We namen het pad omhoog en zochten naar kleur. Op het eerste gezicht ziet het er nu natuurlijk somder uit in het bos, maar er moest kleur te vinden zijn. Maar eerst kwamen we bij één van de bomkraters, een souvenier van WOII. Hier moest het Wandelmannetje toch weer even bij stilstaan.
Naast kleur zochtten we ook naar paddenstoelen, het liefst natuurlijk de rood-met-witte-stippen-exemplaren, maar die vonden we niet. Wel één die op een pannenkoek leek volgens het Wandelmannetje.
Uiteindelijk vonden we ook kleur. Mooie herfstbladeren, bessen, een bloemetje en verkleurende naalden aan een boom.
Af en toe was het Wandelmannetje mijn gefotografeer zat en liep hij door. Dan bracht hij ook wat kleur in het landschap.
Tot grote vreugde van van zoonlief zagen we ook nog een paar militaire voertuigen van de nabij gelegen Johannes Postkazerne. Goed kijken, rechtsonder de boom. Goed gecamofleerd!!!
Na een kwartier wandelen begon het te regenen, maar dat maakte ons niets uit. We hebben nog zeker een uur doorgewandeld. Met vieze schoenen, maar heerlijk uitgewaaid kwamen we weer thuis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten