Als je trouw lezer van dit blog bent, zal wel duidelijk zijn dat ik mijn best doe enige creativiteit in het leven te brengen. En dan zal het ook niet heel moeilijk zijn om in te vullen hoe de lijnen van creativiteit lopen, tenslotte komen de creaties van Mams en Dochterlief hier regelmatig voorbij. Bij hen zit dat hele creatieve gedoe in het bloed.
In het verleden heb ik zeker ook geprobeerd om deze mogelijkheden van expressie bij de Wandelkerel tot uiting te brengen. Ondanks mijn verwoede pogingen, kwam hij er niet toe om zijn creativiteit tot uiting te brengen in tastbare vorm. In zijn spel en zijn fantasie kwamen de meest fantastische creaties naar voren, maar zodra er van hem gevraagd werd om deze fantasieën te tekenen, verven, kleien, bouwen of weet ik veel wat, waren ze weg. In gesprekken kwamen ze af en toe nog wel naar voren, maar daar bleef het dan ook bij. Natuurlijk vond ik dat jammer, maar hé, mijn kind leek er niet onder te lijden, dus lekker laten gaan.
En nu is hij twintig jaar en doet hij een hbo-opleiding bos- en natuurbeheer. Elk weekend komt hij thuis en horen Manlief en ik met plezier zijn enthousiaste verhalen aan. Maar naast die enthousiaste verhalen zien wij ook elk weekend dat hij, zonder dat wij daar enige invloed op uitoefenen, zich vol overgave stort op zijn opdrachten.
Vegetatieleer, landschapskennis, gebiedskennis, het in kaart brengen van het landschap, wij zien van alles voorbij komen. En naast het in kaart brengen van feiten, wordt er gevraagd naar ervaringen, en vooral het in beeld brengen van die ervaringen. Ja, daar sta je dan als Kerel van twintig.
En dan blijkt ineens dat je van dat hele creatieve "gedoe" van je oma, moeder en zusje toch (onbewust) een heleboel hebt meegekregen. En als je dan ook nog weet waar je beperkingen liggen, dan weet je ook nog de juiste hulp in te schakelen. Hoe dat dan blijkt?
Nou als je een belevingskaart moet maken, dus geen feiten maar gevoelens bij een bepaald gebied, dan blijk je dus een fantastisch idee te hebben. En als je dan als Wandelkerel bent opgegroeid in een omgeving waarin er alle ruimte is voor creativiteit, dan blijk je dus wel een idee te hebben, maar dan blijk je ook geen idee te hebben hoe dat idee verder uit te voeren. Man, wat ben je dan gezegend met een zusje-met-meer-dan-gemiddeld-creatief-talent, want dan kun je je wensen aan haar voorleggen en vragen of zij de eerste opzet wil doen. En als je dan, zoals de Wandelkerel, het liefste zusje van de hele wereld hebt, dan komt het goed.
De wens van de Wandelkerel was om het gewenste gebied op groot en klein formaat in elkaar over te laten lopen. Dochterlief wilde dat met plezier voor hem opzetten, maat wel onder de voorwaarde dat zij een eekhoorn en een noot (eikel) in beeld mocht brengen. De Wandelkerel had nog geen eekhoorn in dat gebied gezien, dus hij wilde geen eekhoorn in zijn overzicht. Ze kwamen overeen dat de eekhoorn op de achterkant zou komen.
En zo zat de Wandelkerel uiteindelijk een groot deel van de middag te tekenen en te kleuren aan zijn belevingskaart. Als je maar ziet maar ziet waar het toe leidt, blijkt dat zelfs iemand die altijd heeft gezegd dat hij niet van tekenen houdt, tot veel in staat.
En als dan na al zijn inspanningen duidelijk wordt dat zijn zusje stiekem een grapje heeft uitgehaald met de eekhoorn en de eikel, dan is het alleen maar meer genieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten