Walk of Wisdom Bergharen-Nijmegen

Na een heerlijke nacht slapen, wat een rust en stilte hier, gaat de wekker deze morgen vroeger dan de voorgaande dagen. We willen vandaag om half acht starten, zodat we in alle rust naar Nijmegen kunnen wandelen. Inpakken is zo gebeurd en na een ontbijt met broodjes, yoghurt en een gekookt eitje zijn we klaar voor vertrek. We verlaten ons paradijs voor één nacht en zoeken de route weer op.

We slingeren rond Bergharen tot we over een lange, vrijwel rechte, weg richting Afferden worden gestuurd. En waar we net nog blij waren met de relatieve koelte, is diezelfde koelte op deze weg al snel ver te zoeken, de temperatuur loopt alweer op. Ook in Afferden maken we de nodige slingers tot we vlak voor de dijk het volgende ringetje kunnen ophalen. Bovenaan de dijk staat een bijzonder kruis, hier staan we nog even stil voor we de dijk daadwerkelijk betreden.

Vanaf hier is het eigenlijk alleen maar rechtdoor over de dijk lopen om in Nijmegen te komen, maar gelukkig slingert de dijk wel. We zouden ook door de uiterwaarden kunnen, maar gezien de nog steeds hoge waterstand zien we daar maar vanaf.

Het eerste stukje op de dijk gaat langs zogenaamde Wielen of Waaien. Dit zijn gaten die zijn ontstaan door de kracht van naar buiten stromend en ronddraaiend water tijdens dijkdoorbraken. Nu zijn het prachtige plekken. We slingeren naar Deest en daar staat een bankje met uitzicht over de uiterwaarden richting de Waal. Hier is het tijd voor een korte pauze. Het water staat hier nog hoog, maar het is alweer aan het zakken.  We kunnen precies zien tot hoe hoog het water heeft gestaan, want de begroeiing  die onder water heeft gestaan, is bruinig (modderig?) van kleur.

Na Deest kwam een iets minder mooi stuk. Eerst langs de steenfabriek en daarna langs een zandwinningsgebied. In de verte zagen we een brug en dat werd voorlopig ons richtpunt. We schatten in dat het nog zeker vijf kilometer lopen zou zijn.

Gelukkig lieten we het zandwinningsgebied vrij snel weer achter ons, zodat het uitzicht weer een stuk mooier was. Op een bepaald moment hadden we de keuze tussen  de uiterwaarden of de dijk, maar we hielden het toch maar bij de dijk, hoog en droog.

Toen hadden we links de Waal en rechts Winssen, waar we wel op uitkeken, maar waar we niet kwamen. Waar we uiteindelijk wel kwamen is de brug die we de hele tijd al zagen. Het bleek om de brug over de Waal in de A50 te zijn. We vermaakten ons in de aanloop daar naartoe met het proberen te lezen van de opschriften op de vrachtauto's. Dat werd natuurlijk steeds makkelijker.

Nog steeds een natte bedoening daar........

Ondertussen was het lunchtijd en we waren dan ook blij dat we een bankje vonden om deze lunch te nuttigen. Al zittend ontdekten we dat er vanaf de dijk een pad de brug over de A50 op ging, dat het vroeger was dan we dachten en we zagen vele schepen passeren over de Waal. We hadden het nog best druk tijdens de lunch.....

Over de dijk ging het weer verder. Langs Ewijk richting Beuningen. Hier ergens was het de bedoeling dat we de dijk zouden verlaten en door de uiterwaarden verder zouden gaan, maar gezien de nattigheid onder de brug, bleven we ook nu maar gewoon op de dijk, het risico op natte voeten of een stuk terug moeten lopen was ons te groot en ook op de dijk was het prachtig wandelen.

 

 

Het voordeel van over de dijk lopen was ook dat we nu niet van de route af hoefden om het één-na-laatste ringetje te verkrijgen, die van Beuningen. Niet dat we het erg hadden gevonden hoor, om door de uiterwaarden te wandelen, dat moet toch ook prachtig zijn, maar ja, nu kwam het zo uit. Zal dat ook bij de wijsheid horen, je neerleggen bij wat niet kan en dan andere wegen zoeken?

 

 

Nu gingen we op weg naar het laatste ringetje en tevens het eindpunt. Het ringetje van Nijmegen krijg je bij terugkomst in de Stevenskerk. Om daar te komen moesten we nog zo'n twaalf kilometer lopen. En tot onze grote verbazing hadden we nog alle tijd. En omdat we nog alle tijd hadden, besloten we om onze voeten nog even te luchten, even de schoenen uit en lekker zwaaien met de benen. Bij Weurt vonden we daarvoor het perfecte bankje. Hier namen we nog even een shotje in de vorm van het laatste beetje cola en toen waren we klaar voor de laatste loodjes.

We waren nog maar net op weg of Mams kreeg te maken met een hunebed in haar in schoen, terwijl ik mijn ene veter te strak had aangetrokken. We liepen dus beiden niet lekker. We hoopten dus snel weer een bankje of in ieder geval een plakje om even te zitten te vinden. Dat lukte bij de rotonde in Weurt, net voor we de sluizen. Toen het materieel weer op orde hadden konden we verder. Net over de brug over de sluizen moesten we een graspad op. Het pad was lastig te zien, maar het was te doen. Nou ja, in het begin was het te doen. Op een bepaald moment kwam de begroeiing tot heuphoogte en was het lastig om het juiste spoor te volgen. We waren dan ook blij toen we weer asfalt onder onze voeten kregen.

Zoek het pad.....

 

En dat asfalt bracht ons naar de Oversteek. Deze moesten we tot halverwege volgen en dan via de trappen naar beneden om over het eiland tussen de Waal en Spiegelwaal verder te gaan. Ondanks onze vele bezoeken aan Nijmegen, waren we hier nog nooit geweest. Maar wat een prachtig stukje Nijmegen is erbij gekomen zeg.

Waarom makkelijk doen als het moeilijk kan.......

 

Bij de spoorbrug mochten we weer omhoog. Dat was een beste klim, maar eenmaal boven hadden we dan weer een prachtig uitzicht op Nijmegen en op ons eindpunt.

Een stukje Waalkade en een stukje binnenstad en dan de Stevenskerk. Eindpunt bereikt. Eenmaal binnen stonden we even te wachten, omdat we iemand wilden vragen om een eindfoto van ons te maken, maar voor het zover was, werden we al aangesproken door een vrijwilliger. Deze nam ons mee naar een aparte ruimte, waar we het laatste ringetje kregen, waar ons certificaat werd gestempeld en waar de bedenker van de het concept en de route Walk of Wisdom een zeldzaam bezoek bracht aan de kerk. Leuk dat wij deze man even gesproken hebben.

Na het afhandelen van de administratie maakte dezelfde vrijwilliger die ons naar de "administratie" had gebracht een foto van ons. Het zat erop, 136 kilometer wandelen in vijf dagen.

 

Wat hebben we genoten van het wandelen, van de route, van de overnachtingsplaatsen, van de ontmoetingen, van het ont-moeten, van de prestatie, van de overwinningen op onszelf, van de gesprekken, van het stilzwijgen, kortom van de ervaring. Ik hoop dat er nog vele mogen volgen.