Van de wereld

De afgelopen week was ik even van de wereld. Zondagavond viel het doek voor mij. Ik bleek 40 graden koorts te hebben. De hele middag hadden we vrienden over de vloer en het was reuzegezellig, maar mijn bijdrage aan de gezelligheid was miniem. Op een bepaald moment was het zelfs zo erg, dat de visite zelf drinken ging halen. Manlief was er niet meer toe in staat vanwege zijn blessure en ik was alleen lichamelijk nog aanwezig.

Maandagmorgen was de situatie nog exact hetzelfde en nadat ik de kinderen de deur uit had gewerkt ben ik weer gaan slapen. En dat heb ik het grootste gedeelte van de dag volgehouden. Ondertussen bleek hoe weinig manlief kan en dus moest ik, ondanks mijn ellende, toch nog het één en ander regelen.

Gelukkig wonen opa en oma vlakbij en dus gingen de schatjes dinsdag na schooltijd naar opa en oma. Helaas was opa ondertussen ook geveld, hij had ook 40 graden koorts, maar oma was de rots in de branding. Ze voorzag ze van een fatsoenlijke, gezonde maaltijd en zorgde ervoor dat het Wandelmannetje op tijd was voor de voetbaltraining. En opeens was het woensdag.

Ik wist nog steeds niet wie, wat, waar, wanneer, waarom en hoe, maar het was echt woensdag. Toen ik wakker werd, was de badkamer schoon, waren beide wc's schoon, evenals het fornuis. Geweldig als er mensen zijn die je willen helpen om je huis schoon te maken. Nadat ik gedoucht had, waren ook de ramen aan de binnenkant schoon en de vensterbanken.

Na het douchen plofte ik op de bank, want douchen is tenslotte zeer vermoeiend, en sliep ik weer een uur of wat. Daarna knapte ik behoorlijk op, en begon ik langzaamaan weer aan eten te denken. Eten??? Ja, eten, dat had ik sinds zondag niet meer gedaan.

Na een lange, rustige nacht begon ik me donderdag af te vragen welke dag het was. En dat was maar goed ook, want deze dag stond de afspraak met de neuroloog voor manlief op het programma. Natuurlijk zijn we daar nog niets wijzer geworden, want er volgen nog allerlei onderzoeken. Pas over een maand zijn alle uitslagen binnen en dan hopen we eindelijk duidelijkheid te krijgen. Tot die tijd gaan we gewoon op dezelfde voet door.

Zo'n ziekenhuisbezoek is reuzevermoeiend en dus ging de rest van de donderdag aan manlief en mij voorbij. Ook deze keer met behulp van opa en oma. Of eigenlijk alleen van oma, want opa was nog steeds ziek.

Pas vandaag om een uur of half 12 drong het tot mij door dat de week zo'n beetje voorbij was. En dat ik geen idee had wat er deze week was gebeurd buiten ons huis. Maar de wereld is er nog steeds, dus ook zonder ons draait ze door..........

Gelukkig maar!!!!