Hoe onze wereld op zijn kop stond...

Na een heftige week, waarin de wereld zowel stil als op zijn kop heeft gestaan, is er nu eindelijk een beetje rust. Afgelopen maandag is manlief opgenomen in het ziekenhuis, omdat het gewoon echt niet langer meer ging thuis. Hij kon nauwelijks meer lopen, werd steeds vergeetachtiger en was ongelofelijk snel moe.

Dinsdag is er middels een ruggenprik hersenvocht afgenomen en daaruit bleek een ontsteking in de hersenen. Hoewel toen nog niet duidelijk was om wat voor soort ontsteking het ging, is hij wel direct aan een infuus gelegd met verschillende soorten antibiotica.

Dinsdag tegen de avond ging het helemaal mis en kon hij weer niet uit zijn woorden komen. Sprak niet bestaande woorden of woorden die op dat moment nergens op sloegen. Dat heeft zich woensdag voortgezet en manlief weet zelf niets meer van woensdag, die hele dag is hij kwijt. Hij is overgebracht naar een andere afdeling en er is opnieuw bloed afgenomen en weet ik veel wat allemaal niet meer.

Zelf was ik geveld door een longontsteking, dus ik kon ook niet naar het ziekenhuis toe. Toen ik me woensdag wat beter voelde heb ik de afdeling gebeld en kreeg ik nadere uitleg, maar veel konden ze me op dat moment nog niet vertellen.

Donderdagmorgen leek manlief weer een beetje op te krabbelen en ook de neuroloog belde me om dat aan te geven. Vanmorgen hebben we een gesprek gehad met de neuroloog waarin we alles rustig besproken hebben en eindelijk hebben gehoord wat er aan de hand is. Hij heeft een hersenvliesontsteking. En die heeft hij al vanaf april. Het vreemde aan het hele verhaal is, dat er in zijn bloed nooit iets gevonden is dat wees op een ontsteking en nog steeds is zijn bloed in orde. Op de een of andere manier heeft deze ontsteking al die tijd gesluimerd en langzaam maar zeker de boel in zijn hersenen in de war gebracht.

De artsen zijn ook erg verbaasd door het hele verloop en hebben dit nog nooit mee gemaakt. Gelukkig gaat het nu de goede kant op met manlief. Hij komt weer uit zijn woorden (als hij rustig aan doet) en is weer een stuk helderder. We hebben nog een hele lange weg te gaan, maar volgens de neuroloog is de kans op volledige genezing erg groot!!!!!!!!! Volgende week wordt er gestart met fysiotherapie en de verwachting is dat hij over een week of twee naar huis mag.

Na de blijdschap van vanmorgen over het feit dat er eindelijk een diagnose is en dat de vooruitzichten ook nog eens gunstig zijn, komt nu langzaam het besef dat we echt erg dicht langs het randje van de afgrond zijn gelopen. Omdat manlief al aan de antibiotica lag en die dus woensdag in de loop van de dag aansloeg, krabbelde hij al snel weer op. Als dat niet het geval was geweest, dan was hij er zeker niet zonder kleerscheuren afgekomen. Gelukkig was hij al op de goede plek, met de juiste medicijnen en kunnen we dit scenario afsluiten.

Zekerheden zijn er nu natuurlijk ook nog niet, maar als de artsen al durven uitspreken dat ze erg optimistisch zijn over volledig herstel, dan zijn wij ook optimistisch.