Na maandenlang bijna jarig te zijn geweest, is het dan nu echt de dag, je viert jouw 23e verjaardag. Dat betekent weer een jaar om op terug te kijken. Zelf ben je altijd heel benieuwd wat ik over je te vertellen heb, gelukkig heb ik nog nooit iets gezegd waar je het helemaal niet mee eens bent. Nou, maar eens zien wat er te vertellen valt over het afgelopen jaar en of je het weer met me eens bent.....
Het wordt bijna saai om te zeggen, maar ook dit jaar was er een van hoge pieken en diepe dalen. Dat is toch echt wat bij jou hoort. Langzaam maar zeker weet je daar steeds beter mee om te gaan, maar zo af en toe gaat het ook helemaal mis. Gelukkig geldt dat misgaan zowel in positieve als in negatieve zin, het is dus niet altijd de ellende die met je aan de haal gaat, af en toe ga je ook sky high (om dan de volgende dag alsnog in te storten van alle indrukken en prikkels). Het heeft een poos geduurd voor ik wist hoe ik daar het beste mee om kon gaan, maar gelukkig leer ik ook nog steeds bij....
Tja, en dan is de vraag welke pieken en dalen er dit jaar zijn geweest. Allereerst natuurlijk te veel om op te noemen, maar een paar zijn er toch wel de moeite waard om te vertellen. We beginnen met een langdurig verhaal met een positief einde, die verrekte (letterlijk en figuurlijk) enkel. De ellende is al voor jouw tiende jaar begonnen, toen sprong je op de BSO van een bult zand en landde je op een tak, waarbij je door je enkel ging. In de tweede klas van de middelbare school werd je thuisgebracht door jouw docent LO, omdat je bij het hordenlopen een misser had gemaakt en je weer door je enkel was gegaan. Het gevolg was ook nu een dikke, blauwe enkel, conclusie: gescheurde enkelbanden.
Na die tijd bleef het ook met die enkel een kwestie van pieken en dalen, tot januari 2023, toen je bij de Egmond wandelmarathon weer door je enkel ging en nu herstelde die enkel echt niet meer, het werd echt een dal dus. En na veel bezoeken aan de huisarts kreeg je een doorverwijzing naar het ziekenhuis, ook daar duurde het even voor je bij de juiste arts terecht kwam, maar uiteindelijk werd je geopereerd en we kunnen nu toch wel zeggen, eind goed al goed. Eergister liep je 20 kilometer in Egmond en hoewel de enkel tegen het einde wat gevoelig was, had je daar de volgende dag geen restklachten van. Het hoofdstuk enkel kan dus met een happy end worden afgesloten.
Wat minder positief is het verhaal van jouw opleiding. Ze schijnen daar maar niet te snappen dat jij tot meer in staat bent dan de gemiddelde hbo-student, want als je dan zo slim bent, had je maar naar de universiteit moeten gaan. Dat jij wel het verstand hebt voor de uni, maar liever iets meer praktisch bezig bent en dus bewust voor het hbo hebt gekozen, vergeten ze voor het gemak maar even. Die worsteling duurt nu al ruim twee jaar, maar ondanks dat ga je stug door om jouw diploma Creative Bussiness te halen. (Overigens is er bij deeltijdopleiding leraar Nederlands binnen dezelfde school wel alle begrip voor jou en jouw ambities, hoe kan het verschillen...)
Toen de operatie aan je enkel werd uitgesteld was je daar heel verdrietig over, maar al snel zette je de knop om en zorgde je ervoor dat je alle opdrachten voor school voor de operatie inleverde, ondanks het feit dat je vanwege de geplande operatie uitstel had gekregen. Nu lukt het je echter minder goed om de knop om te zetten, daar zijn twee redenen voor. De eerste is dat je jouw stage op 2 september bent begonnen en dat het tot begin december heeft geduurd voor de begeleiding vanuit school goed geregeld was. Dat betekent dus dat je twee maanden minder de tijd hebt om de stageopdrachten te maken. En het is niet dat je niet je best hebt gedaan om de stagebegeleiding rond te krijgen, er werd gewoon geen antwoord gegeven op al jouw mailtjes en belletjes naar diverse personen binnen de opleiding. Nou ja, gelukkig loopt het nu en hebben ze op jouw stageadres gezegd dat je ook na de stage daar nog terecht kunt voor vragen en hulp.
Daarnaast heeft het je maanden van mailen, bellen en overleggen gekost om vrijstelling van jouw minor te krijgen, terwijl al in een vroeg stadium was toegezegd dat dit mogelijk was. Pas toen je een officieel verzoek indiende voor een beroepsprocedure kwam er een oplossing. Dus nu heb je de punten voor je minor ook binnen, maar dat heeft wel veel energie gekost. De uitkomsten zijn nu dus wel positief, maar man, wat kostte het een moeite. Een dal met aan het einde een kleine piek dus.
Tot september was het echt wel een goed levensjaar, dat 23ste levensjaar van je, maar door het verlies van opa, het gedoe op school, de spanning rondom mijn gezondheid, een al veel langer lopend probleem en jouw spanning rondom het vieren van je verjaardag, iets wat dit jaar ineens weer veel sterker naar voren kwam, waren de laatste weken toch echt wat minder positief.
En toch zijn pap en ik ervan overtuigd dat het jou weer gaat lukken om het glas van halfleeg naar halfvol te krijgen. En als het je niet alleen lukt, gaan we op zoek naar de juiste hulp voor jou. Want weet je meisje, je bent de moeite waard, je mag er zijn en je bent goed zoals je bent. Gun jezelf even rust, stel tijdelijk wat minder hoge eisen aan jezelf en je zult zien dat je het vermogen om te stralen en te genieten weer terugvindt, want er is (bijna) niemand die zo kan stralen en genieten van het leven zoals jij.
Dus meisje, weet dat pap, je broer en ik (en nog wat mensen meer) enorm van je houden. In jouw 24ste levensjaar gaan we ervoor om de zon weer volop te laten schijnen, zodat jij weer kan stralen en genieten. Zoals jouw favoriete mentor al zei: "Je had in de Alpen geboren moeten worden, daar zijn de diepe dalen en hoge pieken die bij jou horen!!!" Op naar de pieken of ze nou in de Alpen te vinden zin of elders!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten