Muxia-Lires-Fisterre

donderdag 2 mei 2019

Muxia-Lires

Het was een rustige nacht, geen snurkers en geen vroege vogels. Om 8 uur zaten we in de bar aan ons ontbijt, echt Spaans, churros en tostada marmelade. Voor we de bar verlieten maakten we de hoed/pet goed vast aan de rugzak, het waaide te hard om die op ons hoofd te houden, de Wandelkerel had al achter zijn pet aan moeten hollen.

De eerste 2 km gingen we over de weg en dit stuk was vlak, daarna kwam het bos en de klim, hoger en hoger, tot we de wieken van de windmolens op de top van de berg hoorden “woesjen”. En daarna volgde natuurlijk ook weer een afdaling. Ik blijf in herhaling vallen, maar het is echt prachtig hier. 

Na ruim 10 km zagen we een hokje met een frisdrank automaat, we besloten om hier even te gaan zitten. We haalden een flesje cola uit de automaat en genoten van een cakeje uit eigen voorraad. We zaten niet lang, maar het was wel even prettig.

Na deze korte rust gingen we weer verder. Volgens de routebeschrijving zo het vandaag een krappe 17 km zijn, wensten dan ook zeer verbaasd toen we, met 13,5 km op de teller Lires al binnen liepen. Deze ene keer hadden we besproken, dus we wisten waar we heen moesten.

Voor we ook maar aanstalten maakten om de herberg binnen te gaan, deden we eerst belangrijke dingen, eten!!! Na het eten was het dan toch tijd voor een douche en daarna de was. De was konden we laten doen voor €4, dan zou het met 3 kwartier klaar zijn. We besteedden de wachttijd nuttig, met een drankje op het terras. Toen na een uur bleek dat het nog 20 minuten zou duren, deden we ook maar een tweede drankje.

We moesten de natte was wel zelf ophangen, geen probleem natuurlijk, en met de harde wind zou de was ook zo droog zijn. Toen de was hing, hingen wij in bed. Toen de was droog was, deden we een rondje door Lires en daarna wilden we eten. We moesten helaas nog een uur wachten, dat deden we maar weer op het terras. Toen we daar zaten, kreeg ik een appje van Ate, hij heeft de Camino del Norte en de Primitivo gelopen en hij zit ons nu op de hielen😆!!! Hij is vandaag aangekomen in Muxia en gaat proberen om morgen in één keer naar Fisterre te lopen. Dat zou betekenen dat we hem daar morgen treffen. We houden dus contact.

Tijdens het eten krijg ik het koud, heel koud, ook smaakt het eten me niet. Als de Wandelkerel voldaan is, gaan we snel naar onze kamer. We hebben een vierpersoonskamer, maar we zijn daar met zijn tweeën, lekker rustig! En nu snel onder de warme dekens en slapen, ik wil morgen fit zijn voor de laatste etappe. Ja, de laatste etappe, daar verheugen we ons wel en niet op!

vrijdag 3 mei 2019

Lires-Fisterre

Ik heb heerlijk geslapen en voel me vanmorgen weer helemaal fit. We ontbijten in de bar bij de herberg, een stuk citroencake, tostada marmelade en thee. Om kwart over 9 verlaten we de bar, we doen nog een poging om water uit een automaat te trekken, maar dat ding blijkt leeg. De Wandelkerel is niet blij, hij krijgt zijn geld in muntjes van 5 cent terug, een volle portemonnee dus.

We verlaten Lires en we besluiten om ook vandaag de route te volgen en niet langs de kust te gaan, we hebben gister een klein stukje verkend en er is daar geen pijl te vinden. Dan moeten we steeds op de telefoon kijken om onze weg te bepalen, daar hebben we geen zin in. Na een uur lopen hebben we voor het eerst vol zicht op de oceaan en vanaf dat moment zien we regelmatig het prachtig blauwe water.

Ineens zien we in de verte Fisterre liggen, maar de gele pijlen sturen ons de andere kant op. We volgen in eerste instantie de pijlen, maar die lijken ons om Fisterre heen te sturen. Dat willen we niet, we willen eerst iets eten en drinken voor we naar Cap Fisterre gaan, dus kiezen we een stukje onze eigen route.

We willen net een bar binnen gaan, als we door het raam naar binnen worden geroepen. We komen terecht in een hippiebar, geweldig. We krijgen een ansichtkaart en een stempel en als we willen kunnen we iets bestellen, maar dat hoeft niet. Nou ja, we wilden iets eten en drinken, dus dat doen we. Het overgrote deel van de bezoekers past in het hippiethema en wij genieten van de sfeer. Als we alles op hebben, beginnen we aan het laatste deel van de Camino, naar het nulpunt op Cap Fisterre.

Gelukkig wordt de route dwars door Fisterre ook gewoon aangegeven met pijlen, dus die volgen we. We verlaten het plaatsje Fisterre en lopen vervolgens zo’n 2,5 km langs de weg. De weg eindigt bij een parkeerplaats en daar is het een drukte van belang. Als pelgrim zijn we zwaar in de minderheid, het wemelt hier van de toeristen. We sluiten netjes aan in de rij voor paal 0.000 en als blijkt dat er een Nederlands echtpaar voor ons staat, vragen we hen om een foto van ons te maken. Na de paal lopen we verder, naar het uiterste puntje. Met onze rugzak op onze rug bedwingen we de rotsen en we vinden een prachtig plekje om te zitten. Iemand biedt aan om een foto van ons te maken, dat aanbod nemen we aan. We zitten daar een poosje zwijgend te genieten, ieder verzonken in onze eigen gedachten. Het zit erop, 15 dagen wandelen, zo’n 320 km, een fantastische reis, die de komende periode nog moet gaan landen, maar hier, op dit plekje is het goed.

Na een poosje beginnen we aan de wandeling terug naar Fisterre. Eenmaal daar aangekomen gaan we eerst eten, het wordt een mega-pizza. Als we daar zitten, blijkt Ate er bijna te zijn. We treffen hem kort op het terras en dan gaat hij verder naar het nulpunt. De Wandelkerel en ik gaan op zoek naar een herberg, de eerste is vil, de tweede heeft plek. We geven Ate door waar we zitten en na een douche gaan we de Compostela van Fisterre halen. Op de terugweg onderscheppen we Ate en dan gaan we met zijn drieën naar de herberg. 

We luieren even en dan gaan we er met zijn drieën op uit om de zonsondergang te bekijken. Deze is de moeite meer dan waard, zo eindigt de dag ook letterlijk met een gouden randje.

Daarna gaan we weer terug naar de herberg. Hier drinken we nog iets en maak ik mijn verslag af. Als er nog late gasten arriveren, wordt het erg druk in de zitruimte. Tijd om naar bed te gaan dus. Morgen gaan we weer naar Santiago de Compostela.