Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

zaterdag 26 september 2015

Tocht om de Noord, dag 1

Na een onrustige nacht, slapen boven de kroeg betekent middenin de nacht meegenieten van o.a. Meatloaf, Brian Adams en Hermes Houseband, gaat net voor 5 uur de wekker. Gelukkig hebben Wandelmams en ik de avond van tevoren alle spullen al klaar gelegd, dus is het nu een kwestie van alles in de juiste volgorde aantrekken en zorgen voor een voorraad vocht. Eenmaal beneden staat onze taxi al op ons te wachten om ons naar Kardinge te brengen waar vandaag het startschot wordt gegeven voor de eerste dag van de Tocht om de Noord. Het is ook onze eerste deelname aan deze tocht, dus we zijn heel nieuwsgierig naar wat ons te wachten staat.

De taxi levert ons voor de deur van de startlocatie af. Deze is niet alleen te herkennen aan de vlaggen die voor de deur staan, maar ook aan de constante stroom wandelaars die naar binnen gaan. Eenmaal binnen is er nog tijd voor een bakkie en dan volgt de officiële opening. Na het openingswoord is het tijd voor het "Grunnens Laid" waarbij we heel erg ons best doen om mee te playbacken. En dan mogen de wandelaars vertrekken naar de bus die ons naar de startlocatie in Uithuizen brengt. Omdat ik eerder met de bus mee mag, wacht ik in Uithuizen eerst op Mams, die uiteindelijk drie bussen na mij aankomt.




We vertrekken richting de officiële startlocatie, waar een Kennedymars-loper nog wat verwarring zaait over de te volgen route. Hij stuurt iedereen naar het startgebouw, maar Mams en ik zijn eigenwijs en gaan eerst naar de Jacobus de Meerdere-kerk. Daar krijgen we de zegen van Sint Patrick. Deze zegen wordt vaak uitgesproken over pelgrims voor ze vertrekken en omdat de Jacobus de Meerdere-kerk het noordelijkste punt is van de Pelgrimsroutes richting Santiago de Compostella was dit een prachtige zegen om deze dag uit te spreken.

Meneer Pastoor






 
Jacobus

Na het ontvangen van de zegen, steken Mams en ik een kaarsje aan. Onze katholieke achtergrond komt op dit soort momenten toch weer bovendrijven. En omdat ik elk jaar probeer om een mini-pelgrimage te maken, spreekt deze locatie mij bijzonder aan. We blijven even staan om naar de  kaarsen te kijken, als het orgel begint te spelen. En als ik hoor wat er wordt gespeeld, springen de tranen in mijn ogen. Op dit moment, waarop ik een kaarsje aansteek en denk aan de route die wij als gezin de laatste jaren hebben gelopen, speelt het orgel "You'll never walk alone". Dit lied blijft terugkomen op bijzondere momenten.  

Helaas is mijn SD-kaart beschadigd en is het grootste deel van mijn foto's verloren gegaan. Hierbij horen ook de foto's van het aansteken van de kaars. De meeste foto's komen van Wandelmams en natuurlijk zijn er diverse foto's "geleend" van wandelvrienden.

En hoewel we dus in de voorhoede aankwamen in Uithuizen, vertrokken we in de achterhoede vanuit Uithuizen. Maar ik had het moment in de Jacobus de Meerdere-kerk voor geen goud willen missen. Op het eerste stukje kwamen we de laatste Kennedymarslopers, op weg naar de startlocatie, tegen. Zij hadden we bijna 40 km op zitten en hadden nog ruim 40 km in het verschiet.



Ondertussen was het licht geworden, maar gelukkig was de zon nog bezig aan zijn opmars en konden we genieten van prachtige luchten, geweldige vergezichten en het Groningse platteland.








Al snel komen we bij een race-plee waar Mams en ik toch maar even gebruik van maken. Deze race-plee staat op het terrein van een boerderij en er liggen daar twee prachtige quilts. Die bewonderen we uitgebreid, maar omdat we er nog niet zoveel kilometers op hebben zitten besluiten we om door te lopen.





En weer genieten we van het prachtige Groninger platteland. Op diverse plekken staat een versterker die radio Noord laat horen en als er geen muziek wordt gedraaid, horen we enthousiaste wandelaars hun verhaal doen. Als we er bijna 10 km op hebben zitten, komt er een prachtige rustplek in zicht. Op weg naar binnen zwaaien we links en rechts naar bekenden, maar eenmaal binnen zien we ze niet meer. Er zijn ook zoveel prachtige plekjes om te zitten bij boerderij De Diek'n. Er zingt een koor en Mams en ik laten ons verleiden tot een bakkie en leut en Groninger koek (Grunneger Kauk). Als we net in de rij staan, komt wandelvriend M ook binnenlopen. We verleiden hem ook tot een bakkie met koek en na de rust sluit hij zich bij ons aan, om ons de rest van de dag niet meer te verlaten. Gezellig, want zo vaak zien we M niet, aangezien hij in Zuid-Holland woont. Voor M is deze tocht het begin van het Jacobspad, van Uithuizen naar Hasselt, aangezien de Tocht om de Noord vandaag de exacte route van dit pad volgt. Hij heeft dan ook bij de Pastoor de eerste stempel van het Jacobspad in het bijbehorende boekje laten zetten en hij laat vol trots de foto zien van de Jacobsschelp voor de kerk. Deze hebben Mams en ik gemist, omdat wij in het donker het pad naar de kerk betraden, maar gelukkig stuurt M mij deze foto door.










Na deze rust gaan we op weg naar Zeerijp. Nou ja, op weg naar, we bevinden ons al wel in het postgebied, maar het dorp zelf laat nog even op zich wachten. Maar eenmaal aangekomen in Zeerijp mogen we door de molen lopen en even later komen we in weer een Jacobuskerk. Deze keer betreft het een protestantse versie van deze kerk, maar dat maakt hem niet minder mooi.






Balken tegen de gevel, we bevinden ons in het aardbevingsgebied.




In elke kerk is het de moeite waard om omhoog te kijken.

 M en ik bekijken de kerk.

Als we de kerk verlaten zijn Mams en m zo druk in gesprek dat omstanders ze moeten wijzen op de juiste route. Ik volg op dat moment op enkele tientallen meters afstand, maar was ook blindelings achter ze aan gelopen, we worden dus behoed voor verdwalen. En gelukkig maar, want slechts een par honderd meter op de juiste route worden we, op naar Eenum, verrast door zingende "nonnen". En zij zingen zo on-ge-loof-lijk mooi. Meerstemmig, acapella en zo zuiver. We staan een poosje volop te genieten. Tot er een lolbroek aankomt die het nodig vindt om door het gezang heen te praten, onder andere om te vragen of hij ook kan intreden...... Jammer, hij verpest het moment voorde vele wandelaars die staan te luisteren.



Als je bovenstaande foto goed bekijkt, zie je in de verte een kerktoren, ik verwachtte dat we daar heen gingen, maar dat bleek niet zo te zijn. Het volgend plaatsje op de route was Eenum en daar stond een heel ander soort kerkje. Maar voor we daar waren, raakte M in verwarring. Waardoor??? Nou hierdoor!!!


Door de onduidelijke spatie tussen blied en dat, vertaalde hij het Grunnings tot een bloedbad. Gelukkig zag hij de vredelievende boodschap "Blij dat je er bent" nadat we duidelijk hadden gemaakt waar de spatie moest staan. Wat is taal toch een prachtig verschijnsel. Ook het kerkje in Eenum deden we eer aan, deze Tocht om de Noord draait tenslotte om de pelgrim. En na Eenum stiefelden we door naar het 25 km punt in Wirdum waar we de tweede stempel van de dag scoorden.








Vlak na het verlaten van Wirdum liepen we dwars door een paardenmelkerij, maar we wilden nu toch wel even kilometers maken. de dag vorderde gestaag en we moesten voor 18.00 uur binnen zijn. Volgens de routebeschrijving was de route vandaag bijna 43 km, dus enig tempo moesten we toch wel aanhouden. Dat lukte goed, zeker toen we in Garrelsweer met de muziek mee mochten. Iedere wandelaar kreeg een "muziekinstrument" om zijn eigen muziek te creëren. M en ik gingen helemaal los en luis rammelend bereikten we het dorpshuis van Garrelsweer, waar we de muziekinstrumenten weer moesten inleveren. Mams en ik genoten van een sanitaire stop, maar in overleg met M besloten om eerst nog een stukje verder te lopen voor we zouden rusten.









Na het Dorpshuis van Garrelsweer volgt een alternatieve route door het weiland. We betreden letterlijk platgetreden paden, maar het einddoel mag er zijn, want we eindigen bij een molen waar we ons ook nog even bezig houden met de waterhuishouding van Nederland. De molen heet, hoe ka het ook anders op een pelgrimsroute, de Kloostermolen. We bezoeken de molen niet, maar we vervolgen onze weg richting Wittewierum. Voor we daar zijn is er een rustpunt waar we nu wel gebruik van maken. M trakteert op koffie met koek en we zitten op een bank van strobalen. Heerlijk zacht en comfortabel om te zitten, maar met nog 20 kilometer te gaan, de vele bezienswaardigheden die nog op het programma staan en de beschikbare tijd van 5 klokuren, lijkt het ons beter om niet te lang te blijven zitten.









We doorkruisen Wittewierum om door te stappen naar Woltersum. In Woltersum is de stempelpost van de 15 km (die vandaag op 16,5 km zit) en vervolgens rollen we zo de molen in. Na de molen en een gang door de kerk mogen we dwars door de plaatselijke basisschool. En daar hangt mijn ultieme hebbeding. Een origineel leesplankje met losse letters, waar de kinderen in een ver verleden mee leerden lezen. Op mijn opmerking dat ik hem wilde stiekem inmijn rugzak zou doen, gaf de meester aan dat ik geen kans maakt. Hè bah, weer mis. Blijven dromen dus....








Na deze mislukte poging om mijn felbegeerde leesplankje te bemachtigen zat er niets anders op dan verder te gaan. En dat bracht ons bij een boerderij waar we door de koeienstal wandelden. Aangezien M al jaren een haat-liefde-verhouding met deze dieren heeft, was dat en interessant del van de route. Gelukkig stonden de koeien in een stal en liepen ze niet in een weiland dat M moest doorkruisen, dus hij durfde zelfs even op avontuur te gaan....

M op avontuur in de koeienstal!

Hallo nieuwsgierige dame.


Langzaam maar zeker begint het een lange dag te worden en slaat de vermoeidheid toe. Maar we laten ons niet kennen en stappen dapper door naar ten Boer en Thesinge. Onderweg is er genoeg vertier en ondanks de vermoeidheid genieten we van deze tocht. In Garmerwolde, 5 km voor de finish, willen we nog even zitten en als we net voor Garmerwolde, bij de ijscoboer, bekenden treffen is dat een mooie gelegenheid om even te gaan zitten.













Na de ijscorust hebben we nog een kilometer of 5 voor de boeg. Ondanks de afwisseling is het geniete toch wel voorbij. allereerst omdat we moe zijn, maar ook omdat op diverse plekken langs de route al wordt opgeruimd. Uiteindelijk bereiken we de parkeerplaats bij de startlocatie.





En daar gebeurt hetzelfde als waar de dag mee begon. Er klinkt "You'll never walk alone". Deze keer vanuit een auto die op de parkeerplaats rond rijdt. En deze keer brengt dit lid voor mij geen tranen, maar een juist en gevoel van blijdschap. De dag die zo bijzonder begon, wordt op dezelfde manier afgesloten. Deze dag is rond. Fantastisch!!!

En dan telt zelfs niet meer mee dat de route geen krap 43 km, maar ruim 44,5 bedraagt. Vandaag is mijn dag!!!!



Geen opmerkingen: