De Alternatieve 4Daagse, Walk of Wisdom Groesbeek-Mook

Om zeven uur gaat de wekker en ik ben direct wakker. dat geldt helaas niet voor Mams, ze komt erg moeilijk op gang deze ochtend. Ik heb de indruk dat ze elke handeling drie keer doet voor het gewenste resultaat is bereikt en ik zit dan ook een poosje te wachten tot ze zover is dat we kunnen ontbijten. Nu herken ik dit wel, het gebeurt ook weleens tijdens de N4D en ik weet dat het het beste is om gewoon af te wachten, ze wordt vanzelf een keer echt wakker. Tijdens het ontbijt zie ik dat al gebeuren, eerst koffie, dat helpt altijd bij Mams.

 

 

Na het ontbijt pakken we onze ingepakte rugzakken en dan zijn we klaar voor vertrek. Eerst moeten we de 2,5 kilometer die we gisteren liepen om bij het hotel te komen weer lopen om bij de route te komen, een mooie warming-up dus. We lopen nog maar net weer op de route of we zien een herdenkingsmonumentje voor geallieerde strijdkrachten uit WOII. Tot onze verbazing zien we dat hun lichamen pas tien jaar geleden gevonden zijn. Dat maakt dat je toch wel weer even stilstaat bij het leven dat we nu leiden en het feit dat we leven.

 

 

We lopen over een landweg en hoewel het nog redelijk vroeg is, loopt de temperatuur al flink op, we zijn dan ook blij met af en toe een beetje schaduw. Na de landweg volgt een fietspad, dit fietspad slingert door de landerijen en wij slingeren mee. De bermen staan vol  bloeiende bloemen en in het land staat gewas, aan de bloemen te zien courgette. We zijn onderweg naar Duitsland, na een boerenpad steken we een aarden wal over en deze wal blijkt de grens te zijn. Duistland bereikt dus.

Net na de wal raken we even het spoor bijster, we lopen een pad in, maar dat wordt geblokkeerd door een hek, we moeten dus een klein (echt heel klein) stukje terug om het pad ernaast te nemen. We lopen langs een boerenbedrijf, waar volop wordt gewerkt en lopen door tot de spoorweg. in het routeboekje staat dat deze spoorweg alleen nog wordt gebruikt voor Draisine, geen idee wat dat is. (Ja, nu dus wel, klik hier.)

We volgen de spoorbaan tot we het station van Kranenburg bereiken. Hier nemen we een korte pauze op het perron en dan gaan we op zoek naar de WoW-ringetjes. Het duurt even voor we ze gevonden hebben, maar het lukt.

Vanaf Kranenburg gaan we richting Reichswald. Eerst nog wat asfalt om Kranenburg achter ons te laten, maar dan volgt er echt bos. Het is heerlijk koel onder de bomen en af en toe hebben we een prachtig uitzicht tussen de bomen door. We lopen tijden met zijn tweeën zonder een mens tegen te komen. Als we uiteindelijk een wandelaar tegenkomen, geeft hij aan dat wij de eerste levende zielen zijn die hij treft op zijn wandeling door het Reichswald. Je kan dus stellen dat het hier erg rustig is.

 

En die rust ervaren we zelf ook, we komen amper mensen tegen, alleen als we in de buurt zijn van huizen of wegen zien we soms mensen en dan eigenlijk altijd in de verte. Als ik een steentje in mijn schoen heb, duik ik even neer op een bankje en maak ik gebruik van een groen toilet. En hoewel Mams geen steentje in haar schoen heeft, vindt zij de tijd ook rijp voor een groen toilet.

Na deze korte stop gaan we verder door het Reichswald, we volgen de route, maar soms wijken we een beetje af, als we een pad niet kunnen vinden. In de routebeschrijving staat dat we een soms overwoekerd paadje moeten volgen. Nou dat soms is nu, want wij zien helemaal geen paadje. Gelukkig geeft maps.me een prima alternatief en komen we weer daar waar we zijn moeten.

De paadjes slingeren en klimmen en dalen. Soms steil, soms geleidelijk, maar altijd is het groen en rustig. We lopen ruim tien kilometer en langzaam maar zeker beginnen we te verlangen naar een rust. We besluiten om nog even door te bikkelen, eenmaal weer in Nederland wacht er een eethuisje op ons. We verheugen ons op een heerlijke, uitgebreide lunch.

Na nog wat slingeren, klimmen en dalen bereiken we het eethuisje waar we neerstrijken op het terras in de schaduw. Dat hebben we verdiend!

Na een uitgebreide lunch, een koude cola, geluchte voeten en een toiletbezoek kunnen we weer verder. Ons volgende doel is de Sint Jansberg. Nu kennen we deze van de N4D, dan belopen we een geasfalteerd stukje van deze berg, nu gaan we voor het toeristische deel. We hebben geen idee wat we kunnen verwachten, maar dat er hoogteverschil zal zijn, is duidelijk.

Vanuit het eethuisje lopen we eerst nog een stukje vlak en dan komen we op de Sint Jan. En man, wat is dat genieten. Ok, soms moppert Mams een beetje, ze is nu eenmaal geen klimgeit, maar het is vooral genieten. Wat is die Sint Jan mooi. Er zijn resten te vinden van het oude landgoed, bijvoorbeeld ooit aangelegde vijvers, maar ook verwilderde stukken bos. Ook lopen we een heel stuk langs een beekje. We zijn heel benieuwd hoe koud het water in dat beekje is, maar we hebben geen puf om te bukken en te voelen. We tikken Plasmolen aan en gaan dan via de Kiekberg (nog meer klimmen hè Mams) richting de Mookerheide.

We zingen een stukje uit Jan Klaassen, hopelijk verdwijnt het liedje dan uit ons hoofd, het helpt niet. Mams heeft zin in de Mookerheide. Met de bekende Drentse heidevelden in haar achterhoofd verheugt ze zich op een vlakke ondergrond. Helaas blijkt de Mookerheide zich niet te houden aan het beeld van Mams. Zodra we het hek om het terrein door zijn, wacht ons een flinke klim. Het eerste bankje boven is dan ook voor ons. We zitten hier even, met een prachtig uitzicht op Cuijk. Dan is het tijd voor de laatste loodjesvan vandaag. We hebben een overnachtingsadres via Vrienden op de Fiets in Mook, dus nog een paar kilometer te gaan. En dat klopt, een half uur later bellen we aan op ons overnachtingsadres.

Na een bakkie thee en een lekkere douche schuiven we aan voor ons diner. Het klikt zo goed met onze gastvrouw dat we na het diner blijven zitten. Er gaan een paar potten thee doorheen, we bespreken onze handwerkhobby's en bekijken het lopende project van onze gastvrouw, voor we het weten is het, net als gisteren, weer tien uur. Bedtijd dus. Na afspraken over het ontbijt kruipen Mams en ik onder de wol. Lekker slapen.