Vandaag ging ik alleen met Mams op pad. De komende twee weekenden staan er veel (georganiseerde) wandelactiviteiten op de planning, dus ik wilde vandaag niet al te lang van huis zijn. Bovendien wilden we ook nog naar Stegeman Rouveen voor inkopen met betrekking tot blokjes en Droomdekens. De Trage Tocht Punthorst paste perfect in al die plannen, namelijk een tocht van veertien km in de buurt van Rouveen.
Al voor acht uur stond ik bij Mams op de stoep. Ik wilde nog even iets overleggen over ons tijdelijk adres tijdens een van de komende wandelactiviteiten. We waren het snel eens over wat we wilden en zo zaten we om acht uur in de auto. Na een half uurtje rijden waren we op de plek van bestemming, dus opzadelen en wegwezen.
We vertrokken met de jas aan, het was nog best wel fris. We misten een eerste afslag, maar gelukkig was het vrij simpel om via de volgende afslag, over camping Dassenburcht, weer op de juiste route te komen. Hier was het duidelijk dat de herfst toch echt in aantocht is, de rode bessen verwelkomden ons uitbundig.
We liepen vele kilometers met bos aan onze rechter- en landerijen aan onze linkerhand. Tegen de tijd dat we even over het asfalt mochten lopen, was de temperatuur al flink opgelopen, dus de jas kon daar uit.
Vanaf de asfaltweg kwamen we op een heideveld en nu was de hei wel volop in bloei, wat genieten van dat prachtige paars.
We slingerden nu een stuk door het bos, waar we af en toe (een) fietser(s) troffen. We gunden elkaar de ruimte en met vrolijke groeten over en weer vervolgde ieder zijn weg. De route ging ook regelmatig langs de landerijen en het viel ons op dat de mais erg hoog staat, ruim boven de twee meter.
Ergens in het bos namen we een verkeerde afslag, nu is dat meestal geen probleem, omdat er Maps.me dan eigenlijk altijd wel een alternatieve route te vinden is. Ook nu. Alleen bleek een pad dat op Maps staat niet meer te vinden, zwaar overwoekerd waarschijnlijk. Een stukje verder lag een stuk bos dat er redelijk toegankelijk uitzag. We besloten dan ook om niet terug te lopen, maar om dwars door het stukje bos te lopen, het ging maar om een paar honderd meter, we zagen het pad aan de andere kant van het stukje bos. Zo voorzichtig mogelijk en met respect voor alles wat daar groeide bereikten we de goede route weer. het was een stukje tijgeren, maar stiekem was het ook wel leuk.
Voor we het wisten waren we weer terug bij de auto. Het was een mooie wandeling met verrassende paadjes en een beetje avontuur. En natuurlijk als grote extra de bloeiende hei.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten