Vandaag ging ik naar Mûnein voor de Kleurenkuier, maar ik ging niet alleen. Eerder deze week kreeg ik een appje van Ate of ik die kant op ging, want dan wilde hij graag in Heerenveen bij mij instappen. Nou dat kon geregeld worden. Maar nog leuker, en eigenlijk ook gedenkwaardig, is dat Dochterlief voor het eerst sinds januari 2023, toen zij in Egmond door haar enkel ging, weer mee ging wandelen. Haar enkel is volledig genezen verklaard en na revalidatie, training en de zegen van de fysiotherapeut ging ze vandaag op voor een serieuze wandeltest.
Nu was het lastige bij deze tocht dat we konden kiezen tussen 16 of 25 kilometer. We besloten om in te schrijven voor de 25 kilometer en om dan maar te zien hoe het zou gaan. Na het aangeboden bakkie gingen we van start, eens zien of de tocht zijn naam eer aan zou doen.
Op de routebeschrijving zagen we dat al zeer in het begin het verschil tussen de 16 en 25 kilometer zou worden gemaakt. We besloten om dan toch maar de route voor 25 kilometer te volgen. We liepen Mûnein uit en slingerden naar Oentsjerk. Na een randje Oentsjerk werden we de polder ingestuurd. Optimaal genieten.
Na het doorkruisen van de polder kwamen we uit in Gytsjerk, daar streken we neer voor de eerste rust. Dochterlief was een stukje voor ons uit gelopen, even uitrazen, en we waren blij te horen dat haar enkel zich goed hield.
Bij dit soort plaatjes slaat mijn fantasie altijd op hol.
Heeft die steen zelf verteld dat hij uit Zuid Zweden komt en hoe is zijn reis geweest....
Na de rust bleef Dochterlief Ate en mij gezelschap houden en zo gingen we met zijn drieën verder. We maakten een rondje rond Gytsjerk en daarna ging het via een graspad richting Oentsjerk. Dat graspad was erg hobbelig en er zaten veel kuilen in. Dat vond de enkel van Dochterlief toch wat minder leuk. Bij de tweede rust besloten we dan ook om een deel van de route over te slaan, zodat we op een kilometer of 20 uit zouden komen.
Voor we onze short-cut zouden nemen, wilden we wel langs de Stania State en door het bijbehorende park. Met behulp van OrganicMaps bepaalden we de kortste route naar de Stania State. Eenmaal daar pakten we de route weer op, want die ging verder door het park en daar deed de tocht zeker zijn naam eer aan, prachtige herfstkleuren daar.
In het park wilden we een foto nemen van David en Debbie. Een tak waar een pijl aan hing, leek ons een prachtige gelegenheid. Terwijl we David en Debbie aan de tak bevestigden, werden we door twee dames beschuldigd van het verhangen van een pijl om iedereen de verkeerde kant op te wijzen. Nou lekker dan.... Gelukkig lukte de foto fantastisch goed.
Na het park volgden we nog even de route voor we onze eigen weg zochten. Uiteindelijk kwamen we na ruim 19 kilometer weer terug bij de startlocatie. Na ruim anderhalf jaar een mooie afstand voor Dochterlief, dat biedt goede hoop voor de 4Daagse van 2025.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten