Deze zaterdag was er voor het eerst sinds lange tijd weer een georganiseerde wandeltocht in de omgeving en ook nog op een dag dat er geen andere plannen waren. En dus gingen we naar Gasselte. Albert verzorgde de inschrijving voor degenen die mee wilden, dus Mams en ik hoefden er alleen maar voor te zorgen dat we op het afgesproken tijdstip op de juiste plaats zouden zijn. En als je dan onderweg ook nog de gouden zon ziet opkomen, is de dag toch al minstens voor de helft geslaagd.
En dat afgesproken tijdstip lag een half uur voor onze starttijd. Niet omdat we graag als eersten naar binnen wilden, nee we deden een bakkie op de parkeerplaats, omdat dat binnen niet mogelijk was. Albert zorgde voor een tafel en stoelen, Liana voor de koffie en thee en Mams had cake gebakken. Ik kan je wel vertellen dat we de nodige opmerkingen kregen over onze picknick op de parkeerplaats, maar uit de meeste van deze opmerkingen bleek de waardering voor onze actie.
Toen de koffie en de thee genuttigd waren, vanwege de regen helaas onder de klep van de kofferbak, gingen we naar binnen om ons aan te melden. Bij de deur werd ons verzocht om de handen te desinfecteren, vervolgens werd de inschrijving gecontroleerd op het tijdslot en vervolgens mochten we naar binnen om het toilet te bezoeken. Daarna moesten we plaatsnemen in een wachtruimte tot we opgeroepen werden om ons aan te melden.
In de aanmeldruimte waren meerdere aanmeldtafels, met meer dan voldoende ruimte tussen de wandelaars onderling, de bureaulisten onderling en de wandelaars en bureaulisten tegenover elkaar. Het was te merken dat over elk aspect van het bureaucratisch deel van deze wandeling was nagedacht. Achter elkaar verlieten we de aanmeldruimte (sportgedeelte van de sporthal) en eenmaal buiten gingen we lekker op pad.
Vanaf de uitgang was het twee keer struikelen over de parkeerplaats om het bos in te gaan, met als traktatie direct een kudde schapen. In het bos werd al snel duidelijk dat de herfst echt zijn intrede aan het doen is, de eerste vliegenzwammen lieten niet lang op zich wachten. En dat gold niet allen voor de vliegenzwammen, ook andere paddenstoelen kruisten onze weg. Van deze paddenstoel wist niemand in ons gezelschap de juiste naam, hoewel er wel enkele opties werden genoemd. Maar volgens mij komen die suggesties niet voor in grote paddenstoelenboek......
Bij de eerste splitsing in de route wachtte ons een heideveld en al is de heide uitgebloeid, bij een opkomende zon in de herfst blijft het een gebied om van te genieten. Even dachten we dat de routebeschrijving te wensen over liet, maar dat bleek absoluut niet het geval te zijn, de verwarring bleek een kwestie van slecht lezen onzerzijds te zijn. (OK, en een klein beetje gebrek aan pijlen.)
De volgende kilometers waren een mooie afwisseling van onverhard en verhard en soms wat bebouwing. En tot grote opluchting van Tine en mij was er ook een pad richting een prachtig groen toilet, dat luchtte op. Door deze sanitaire stop van Tine en mij kwamen er wat wandelaars achterop, maar dat leverde geen enkel probleem op. Sterker nog, met gepaste afstand genoten we over en weer van het feit dat er weer contact was met "vreemde" wandelaars.
Na zo'n zeven-en-een-halve kilometer bereikten we de eerste rust. Eigenlijk wat ons betreft iets te vroeg in de route, maar deze was omgezet, er zou in eerste instantie een rust zijn verderop in de route. Overmacht en dus besloten wij om hier maar even een bakkie te doen. Dat bleek een zeer goed besluit, want Liana, die als eerste naar binnen ging, kwam droog over, maar Albert, die hekkensluiter was, kreeg toch een paar flinke druppels op zijn kop.
Na het desinfecteren van de handen en het ons opdelen in twee groepjes, we waren met zijn vijven, dus niet met elkaar aan één tafel, genoten we van een warm bakkie. En dat genieten van dat bakkie werd verstrekt door de regen die buiten met bakken uit de hemel kwam. Een kwestie van goed timing dus.
Toen we de rustpost, Brasserie Byzonder, verlieten was het weer droog. Dat duurde helaas maar even, een flinke bui kruiste onze weg. Gelukkig konden we in een bushokje onze poncho's aantrekken. Beschermd tegen de regen konden we dus weer door. Die bescherming was overigens maar zeer kort nodig. Het was echt maar een buitje, maar ook van een kort buitje kan je erg nat en dus koud worden, dus het aantrekken van regenkleding was echt niet verkeerd geweest. Het gevolg was wel dat we allemaal met klapperende regenkleding achter ons aan rondliepen.
Na een kleinstukje verhard, kwamen we weer in bos terecht. Ik raakte wat achterop omdat ik mijn klapperende poncho zat was. Op een kruispunt wachtten mijn wandelmaatjes op mij en terwijl ik steeds dichterbij kwam, zag ik een mevrouw, een flinke bos takken slepend, uit een smal bospaadje komen. Er bleek een groep vrijwilligers, in samenwerking met Staatsbosbeheer, bezig te zijn om de heidevelden te ontdoen van ongewenste boompjes. Dat werd nog duidelijker toen we dichterbij kwamen, aan onze kant stonden nog volop boompjes, de overkant was "schoon".
Na het stormbos liepen we verder door bos, bos en bos. Niets mis mee, het was genieten van de pracht en praal van een herfstbos, maar er valt verder niet zoveel over te vertellen. En zo bereikten we dus de tweede rust bij het Land van Bartje. Tijd voor nog een bakkie. En omdat ik wat last had van mijn teen, voerde ik een controle uit. Dat bleek een verstandig besluit, want er zat een blaar onder mijn teen. Ik kan mij niet heugen wanneer ik voor de laatste keer een blaar had, maar gezien mijn blaarverleden ga ik nooit op pad zonder de mogelijkheid om een blaar te behandelen. En daarom kon ik met een behandelde en ingepakte teen weer verder.
Bij de rust gaf mijn GPS achttien kilometer aan, dus we waren ruim over de helft, er stonden vandaag namelijk dertig kilometers op de teller. We hebben ons weten in te schrijven voor de Noorder Rondtochten en dan kunnen we nog wel wat trainingskilometers gebruiken. Ook nu was het bos en bos en bos. Toen we eindelijk weer de bewoonde wereld bereikten, kwam ik even in de verleiding om de bus te pakken (maar niet heus), maar voor de foto leek het wel leuk.
Na ruim vijfentwintig kilometer kwamen we bij hunebedden en omdat ik echt toe was aan wat eten, namen we even een kleine eetpauze. Voorzien van de nodige brandstof begonnen we aan de laatste loodjes. Het positieve was dat niemand klaagde over gebrek aan conditie. Minder positief was dat de onderdanen (en niet alleen de mijne) het nog niet helemaal eens waren met de dertig kilometer van vandaag.
Moe, voldaan, maar ook zeker trots bereikten we Dorpshuis De Trefkoel, waar we, net als vanmorgen bij het aanmelden ons, coronaproof, konden afmelden. Laten we hopen dat steeds meer organisaties op deze manier hun wandeltochten gaan organiseren, dan heeft de wandelaar in ieder geval iets te kiezen. VOMOS, meer dan hartelijke dank voor deze tocht!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten