Meisje van dertien

Meisjes van dertien – vlak voor ’t begin
Meisjes van dertien – er net tussenin
Hebben van die dromerige koppies
Hebben van dat dunne steile haar
Willen niet meer samen met de jongens
Willen nou alleen nog met elkaar
Giechelen bij de naam van ’t onbereikbare idool
Giechelen om hun vader en de leraren op school
Giechelen van ongemak en giechelen van spijt
Giechelen zich een weggetje naar een betere tijd… 

Paul van Vliet

Mooie meid, vandaag ben je dertien geworden. Al zeker een week ben je aan het aftellen. Nog acht dagen, nog zeven, nog zes...... En gisteravond nog één. Vanmorgen hebben we voor je gezongen en kreeg je cadeaus. Met een trommel met traktatie voor je beste vriendinnen vertrok je naar school. Een echte verjaardag dus. Net zoals toen je nog een klein meisje was.

En soms ben je dat kleine meisje nog, gelukkig maar. Want dat betekent dat je af en toe nog even tegen me aan komt liggen, dat je samen met je broer op de trampoline de fantasiespelletjes speelt die jullie al jaren spelen, dat je graag wil horen dat je lief en leuk en grappig bent en dat je net als vroeger nog steeds af en toe ontploft.

De reden voor die ontploffingen zijn wel erg veranderd. Eerder was het omdat je een vlecht in je haar wilde en ik er een staart in deed of andersom. Of omdat je een broek aanmoest, terwijl je alleen maar rokjes wilde dragen. Nu ontplof je als je vindt dat we ons te veel bemoeien met jou. Met je huiswerk of het opruimen van je kamer. Of omdat je de was NU in de wasmand moet doen, terwijl jij NU iets anders wil doen. Maar gelukkig zijn er bijna geen ontploffingen meer. En dat komt omdat je echt groter wordt. Niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk. Jij bent nog niet groter dan ik, maar ook dat duurt niet lang meer. Maar meisje wat wordt je ook groot in je gedrag.

Begin dit schooljaar maakte je de overstap naar de middelbare school en wat heeft dat je goed gedaan. Je hebt vriendinnen bij de vleet. Je bent nu al vaker bij vriendinnen thuis geweest en zij hier dan de laatste jaren op de basisschool. Je blijkt nu ineens wel te kunnen samenwerken, terwijl de meester op de basisschool zei dat je dat niet kon. Natuurlijk wisten wij dat allang, maar als anderen dat niet zien, wordt het lastig. En zo was het met meer dingen. En natuurlijk had je daar zelf ook een rol in, maar op de middelbare school ben je helemaal opnieuw begonnen, zonder oude klasgenoten, met een schone lei.

Je zelfvertrouwen is gegroeid, zelfs zoveel dat je durfde te huilen in de klas toen het over je zieke vader ging. En zelfs zoveel dat je gister naar school ging in een rokje, gewoon omdat je daar zin in had, zonder bedenkingen omdat er misschien iemand wel iets naars zou kunnen zeggen. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Natuurlijk moet je nog veel leren. Doorzetten als blijkt dat Engels niet vanzelf gaat, omgaan met onvoldoendes, hulp vragen, hulp accepteren, zonder mopperen opruimen en de schuld ook eens bij jezelf zoeken, om maar wat te noemen. Maar daar hebben papa en ik enorm veel vertrouwen in.

Gefeliciteerd mooie meid!!!!