De afgelopen twee weken waren erg spannend hier in Huize Wandelen en meer. Op woensdag 13 november kreeg ik een telefoontje van de huisarts dat er uit de mammografie die gemaakt was in het kader van het bevolkingsonderzoek een verdachte plek was gevonden in mijn linkerborst. Aan de titel van dit blog heb je hopelijk al kunnen afleiden dat het uiteindelijk allemaal is meegevallen, maar man wat was het spannend.
Na het telefoontje van de huisarts ging het allemaal zeer snel, binnen een half uur werd ik gebeld door een ziekenhuismedewerker en vervolgens werd er een afspraak gepland voor vrijdag 22 november. Dat waren 9 hele lange dagen. In die dagen werd er veel gesproken over wat als, knuffelden we veel en probeerden we om niet uit te gaan van het slechtste.
Eindelijk werd het vrijdag en konden we naar het ziekenhuis. Voor Manlief, die gelukkig met mij meeging, nog een hele opgave, we moesten om 10 uur in het ziekenhuis zijn en over het algemeen komt hij pas om 10 uur uit bed. Gelukkig lukte het allemaal voor hem en zo zaten we keurig op tijd in de wachtkamer.
Eerst werd er weer een mammografie gemaakt, dat was zo klaar. Daarna mocht ik opkomen voor een echo en daar sloeg de schrik mij om het hart, er was duidelijk een afwijkende plek te zien in het borstweefsel.
De echoscopiste ging overleggen met de radioloog, maar ze gaf al aan dat de kans dat er een biopt genomen zou worden, zeer reëel was. En inderdaad, even later kreeg ik de mededeling dat er een biopt genomen zou worden. De verpleegster die mij verder begeleidde vroeg of ze Manlief kon ophalen, dat leek mij een goed idee en zo werd hij even later de echoscopiekamer binnengerold.
Ik werd verdoofd en ik moet eerlijk zeggen dat ik het nemen van het biopt vol interesse volgde op het scherm. Ik zag de naald door het weefsel gaan en ik zag hoe het biopt werd genomen. Gelukkig voelde ik er niets van, anders was het vast een stuk minder interessant geweest.
Na het nemen van het biopt, werden we doorgestuurd naar de mamma-poli. Nu vond ik het toch wel spannend worden, wat zou er gezegd worden, wanneer zouden we meer weten, wat gaat er nog meer gebeuren, wat, waar, wie, hoe, wanneer, wat, waar, .........
Gelukkig hoefden we niet zo lang te wachten, we werden opgehaald door een specialistisch verpleegkundige. Deze vrouw paste goed bij ons, nuchter, direct en meelevend, maar niet medelijdend. Van de radioloog hadden we gehoord dat de uitslag van het biopt 5 dagen op zich zou laten wachten, maar nu hoorden we dat er maar twee werkdagen nodig zouden zijn, al was dat wel met een klein voorbehoud. Verder kregen we de classificatie van de plek, dat is 4, onzeker kwaadaardig. Dat woord kwaadaardig liet ons wel even schrikken, maar de verpleegkundige benadrukte ook het woord onzeker nog een keer bij ons, maar dat woord kwam toch iets minder binnen. Uiteindelijk werd er een afspraak gepland voor vandaag half 3 en met die mededeling gingen we naar huis.
Eenmaal thuis legden we de situatie uit aan de schatjes, die natuurlijk ook enorm schrokken, maar die aan de andere kant ook erg nuchter en dapper waren. Het hele weekend maalde er van alles door mijn hoofd en niet alleen door mijn hoofd. De Wandelkerel dacht alvast na over allerlei praktische oplossingen, Dochterlief werkte in gedachte allerlei mogelijkheden, opties, strategieën en routes uit, die ze dan vervolgens in gedachte weer aanpaste, ze werd er doodmoe van. Manlief sliep slecht en was net als ik meerdere keren per nacht wakker.
Gelukkig werd het (vandaag) dinsdag en na een ochtendje thuis werken, zo goed en kwaad als dat ging, vertrokken we naar het ziekenhuis. Ik had de deur van de wachtkamer nog niet dicht gedaan of de verpleegkundige zei dat ze een goede uitslag had. Man, ik krijg nu weer kippenvel op mijn armen als ik denk aan de opluchting die ik op dat moment voelde. Het duurde even voor de verdere uitleg weer tot mij doordrong. De plek in mijn borst is een bindweefselknobbel ofwel een fibroadenoom die aan het verkalken is. Dit is volkomen onschuldig en van onzeker kwaadaardig zijn we nu bij zeker goedaardig!!!!
Daar aten we thuis een gebakje op.....
Het vervolg is nu om gewoon weer mee te doen met het bevolkingsonderzoek over twee jaar. En hierbij wil ik elke vrouw die de oproep voor het bevolkingsonderzoek krijgt met klem aanraden om mee te doen. Mocht deze plek wel kwaadaardig zijn geweest, dan had ik hem nooit en te nimmer kunnen voelen voor het te laat was. De plek zat een centimeter achter de tepel en had dus zeker nog 2 a 3 centimeter in doorsnee kunnen groeien voor ik hem had kunnen voelen, dan was het een flinke tumor geweest van 3 a 4 cm met ook al de nodige uitzaaiingen in de borst en de lymfeklieren.
Ik maak dus snel weer een afspraak als de envelop met de oproep binnenkomt!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten