Al snel kwamen we bij de Toer waar het om draait. Een bijzondere kerktoren, helemaal opgemetseld uit stenen, zelfs het dak. En met maar aan één kant een wijzerplaat. Zoals ik al zei, een bijzondere toren dus.
De route voert deels over particulier terrein en na het rondje om de kerk lopen we bij een boerderij door de voortuin. We zien de kat op tafel zitten om een schaaltje leeg te likken, maar helaas zien we de bewoners niet anders hadden we even gezwaaid. Al snel verlaten we bewoonde wereld en lopen we tussen de weilanden door. En even later ook weer over particulier terrein, door blubber en via een moestuincomplex waar we overwegen om de boerenkool maar mee te nemen voor de maaltijd van vanavond. Natuurlijk doen we dat niet en even later stampen we door het ondertussen modderige gras verder.
En dan, net na de splitsing is er de eerste rust. En pas op het allerlaatste moment hebben we door dat de fotograaf die buiten staat niet bij de organisatie hoort, maar dat het een bekende anti-wandelaar is, die liever met de auto gaat. En dan hebben we drie dikke smokken en een knuffel te pakken. Tenslotte hebben we hem sinds de N4D niet meer gezien. Binnen, in het clubhuis bij de ijsbaan, wacht ons een warm onthaal. Of eigenlijk buiten al, want er wordt enthousiast op de ramen geklopt, als we langs lopen. Binnen krijgen we nog meer kussen en knuffels, worden we op een stoel geduwd en krijgen we koffie, thee en krentenbrood in onze handen gedrukt.
Om ons heen zitten enkele mensen te kijken naar dit hele spektakel en net als de rust is weergekeerd, word ik gespot door heer P die de hele riedel van kussen en knuffels opnieuw begint. We kletsen, drinken, praten, eten, bezoeken een toilet en tenslotte zadelen we weer op, zoals één lid van het gezelschap het noemt. Eenmaal buiten blijkt dat heer P de enige man in het wandelgezelschap is en met zijn harem van 5 dames gaat hij op stap.
Onderweg dopen we heer P om tot sjeik P, want hij vraagt constant hoe het met zijn meisjes is en hij controleert regelmatig of ze er nog zijn. We hebben het zo druk met bijpraten dat de tweede rust zo maar is bereikt. We zorgen zelf voor stoelen en een tafel, want men had niet gerekend op zo'n grote groep wandelaars ineens. En dan heb ik het niet alleen over ons gezelschap. Ook hier is er weer koffie en thee van de organisatie, deze keer met heerlijke koek. Daarnaast is er gezorgd voor muziek en omdat we vandaag hebben besloten om te oefenen op rusten, zitten we hier op ons gemak.
Maar ook al gaat het rusten ons goed af, we gaan toch maar weer verder. Op de routebeschrijving staat al heel snel weer een rust aangegeven en deze blijkt ook snel op te doemen. Zelfs voor ons, die oefenen op rusten, is dat te snel en dus slaan we deze rust over. Sjeik P controleert weer of zijn meisjes nog compleet zijn en als dat zo blijkt te zijn dan lopen we door. Net voor de derde rust is er een zebrapad, waar de eerste auto keurig stopt voor de overstekende wandelaars. een tweede auto rekent daar niet op en moet vol in de ankers en kan nog net tot stilstand komen op zo'n 5 cm afstand van de eerste auto. Dat ontlokt een van de dames in ons gezelschap een luidruchtig "Halloooooo" waarbij ze verschrikt naar de automobilist kijkt. De automobilist vindt dit niet leuk en stopt een paar meter verder. Maar de dame in kwestie besteed hier geen aandacht aan, want ze ziet de locatie van de derde rust en die is TE leuk. De automobilist kiest eieren voor zijn geld en rijdt verder, maar niet voor hij nog even een "vuile" blik in mijn richting werpt. Tja, zijn ego moet toch ook wat.
De derde rust is in het Ot en Sien museum in Surhuisterveen en nog voor we binnen zijn wordt er al uitgebreid gefotografeerd. Eenmaal binnen storten we ons eerst op chocolademelk en de oliebollen. Daarna lopen we een rondje door het museum. Wat leuk om te zien.
Hete chocolademelk, dus even overgieten om af te laten koelen.
Prachtige wandkleden van Ot en Sien. Wat een werk!!!!
Echte houtjes!!!
Oud interieur.
Een prachtige verzameling oude borden.
En de "oude" en de "nieuwe" winkel lopen prachtig in elkaar over.
En dan, als we echt genoeg geoefend hebben op het rusten, beginnen we aan het laatste stuk. De route is 20 km en volgens de GPS zitten we op 17, dus nog even aanzetten naar de finish. Uiteindelijk bereiken we de finish na 22 km. Eenmaal bij de startlocatie werden we verwend met snert en een stuk rookworst. Ook kregen we een medaille. Sjeik P, de fotograaf en de dames dronken nog een afzakkertje en toen was het voor allemaal tijd om weer huiswaarts te keren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten