Zo langzaam aan wennen we aan de nieuwe situatie. Geen man/vader thuis, dus we moeten het met zijn drietjes rooien. Dat vergt van ons allemaal wat aanpassing.
Het Wandelmannetje pakt het tot nu toe het makkelijkst op. Hij mist zijn vader, natuurlijk. Hij mist hem tijdens Studio Sport, tijdens de voetbaltraining, tijdens de wedstrijden, om sterke verhalen te vertellen en tijdens "Ik hou van Holland" omdat ze beiden nogal last hebben van competitiedrang. En zijn zusje en moeder doen minder fanatiek mee, dus ......
Maar zijn opa, mijn allerliefste pap, neemt de honneurs waar tijdens de voetbaltraining en de wedstrijden, Studio Sport kijkt hij nu niet, want dan leest hij de uitslagen de volgende dag wel in de krant en dan doet hij ondertussen wel iets met zijn zusje en/of moeder. Als hij echt iets met zijn vader wil delen, belt hij hem wel op. En ondertussen heeft hij op school van alles te doen en kan hij zijn verhaal kwijt, want de juffen en zijn klasgenoten vragen elke dag wel hoe het gaat, met hem en met zijn vader. En ja, ik weet dat er in de toekomst nog van alles kan komen, maar daar ga ik me nu geen zorgen om maken. Het Wandelmannetje maakt het nu goed. Al eerder hebben wij geconcludeerd dat hij op zijn vader lijkt en ook nu laat hij dat blijken door zijn pragmatische houding. De situatie is nu eenmaal zo, dus moet ik er maar het beste van maken.
Dochterlief heeft het veel moeilijker. Ze is sowieso een kind dat eerder het glas halfleeg dan halfvol heeft, met daaraan gekoppeld een bovenmatige intelligentie en een antenne voor alles wat eigenlijk niet voor haar bedoeld is. Tja, dan ga je tobben..... En als dan je vader wordt opgenomen in het ziekenhuis en je moeder belandt op de bank met een longontsteking en 40 graden koorts, dan besef je als 9-jarige hoe kwetsbaar je veilige haven is. En dus ga je dwars liggen. En wie is dan het slachtoffer..... Precies je allerliefste moeder, want die is in de buurt.
En dus heb ik al heel wat 9-jarige ellende over me heen gehad. Maar gelukkig is dit meisje dan zo slim, dat ze zelf vraagt om hulp. Vorig schooljaar heeft ze het aardig voor haar kiezen gehad en hebben manlief en ik de hulp ingeroepen van een orthopedagoog en nu vroeg dochterlief zelf of ze weer naar de orthopedagoog mocht, omdat ze, zoals ze zelf zei, zo lelijk doet, terwijl ze dat helemaal niet wil. Komende week staat een afspraak gepland en alleen dat geeft dochterlief alweer wat vertrouwen om door te gaan.
En dan ikzelf. Hoe gaat het nu eigenlijk met mij. Lichamelijk gezien merk ik duidelijk vooruitgang. Ik ben minder snel moe, de hoestbuien worden steeds minder en mijn energie neemt over de hele linie toe. Geestelijk is het allemaal wat moeilijker. Naast de zorgen om manlief, die gelukkig elke dag een miniem stapje vooruit gaat, zijn er natuurlijk de zorgen om de kinderen. Hoe komen ze hier door. Moet ik me nu meer zorgen maken om het Wandelmannetje of om dochterlief. En hoe gaat het over een maand met ze en over een half jaar. En hoe moet het met een vent(je) van 11, die op de rand van de puberteit zo'n situatie meemaakt..... Tob, tob, tob.
En dan heb ik nog niet eens aan mezelf gedacht. Tot nu toe kan ik het allemaal nog aan. Maar de dagelijkse planning vraagt natuurlijk wel wat. Hoe combineer ik het dagelijkse ziekenhuisbezoek met de trainingen van de kinderen? En hoe laat moeten we dan eten? En hoe zorg ik ervoor dat we niet elke dag snel, vet, makkelijk en ongezond eten??? Heeft manlief nog voldoende schoon ondergoed en schone sokken? O ja, wanneer moet ik die bestelde korte broek ophalen? En wanneer kunnen we een gesprek met de behandelend arts plannen? Enne, ik moet hoog nodig de school van de kinderen weer op de hoogte brengen van de situatie. En, en, en..... De paar uur die ik op dit moment werk zijn pure ontspanning. Geen ziekenhuis, geen planning, geen boodschappen, geen.......
Met dank aan al die fantastische mensen in mijn omgeving red ik het. De moeder van een vriendinnetje die belt en zegt: "Jij staat in het rooster om de meiden op te halen van de hockeytraining, maar zal ik ze even ophalen, dan kan jij naar het ziekenhuis." Mijn allerliefste paps die de trainingen en de begeleiding van de wedstrijden van zoonlief overneemt, zodat het Wandelmannetje en zijn teamgenoten in de running blijven voor het kampioenschap. En dan belt hij ook na afloop van elke wedstrijd manlief om verslag uit te brengen. En daarnaast vangt hij regelmatig beide schatjes op. Om een broodje te eten tussen de middag, om ze naar bed te brengen, als ik naar het ziekenhuis ben, om ze ergens heen te brengen of om mij de tijd te geven om een wandeling te maken. En dan is er mams, die een boodschap voor me doet, of drie of tien of...... Die naar ons huis spoed als dochterlief belt dat ze misselijk is en moet overgeven als ik iets verder van huis ben. Mijn schoonzus die eens per week komt schoonmaken, omdat ik daar gewoonweg niet aan toe kom. En dan de collega's die een deel van mijn lessen overnemen en die zeggen: "Maak je nu maar niet te druk, ik red het wel. Zorg jij nu maar dat thuis alles draait, dan zorg ik dat jouw lessen draaien."
En dus hebben we nu een nieuw ritme. Het is niet het ritme waar we ons het prettigst bij voelen, maar het is wel een ritme waar we een poos mee kunnen leven. En als manlief dan straks thuis komt, zullen we weer een nieuw ritme moeten zoeken. Maar zolang manlief vooruit gaat, kunnen wij dat wel aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten