dat lukte. We hadden brood, nog warm en krakend vers, met kaas voor de lunch en vanavond maken we pasta met tomatensaus.

Na de lunch hebben we de was gedaan en nu loopt de herberg vol. Hopen dat er morgenochtend geen vroege vogels op onze slaapzaal zijn. En geen hardcore snurkers natuurlijk.

Toen ik na verloop van tijd ging controleren of de was droog was, kwam ik tot een schokkende ontdekking, mijn onderbroek was weg. Zowel de Wandelkerel als ik hebben meerdere keren gecheckt, maar hij blijft weg. Nu maar hopen dat iemand hem per ongeluk heeft gepakt en dat ontdekt voor het vertrek morgenochtend, anders heb ik een uitdaging, ik hou nu maar 1 onderbroek over.

De pasta met tomatensaus met tonijn smaakte goed en alles ging schoon op. Na de afwas ben ik lekker in bed gaan liggen en het zal me niet verbazen als de oogjes vanavond vroeg dicht gaan.

De oogjes gingen toch niet vroeg dicht. De Wandelkerel wilde graag de halve finale van Ajax volgen. Ik bedacht me dat ik de app van de provider op mijn telefoon heb staan, dus tv kijken moest kunnen. Behalve dan dat mijn MB’s bijna op waren en de WiFi-verbinding in de herberg hopeloos was. De Wandelkerel belde zijn vader en die zorgde er voor dat alle overgebleven MB’s naar mijn telefoon werden gestuurd en zo kon de Wandelkerel toch de halve finale kijken. Allen werd het toen dus wel 11 uur voor de oogjes dicht gingen.

woensdag 1 mei 2019
Dumbria-Muxia

Helaas is mijn onderbroek niet meer boven water gekomen, ik ben bang dat ik mij een aantal dagen met 1 exemplaar moet redden, enige creativiteit is de komende dagen dus vereist.

Na een ontbijt in de herberg gingen we om een uur of 8 op pad. Het weer was omgeslagen, donkere lucht, harde wind, dus ik liet het plan om zonder jas te starten snel varen. Het eerste stuk hadden we de jas ook echt nodig, het was kil. Toen we weer mochten klimmen, werd het snel warm en deze keer ging de jas na drie kwartier weer uit. Na een kilometer of 8 kwamen we in een dorpje waar we recht tegen de bar aanliepen, tijd voor thee en tostada marmelade. Tijdens het eten kwam de barman met een mandje met gekookte eieren, de Wandelkerel en ik weigerden, we hadden geen zin in een gekookt ei, maar toen de barman bleef aandringen pakte de Wandelkerel toch een exemplaar. Het bleek een grapje, het was een rubber ei dat terugstuitende van de tafel, zeker grappig.

Toen we verder wilden gaan, bleek het te miezeren, dus toch de jas maar weer aan. Gelukkig werd het snel weer droog, maar de jas bleef aan, de wind was aangewakkerd en koud. We liepen verder wel lekker, bergweggetjes, af en toe afgewisseld met een dorpje, wel klimmen en dalen, maar niet extreem en zelfs het zonnetje ging zijn best doen, dus ja, de jas weer uit!! De weg maakte een bocht en toen werden we getrakteerd op een werkelijk schitterend uitzicht op de Atlantische Oceaan, even genieten van het uitzicht. We vervolgden onze weg langs de kust en genoten van het uitzicht en van het geluid en de geur van de oceaan. We kwamen weer in een dorpje en daar werden we geroepen om een stempel te halen bij een kerkje, een leuke aanvulling op de collectie. Volgens de dame daar was het nog een uur naar Muxia, het zat er dus alweer bijna op voor vandaag. 

We verlieten het dorpje weer en toen we ergens op een punt in the-middle-of-nowhere waren, durfde de Wandelkerel zijn belofte in te lassen, zingen voor de jarige kat thuis. We maakten een filmpje en stuurden dat naar huis, niet dat dat de kat ook maar iets interesseert, maar Dochterlief vond het wel heel belangrijk. Na deze aubade mochten we een stukje steil naar beneden en toen de bomen op waren, hadden we een prachtig uitzicht op Muxia. We vervolgden onze weg richting deze plaats. We vonden een herberg en na een hete douche was het tijd voor een uitgebreide lunch in een bar. Na de lunch deden we een rondje Muxia waarbij we (soms) bijna wegwaaiden. We vonden kilometerpaal 0.000. Ik maakte er wel een foto van, maar het voelt nog niet als 0.000. De etappe naar Finisterre gaan we in twee dagen afleggen, nog even het einde van de Camino uitstellen.

We liepen weer terug richting herberg via de supermarkt. Helaas was die dicht in verband met de dag van de arbeid, we zullen het vanavond dus moeten doen op noodrantsoen. Gelukkig hebben we die nog.

Ik denk dat ik vanavond in de herkansing ga, een poging doen om op tijd te gaan slapen.











1 opmerking:

gerdiewandelt zei

Wat leuk om zo met jullie 'meegelopen' te hebben. Misschien zijn jullie al weer in Nederland, anders een goede reis terug.