Vandaag kwam de huisarts even langs om te kijken hoe het hier gaat. Hij is altijd zeer begaan met zijn patiënten en daarom kwam hij ook bij ons. Hij gaf eerlijk toe dat hij vorige week was geschrokken van het uiterlijk van manlief en natuurlijk van hoe hij er toen aan toe was. (Anders had hij ons natuurlijk niet direct naar het ziekenhuis gestuurd!)
Nu vroeg hij ons of we al uitslagen hadden gehoord van de MRI-scans die afgelopen woensdag waren gemaakt. Nou, nee dus. Wij gingen ervan uit dat de huisarts die zou krijgen en dat hij dus kwam om ons dat te vertellen. Maar omdat de neuroloog deze onderzoeken had aangevraagd, kreeg de neuroloog ook de uitslagen. De huisarts wilde ons niet laten wachten tot de afspraak met de neuroloog en beloofde ons om te gaan informeren. En dat heeft hij gelijk gedaan. Binnen een kwartier belde hij dat de er op de scans geen afwijkingen te zien waren.
Pffffffff. Een enorme opluchting verspreide zich door ons huis. Wel rees natuurlijk gelijk de vraag wat er dan wel aan de hand zou kunnen zijn. De gedachten van de huisarts gingen in een richting waar manlief en ik het ook al eens over hadden gehad. En omdat dat een compleet andere richting is dan die waarin de laatste tijd gezocht is, gaat de huisarts proberen om dit traject te versnellen, zodat we niet opnieuw lang moeten wachten op een nieuwe afspraak bij een specialist.
Jullie snappen natuurlijk wel dat er hier nu, ondanks het feit dat er nog niets is opgelost, toch een heel klein-iniemini-beetje feestgevoel hangt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten