Ik sloot het wandeljaar traditioneel af met de Slach om e Toer in Surhuizum. Vandaag ging ik op pad met Ate voor een rondje van 30 kilometer. Vooraf hadden we nog een babbeltje met Tine, die 20 kilometer ging lopen, maar als snel mochten Ate en ik vertrekken, dus het bleef bij een kort babbeltje.
Al vlot hadden we Surhuizum achter ons gelaten en ging het over lange rechte wegen richting Harkema. Toch was het niet saai, want rondom Surhuizum heb je zogenaamde coulissenlandschap, het was dus geen weidse vlakte waar we op uitkeken. Na 6 kilometer kwamen we bij de eerste rust, hier stond er koffie of thee met krentenbrood of sukerbole voor ons klaar. Wat een verwennerij....
Na een korte pauze gingen we weer verder, het ging nu richting Kootstertille, maar voor we daar waren maakten we een grote lus. Ate en ik hadden veel gespreksstof en dat maakte dat ik maar weinig foto's maakte. Helemaal niet erg voor ons natuurlijk, maar voor dit blog is het wat minder gezellig....
We tikten Kootstertille net aan, voor we weer een draai richting Surhuizum maakten, we hadden het verste punt bereikt. Ondertussen hadden we er ook weer zo'n 10 kilometer opzitten na de vorige rust en dus waren we blij dat er weer een rust op ons pad kwam. Ook hier stond de koffie/thee klaar en kregen we een lekker blokje kaas en toen bleek dat er niet meer zoveel wandelaars achter ons aan kwamen, kregen we nog een paar blokjes extra. We vulden het geheel aan met wat te eten uit eigen voorraad.
Bij deze rust waren waren we over de helft, dus we konden gaan aftellen. Nu was er nog niet direct reden om af te tellen, want dit deel van de route was echt fantastisch mooi, we liepen weer door het coulissenlandschap en dat blijf ik mooi vinden. Het begon wel wat harder te waaien, maar we liepen behoorlijk dankzij de vele boswallen, dus echt last hadden we er niet van, alleen het geluid van de wind door de bomen was wat nadrukkelijker aanwezig.
Na zo'n 6 kilometer kwamen we bij de volgende rust, bij museum De Spitkeet. Ook hier wachtte ons weer een traktatie, koffie/thee met een plak koek. Dat betekende dat de welbekende oliebol op ons zou wachten bij de laatste rust.
Van de koek naar de oliebol was slechts 4,5 kilometer en ook nog eens met de wind in de rug. Dat laatste was niet verkeerd, want we lieten de coulissen wat achter ons, dus de wind had veel meer vrij spel. Bij de oliebollenrust raakten we in gesprek met twee dames die (bijna) elk jaar twee weken op Camino gaan. Ze zijn ooit begonnen in Maastricht en nu zijn ze aangekomen in León. Ach, die Camino blijft altijd gespreksstof geven....
Vanaf hier was het nog een kilometer of 3 naar de finish en na een keer rechts en twee keer links wachtte ons nog een een lang recht schelpenpad richting Surhuizum. In de verte zagen we de toren, waar deze tocht naar genoemd is, staan. We hadden dus echt een ijkpunt in de verte.
Ook nu hadden we de wind weer in de rug, we werden dus letterlijk naar de finish geblazen. We bewonderden nog even de bijzondere toren van de kerk van Surhuizum, de torenspits is volledig gemetseld in plaats van dat er dakpannen op liggen. Bij de finish werd het lopend buffet afgesloten met een kop snert, de Slach om e Toer 2024 zat er weer op.
Eenmaal weer thuis vulde ik deze laatste kilometers in in mijn jaaroverzicht en daarmee kwam de teller aan gelopen kilometers (georganiseerde tochten, zelf te lopen tochten uitgezet door een organisatie en etappes van LAW's) op 1400 kilometer gekomen. Dat betekent dat ik 2024 de meeste "officiële" kilometers in mijn wandelcarrière heb gelopen. Niet dat dat een doel is, maar ik ben er stiekem toch wel een beetje trots op.
Overmorgen staat de teller weer op nul, dan begint het nieuwe (wandel)jaar, eens zien wat 2025 gaat brengen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten