Zelden ben ik er zo aan toe geweest: Vakantie. Het was een pittig en raar schooljaar, waar niet alleen leerlingen, maar ook docenten last van hebben gehad.
Hoewel we het schooljaar op volledige sterkte en met volle klassen begonnen, moesten wij als docenten wel de anderhalve meter afstand houden. Dat is niet zo leuk, maar als je leerlingen al kent van vorige jaren, is het te overzien, niet leuk, maar te overzien. Bij leerlingen die je nog niet kent, vond ik die anderhalve meter afstand echt een probleem.
Mijn belangrijkste actie aan het begin van het jaar is het leren van de namen van mijn leerlingen. Dat probeer ik binnen twee weken voor elkaar te hebben. Over het algemeen ken ik dan de namen, als ik de namenlijst voor mij heb liggen. De tweede stap is dan om de namen te weten als ik de leerlingen op de gang tegenkom, dus zonder namenlijst en zonder referentie van de klas.
Daarna volgt het leren kennen van de leerling. Dat doe ik door een praatje te maken tijdens de les. Dus een rondje lopen, even hier stilstaan, even daar stilstaan, kletspraatje over het weekend, hobby, een tekst in het boek of alleen een knikje of een duim. Hoe beter je een leerling kent, hoe beter je hem kan helpen. En dat kon dus afgelopen jaar niet, dat rondje, dat beter leren kennen. En aangezien afgelopen jaar vier van mijn vijf klassen nieuw voor mij waren, vond ik die anderhalve meter echt een gemis.
Na de kerstvakantie zaten de leerlingen (en een deel van de docenten) weer thuis. De examenkandidaten hadden nog wel fysiek les, maar in een groot, minder goed te overzien lokaal, zodat de anderhalve meter kon worden gewaarborgd. Dat dat ten koste van de leskwaliteit gaat, is niet zo moeilijk te begrijpen toch?
Als docent vond ik het schakelen tussen fysiek een online erg lastig. Het vraagt een heel ander soort didactische aanpak. Later hadden we de helft van de klas op school en de andere helft thuis, dat betekende binnen één les verschillende soorten didactiek, nog lastiger vond ik dat. Daarnaast moest er lesmateriaal herschreven worden, zodat het bij de noodzakelijke didactiek paste.
Naast deze praktische problemen, merkte ik dat leerlingen hun motivatie begonnen te verliezen. Ik maakte dus extra online afspraken met mijn mentorleerlingen en af en toe liet ik er één of twee op school komen, even echt contact, even elkaar in de ogen kijken. Maar ook dan moest ik de anderhalve meter afstand houden en zaten we met mondkapjes op, terwijl ik soms gewoon liever een dikke knuffel wilde geven.
Aan het einde van het schooljaar was te merken dat leerlingen het zwaar hebben gehad. Ik heb nog nooit zoveel leerlingen gehad die de laatste dagen op school zaten om achterstallige opdrachten in te halen, want helaas moesten de leerlingen van de voorexamenklassen "gewoon" hun PTA (Programma van Toetsing en Afsluiting) afronden. En dus zat ik vorige week, zelfs op mijn vrije vrijdag, op school om leerlingen te helpen. Gelukkig kreeg een groot deel het alsnog voor elkaar, maar anderen redden het niet of besloten dat het beter was om klas 3vmbo over te doen.
Naast al die leerlingen die het moeilijk hadden, waren er ook leerlingen die zich overal doorheen worstelden met een fantastische inzet, hard werken en discipline. En dat maakt deze leerlingen niet beter dat die anderen en ik ben ook niet meer of minder trost op deze leerlingen. Iedereen heeft gewoon zijn uiterste best gedaan.
Zoveel leerlingen, zoveel problemen, zoveel keuzes, zoveel overleg, zoveel maatwerk, zoveel, zoveel, zoveel, zoveel....... En dat geldt natuurlijk ook voor docenten.
En nu vakantie. Voor mij en mijn collega's, maar gelukkig ook voor mijn leerlingen. Even rust, even pauze, tijd om te ontspannen, tijd om tot rust te komen en tijd om te groeien, zonder druk en zonder boekenwijsheid.
En ik hoop voor, bid voor, smeek voor en gun mijn leerlingen, mijn collega's en mijzelf volgend schooljaar zoveel meer dan afgelopen schooljaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten