Na twee dagen een kort blokkie kuieren, begonnen Mams en ik vandaag aan het serieuze werk. We reisden af naar Nijmegen om te beginnen aan de Walk of Wisdom, een pelgrimsroute van 136 kilometer met als start- en eindpunt de Stevenskerk in Nijmegen.
Paps zette ons, met wat hindernissen, af in Zwolle waar we de trein naar Nijmegen namen. De treinreis verliep zonder hindernissen en vanaf het station was het een klein stukje lopen naar het beginpunt van de Walk of Wisdom, de Stevenskerk. Het was een paar minuten voor 11 en de deur van de kerk stond al open, maar we besloten om direct van start te gaan en niet eerst naar binnen te gaan. We hadden nog een lange etappe voor de boeg, dus we konden onze tijd wel goed gebruiken. We vonden al snel de eerste markering, op naar Groesbeek!
Het was toch wel een rare gewaarwording om in de 4Daagseweek in Nijmegen te zijn, zonder dat er een 4Daagse is. We zagen de 4Daagsevlag wapperen op de Stevenskerk, maar dat was ook de enige verwijzing naar de 4Daagse die we zagen. We werden via achterafstraatjes naar het Valkhof gestuurd en vandaar onder de Waalbrug door richting de Ooijpolder.
Hier moesten we een alternatieve route zoeken, de brug de Ooijpolder in was alleen zwemmend bereikbaar, we zochten dus een alternatieve route. Dat was niet zo heel moeilijk, we hebben een aantal jaren in de Ooijpolder gekampeerd tijdens de N4D, bovendien hadden we de route ook digitaal, dus met behulp van onze kennis van de weg en maps.me wisten we de juiste route te bepalen. Bij de eerste mogelijkheid om links richting de route te gaan, twijfelden we even of we dat wel zouden doen, maar we besloten om de gok te wagen. De dijk waar we op liepen was behoorlijk druk met auto's en fietsers van beide kanten, we moesten dus constant goed opletten en uitwijken.
De gok pakte goed uit, want deze weg was een stuk rustiger en er stond geen water meer, dus we hoefden niet terug. Bovendien was het hier prachtig. En dat de wereld dan maar klein is, bleek ook nu weer. Er kwamen ons fietsers tegemoet en dat bleken mevrouw Dr. Pain en kinderen Dr. Pain te zijn. Normaal gesproken staat Dr. Pain elke dag ergens langs de route van de N4D, nu er geen N4D was, was hij alsnog in deze buurt op vakantie. Ik groette enthousiast, maar ik had niet de indruk dat ik werd herkend. Niet gek natuurlijk, wie verwacht nou ergens in de Ooijpolder een bekende te ontmoeten.
Mams en ik wandelden verder en hoewel we nog niet zo lang aan de wandel waren, begonnen we wel trek te krijgen. Ook dat was niet zo gek, we hadden er al een behoorlijke reis opzitten voor we aan de wandel gingen. De uitkijktoren waar we langs werden gestuurd, leek ons een prima pauzeplek. Bovenop streken we neer voor een hapje.
Net toen we weer verder wilden gaan, ging mijn telefoon, Dr. Pain. Ik was dus toch herkend en hij was naar ons op zoek. Na wat gepraat over en weer spraken we af op het terras van Oortjeshekken, daar moesten we sowieso zijn om een vogelringetje (de "stempels" van de Walk of Wisdom) te halen, dan konden we daar ook wel even een bakkie doen.
Op het pad waar we nu op liepen lagen grote betonnen platen met ijzeren luiken. We vroegen ons af wat het doel van deze dingen was, maar we kwamen er niet uit. Misschien oude verdedigingswerken of putten, geen idee.
Vanaf dit pad moesten we de Ooijsebandijk oversteken richting de Bisonbaai, maar bovenop de dijk werd al snel duidelijk dat we ook de Bisonbaai aan ons voorbij moesten laten gaan, ook dit pad stond nog onder water. Dan maar over de dijk naar Oortjeshekken.
Eenmaal op het terras kletsten we bij met Dr. Pain en genoten we van een kop thee. Het was supergezellig en zoals altijd was de tijd te kort, maar Mams en ik wilden toch verder. We hadden nog bijna twintig kilometer te gaan en het was al ruim één uur geweest. In de benen dus.
We schampten Ooij en vervolgens ging het door de velden richting Persingen. Net voor de kerk was het even onduidelijk hoe we moesten lopen. We moesten onder (schrik)draad door en liepen vervolgens een betonnen "bak" in, maar ook deze hindernissen wisten we te overwinnen. Bij de kerk van Persingen zaten twee dames een een bankje en zij trakteerden ons op een handje noten, altijd lekker.
In de verte bleef de Waalbrug continue zichtbaar, soms liepen we zelfs weer in de richting van de brug, maar er was onderweg meer dan genoeg afleiding. Even verderop moesten we weer het water over, maar deze keer niet middels een brug, maar middels een trekpont. Vol enthousiasme begon ik te slingeren, maar het was nog best zwaar. Na verloop van tijd gaf ik de slinger dan ook over aan Mams, zij mocht het laatste stukje van deze oversteek verzorgen.
Nu ging het richting Beek. We staken de doorgaande over via een voetgangersbrug en vervolgens doken we de bossen in, eerst nog vlak, maar later kwamen de eerste klimmetjes als opmaat naar de Duivelsberg. Na verloop van tijd pakten we de stokken erbij, dat klimt en daalt een stuk makkelijker. We kwamen wel op prachtige plekken. Beekjes, velden, bos, het was meer dan genieten van de omgeving.
Na een heel klein stukje bebouwde kom van Beek, begon het echte werk, de Duivelsberg. Wat een prachtig gebied om te wandelen, al mopperde Mams wel dat ze niet van klimmen en dalen houdt. Ondertussen fantaseerden we over een groot glas cola en verheugden we ons op restaurant De Duivelsberg. Toen we daar eenmaal waren, waren we zo dorstig dat we per persoon twee flesjes cola bestelden. Toen die leeg waren, gaf Mams aan dat ze bang was dat ze een boertje moest laten. Ik zei dat ze dat dan maar moest doen als we weer liepen en niet op het volle terras. Dat mislukte, Mams liet op het terras een (harde) boer. Vervolgens zei ze de legendarische woorden: "Maar het was maar een kleintje." Waarop ik keihard begon te lachten, want een kleintje was het zeker niet. Maar onze dorst was gelest, dus we konden beginnen aan de laatste loodjes, op naar hotel De Oude Molen in Groesbeek.
Het echte klimmen en dalen hadden we gehad, de hoogteverschillen verliepen nu veel geleidelijker. Toch hielden we de pas erin, want we hadden om 7 uur een dinerdate met Jannie en W. Jannie kennen we al jaren, zij is een fervent 4Daagseloper en omdat zij in Groesbeek woont, leek het ons een mooie gelegenheid om haar en haar echtgenoot weer eens in levende lijven te zien. Die pas ging wel steeds een beetje langzamer, het was al een lange dag geweest, inclusief treinreis.
We liepen een klein stukje over de grens om uiteindelijk tussen de maisvelden uit te komen. En zo bereikten we het punt waar we de route moesten verlaten om naar Groesbeek te lopen. Ik zocht uit hoever we nog moesten lopen naar De Oude Molen en dat was 2,5 km. Nog even doorzetten dus. Om kwart voor 7 bereikten we het hotel. Hier zaten al de nodige Alternatieve 4Daagsewandelaars, we werden dan ook enthousiast begroet.
Ik stuurde Jannie een berichtje dat we iets later dan 7 uur aanwezig zouden zijn, zodat we nog even lekker konden douchen en onze kleding even konden uitspoelen.
Om half 8 schoven we fris en fruitig aan bij Jannie en W. We hebben zitten tafelen tot een uur of 10, toen waren Mams en ik hard toe aan ons bed. Het was een heerlijke dag, op naar morgen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten