Jongleren

Wandelmams kan jongleren. Zij weet drie ballen in de lucht te houden. Zelf kan ik het niet. Zoals Wandelmams altijd zegt: "Wat jij doet is kaatseballen, dat zijn er maar twee!!" En dat kan ik goed, maar die derde bal is me nooit gelukt. Tenminste niet in fysieke zin.

Figuurlijk gesproken zijn mijn jongleerkunsten de afgelopen drie jaar enorm gestegen. Maar echt goed heb ik het nooit geleerd. Regelmatig stuiterde er een bal de andere kant op. Niet omdat ik dat wilde, maar simpelweg omdat ik die bal niet onder controle had. Op zich is dat niet gek. Als je nagaat dat ik maar twee ballen in de lucht in kon houden, terwijl ik, toen Manlief ziek werd, er ineens vier in de lucht moest houden, is het niet gek dat er af en toe minimaal één de andere kant op stuiterde.

En dan was ik wel weer slim genoeg om niet elke keer dezelfde bal te laten stuiteren. Dus soms moest één van de schatjes even wachten, een andere keer liet ik mijn werk even voor wat het was. En ook Manlief kon af en toe de pot op.

Maar het meestal liet ik mijn eigen bal stuiteren. En dat gebeurde dan vooral op onbekend terrein. En dan stuiterde mijn bal alle kanten op en kostte het heel veel moeite om te bepalen welke kant hij op zou gaan en ving ik mis. En soms was ik mijn bal gewoon helemaal kwijt. En dan was ik mijzelf dus ook helemaal kwijt. Dan rende ik rond om alle ballen in de lucht te houden en niemand was tevreden over wat ik deed. De kinderen klaagden dat ik er nooit was, Manlief mopperde dat ik alleen maar mopperde, vrienden en familie vonden dat ik ongezellig was, op mijn werk bracht ik niet wat ik kan brengen en een grote groep mensen liet mij helemaal links liggen.

En ik, ik werd alleen maar ongelukkiger. Want als je weet dat je aan alle kanten tekort schiet, maar je weet niet hoe je dat kan veranderen en je gaat maar door, dan lukt op een bepaald moment zelfs het kaatseballen niet meer. En dan moet je echt gaan oppassen. Gelukkig besefte ik dat mijn grens was bereikt, toen ik de eerste keer die tweede bal liet vallen. Ik keek naar die bal en dacht: "Maximum bereikt, probeer anders te betalen." Vorig jaar rond deze tijd schreef ik daar al over. In de periode daarna heb ik hier ook veel geschreven over mijn vragen, onzekerheden, ideeën en gedachten.

Ondertussen zijn we een jaar verder en we hebben als gezin veel bereikt. Manlief heeft een aantal huishoudelijke taken van mij overgenomen. Hij bereidt het eten voor en als hij zich goed voelt kookt hij ook. Als ik een avond op mijn werk moet blijven, zorgt hij sowieso voor het avondeten al dan niet met behulp van de schatjes. Ook het vouwen van de was is zijn taak. Daarnaast is hij verantwoordelijk voor e-mails en telefoontjes naar instanties. Die dingen kan ik dus van mijn lijstje strepen. Tenminste, als we alles samen gepland hebben. Want helaas is uit onderzoek gebleken dat het korte-termijn-geheugen van Manlief zwaar onder niveau werkt. Zijn telefoon is zijn steun en toeverlaat. Elke afspraak, elke activiteit moet in de agenda worden gezet, want anders vergeet hij het. Maar het plannen doen we samen en tot nu toe gaat dat super.

Ook neem ik meer en vaker tijd voor mijzelf. Soms door me op te sluiten in de hobbykamer, soms door veel te lang op te blijven en komende mei weer door verder te wandelen op het Westerborkpad. Maar ook door thuis gewoon de boel de boel te laten.

Want waarom zou ik altijd vragen om de vuile was in de wasmand te gooien. Iedereen in huis weet dat ik zaterdagavond begin met het wegwerken van de algemene was. (Al die sportkleding in de loop van de week is natuurlijk een ander verhaal.) Ook over broodtrommels in de afwasmachine maak ik mij niet meer druk. Niet in de afwasmachine is de volgende dag niet schoon. Fietsen die niet in de schuur staan als ik naar bed ga, gaan op slot. Ehhhh, de sleutel, goeie vraag!!! Rondslingerde schoolboeken, ergens op een grote hoop, maar dat ben 's morgens weer vergeten. Op diezelfde hoop liggen schoenen, gymkleren, leesboeken, telefoons, pennen, geo-driehoeken, knuffels, rekenmachines, truien, schooltassen en regenpakken. Ik ben gestopt met dit mijn probleem vinden!!! En het werkt. De hoeveelheid "verdwenen" spullen is enorm afgenomen. Niet allen van de schatjes, ook van Manlief.

De weg die wij als gezin afgelopen jaar bewandeld hebben, heeft ertoe geleid dat er in ieder geval één bal definitief verdwenen is. En door de (gedwongen) ervaringen van afgelopen drie jaar lukt het me af en toe om drie ballen in de lucht te houden. Maar nog steeds stuitert er regelmatig één weg. Gelukkig snappen de liefste mensen dat dit gebeurt. En die liefste mensen zorgen er voor dat wij als gezin en als individu nog steeds overeind staan. Wat al die liefste mensen voor ons betekenen is niet uit te drukken in woorden of daden.

Want zonder al die liefste mensen was het mij niet gelukt om de afgelopen jaren door te komen. Dan waren er veel meer wegstuiterende ballen geweest. En met het risico dat ik mensen vergeet;

- Paps en Mams, bedankt voor o.a. het mogelijk maken van de door ons zo geliefde kampeervakantie, de school-huis-ritjes met kapotte fietsen en alle huis-tuin-en-keuken-dingen die jullie zomaar doen.

- Schoonpapa, bedankt voor de vele bakkies koffie die je kwam drinken bij Manlief  en je weet wel wat nog meer!!!

- (Schoon)zus H, bedankt voor alle ritten naar de rijschool van Manlief, je was onmisbaar bij het behalen van het zo felbegeerde aangepaste rijbewijs, om het nog maar niet te hebben over al die rolstoelritjes naar de fysio.

- Zwager P, bedankt voor al die kleine en grote klusjes. Vooral bij die lekke band op zaterdagmiddag om vier uur bij het hockeyveld.

- (Schoon)zus T, bedankt voor het vaste blokje op woensdagmorgen, zodat wij weer de lekkerste kaas in huis hebben.

- Zwager B, bedankt voor een hele zomer grasmaaien in de achtertuin. Je deed het zorgvuldiger dan wij ooit gedaan hebben.

- Buurman A, bedankt voor het aan de weg zetten van de containers en het maaien van de voortuin elke week.

- (Schoon)zus M, bedankt voor al die vragen m.b.t. belasting, het gaf Manlief weer het nodige denkwerk.

- Zwager R, bedankt voor de drumles aan de Wandelkerel, hij kan niet wachten tot hij weer een keer mee mag.

- (Schoon)zus H, bedankt voor het delen van die leuke hobby-ideeën voor de Cameo. En namens de Wandelkerel bedankt voor al die keren dat je neefje D. toevertrouwde aan zijn zorgen.

- Zwager J, bedankt voor de aanpassingen die je mogelijk maakte in ons huis.

- Vrienden C en L, bedankt voor jullie vriendschap. Nooit een onvertogen woord als wij op het laatste moment een afspraak afzegden, omdat de gezondheid van Manlief het liet afweten. Jullie zijn voor ons de definitie van het woord vriendschap. Helaas staat ook jullie leven nu op zijn kop, spaar ons niet. In goede en in slechte tijden!!!!

- Lieve vriendin F, bedankt omdat je mijn vriendin bent. We hebben een gezamenlijke geschiedenis vanaf de middelbare school. Soms vond jij mij minder lief en soms vond ik jou minder lief. Maar ons geluk hebben we aan elkaar te danken. Samen 25 jaar en 5 kinderen verder. En dan ook nog mannen die het goed met elkaar kunnen vinden. Had jij dat kunnen bedenken in 1989????

- Lieve ex-collega J, bedankt voor je steun tijdens mijn moeilijke beginjaren in het onderwijs. Jij bent degene die vanaf het begin het vertrouwen in mij heeft gehad. Jij hebt mij de weg gewezen naar de docent die ik nu ben.

- Lieve collega's, bedankt voor het vertrouwen dat jullie in mij hebben gehad de afgelopen jaren. Bedankt dat jullie in de moeilijkste en donkerste periode in mijn leven achter mij hebben gestaan en het mogelijk hebben gemaakt dat ik kon blijven functioneren in de mooiste baan van de wereld. Tenslotte durven wij het aan om al die prachtige jonge mensen te helpen hun weg te vinden in hun zoektocht naar de toekomst.

- Beste (ex)werkgever van Manlief. Ondanks het feit dat jullie, bij wet, het recht hadden om Manlief te ontslaan hebben jullie dat niet gedaan. En nog steeds zetten we de stappen in het ziekte- cq afkeuringsproces van Manlief in overleg. Bedankt voor het vertrouwen!!!

- Lieve Wandelvrienden, een groot deel van mijn wandelplezier heb ik te danken aan jullie. De steun via de wandelfora toen het thuis spannend was, de aanspraak tijdens wandeltochten, zodat ik mijn gedachten kon verzetten, het wij-gevoel tijden de N4D, jullie zijn een ongelooflijke steun en een onmisbaar onderdeel van het proces geweest.

- Lieve voetbalvrienden van Manlief en mij, ondanks het feit dat Manlief meer niet dan wel aanwezig is op het voetbalveld geven jullie Manlief alles wat hoort bij de voetbalfamilie. Zijn aanwezigheid en mening worden gewaardeerd en gerespecteerd. Wij horen er nog steeds bij.

- Lieve vrienden van de Wandelkerel. Zowel de oude als de nieuwe. Bedankt voor jullie vriendschap. Bedankt dat jullie de Wandelkerel de kans geven om te vertellen over zijn vader. Maar vooral dat jullie de band en de zorgen die hij heeft m.b.t. zijn vader accepteren en dat jullie zien dat hij ondanks zijn zorgen gewoon een ontzettend leuke vriend is.

- Lieve vriendinnen van Dochterlief. Die vriendinnen die ze heeft opgedaan op de middelbare school. De vriendinnen die haar zoveel vertrouwen hebben gegeven dat ze in de klas durfde te huilen omdat haar vader ziek is. Jullie zijn geweldig. Bedankt voor jullie vriendschap voor het liefste meisje dat ik ken.

- Lieve Wandelkerel en Dochterlief. Bedankt. Bedankt dat jullie de afgelopen drie jaar onvoorwaardelijk van mij zijn blijven houden. Er zijn periodes geweest dat ik helemaal niet leuk was, gewoon een rotmoeder soms!!!!!!!!! En hoewel ik jullie daar nooit bewust het slachtoffer van heb laten worden, kan het niet anders dan dat jullie geleden hebben onder het feit dat ik niet kan jongleren, ik kan alleen maar kaatseballen. En jullie hielpen mij om de ballen te vangen, hoewel het andersom hoort te zijn. Ik wens maar één ding: "Dat jullie later ook zulke lieve, geweldige, liefdevolle, begripvolle en behulpzame kinderen krijgen als ik heb." Ik hou van jullie!!!!

- En als laatste kom ik bij de hoofdpersoon. En dat ben ik niet. Dat is Manlief. Of hij nu wil of niet, ons leven draait om hem. Als het met hem goed gaat, is het leven van Dochterlief, de Wandelkerel en mij een stuk makkelijker. Gaat het met hem minder, dan beïnvloedt dat ons leven ook. Maar het allermoeilijkste was en is ons leven samen. Van een leven als volwaardige partners, waarbij we allebei vier dagen werkten en een evenredig deel in het huishouden voor ons rekening namen, naar een leven waarbij IK alles voor mijn rekening nam, naar een leven waarbij hij thuis is (maar beperkt in zijn kunnen) en ik (bijna) volledig werk en dat in een tijdsbestek van drie jaar, waarbij er geen sprake is van keuze.... Er zijn stellen die om minder uit elkaar gaan!

- En dus. Lieve Manlief, bedankt, bedankt voor het vertrouwen. Het vertrouwen dat je lange tijd in mijn handen hebt gelegd, omdat je accepteerde dat je het zelf niet aankon. Maar ook bedankt voor alle geduld dat je hebt gehad toen ik dwars werd, omdat ik het even niet meer zag zitten om getrouwd te zijn met een invalide. Bedankt voor alle ruimte die je me gaf om mijzelf weer te vinden, binnen en buiten onze relatie. Maar vooral bedankt omdat je bent wie je bent. Want je bent nog steeds dezelfde man met wie ik 1998 getrouwd ben.