Helemaal ontspannen heb ik niet gelopen, want ik hield continue de nummers van de pijlen in de gaten, zodat ik, mocht ik onverhoopt naar huis moeten, exact wist waar ik was. Toch heeft de wandeling mij en het Wandelmannetje goed gedaan. Even helemaal iets anders dan de ziekenboeg thuis.
Na een kleine omweg, ergens een afslag gemist, parkeerden we om 10 voor 9 op het daarvoor aangewezen weiland. Toen we richting de startlocatie liepen werden we enthousiast begroet door een forumvriendin, die met een meisje van 10 en 2 "olde wieven" ook deze tocht ging lopen. We hebben ons ingeschreven en zijn samen met de andere 4 dames van start gegaan.
Al snel konden de "olde wieven" ons niet bijhouden en splitste de groep zich. Na het eerste rustpunt op 5 kilometer liepen het Wandelmannetje en ik door, terwijl de rest even ging zitten. De omgeving was prachtig en het zonnetje deed zijn best, dus ondanks alle stress thuis genoot ik.
De route was erg gevarieerd. Asfaltwegen, bospaden, grasbanen en zelfs onder een brug door. Ik had zo'n 2 cm over boven mijn hoofd en omdat ik geen enkel risico wilde nemen, heb ik dit stukje toch maar licht gebukt afgelegd. Het Wandelmannetje kon het niet laten om te plagen en zei: "Mam, zo groot ben je niet hoor!!! Je kan wel rechtop lopen." Tja, van je kinderen moet je het maar hebben.
Onderweg werd wel duidelijk dat de herfst echt in aantocht is, of eigenlijk al gearriveerd is. We zagen paddenstoelen, bramen, bessen en nog veel meer herfstachtige dingen.
En nee, deze hebben wij niet zelf omgeschopt, die lag al zo op de grond. Dit was wel een mooie gelegenheid om zo'n zwam eens nader te onderzoeken. Het Wandelmannetje heeft er een grondige studie van gemaakt.
Naast alle tekenen van de herfst was de omgeving sowieso de moeite waard. Prachtige plekjes hebben we gezien. Bos, water, akkers en zelfs de stad Assen hebben we even aangetikt. En aangezien het Wandelmannetje in ons dorp geen flats tegenkomt, vond hij zelfs die meer dan de moeite waard.
En als rechtgeaarde jongen kun je natuurlijk de mogelijkheid om in een boom te klimmen niet aan je voorbij laten gaan.
En dit bord moest van Wandelmannetje zeker op de foto!!! En de vraag is natuurlijk welke kleur deze hemel heeft. Wij zijn er nog niet uit.......
Na een keurige 20 kilometer lopen waren we terug bij de startlocatie. We kregen een bon voor een kop snert. Dit tot grote ellende van het Wandelmannetje, hij houdt niet van snert. Maar na overleg met de soepmevrouw kreeg hij een kop groentesoep en toen was ook hij tevreden.
Ons gezelschap van het begin van de tocht zagen we niet meer terug, maar die komen vast op een andere tocht nog wel eens tegen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten