Vierdaagse van de IJzer, dag 4

Ook vandaag moesten we weer vroeg op. Om kwart voor 7 gingen de eerste bussen en die wilden wij eigenlijk wel nemen. Gelukkig was het niet nodig om de verzorgingstent te bezoeken. Bij Wandelmams en mij was de tape blijven zitten. Bij het Wandelmannetje had de tape onder de douche losgelaten, maar hij vertrouwde op Hirschtalgcreme en daar smeerde ik zijn voeten dus mee in, voor hij zijn sokken aan deed. Mooi op tijd kwamen we bij de bussen en stapten we in. Al snel was de MP ter plaatse en vertrokken de bussen. Alleen bleef onze bus staan. Wij waren in een bus van de tweede shift gestapt en die vertrok dus een kwartier later naar Ieper. Ach, nou ja, we zaten droog en vandaag zouden we zeker op tijd zijn voor de officiële start, dus relax.....

In Ieper parkeerde de buschauffeur precies naast een dikke plas en moesten we dus springen om droge voeten te houden. Maar deze hindernis overwonnen we zonder problemen. Het was wel erg koud en huiverend in onze regenjassen gingen we op zoek naar een toilet. Tenslotte hadden we alweer ruim een uur in de bus gezeten en was het nog maar een krap half uur tot de start. Na het toiletbezoek zochten we een plekje in de zon, alle warmte was welkom.

Het plein waar de start plaatsvond is een prachtig plein. Oude gebouwen met prachtige gevels en bijzonder sfeervol. Ook nu stonden de eerste wandelaars weer vooraan te popelen om te kunnen starten. Achter het stadhuis bevond zich nog een prachtige kathedraal, waarvan de toren boven alles uitstak. En hoewel het koud was, was de lucht prachtig blauw, dus gingen we ervan uit dat de temperatuur nog wel zou oplopen.

Vlak na de start liepen we onder de Menenpoort door. Die zagen we al snel opdoemen en vol verwachting liepen we door, want vanuit de verte zag die poort er al prachtig uit. We wisten al dat er 's middags een defilé zou zijn bij deze poort en daar zagen we nu al naar uit. Ach nog 23 kilometer wandelen, dan was het zover. Onder de poort keken we onze ogen uit en toen we er onderdoor waren, bedacht ik me dat ik nog maar snel een foto moest maken. En ik noteerde in gedachten dat ik 's middags niet moest vergeten om ook onder de poort te fotograferen.

Wat ons de hele Vierdaagse is opgevallen is dat de Belgen veel netter in de rij staan dan wij in Nederland gewend zijn. Als er 4 toiletten stonden, stonden er ook 4 rijen en waren 10 toiletten, dan stonden er 10 rijen en niemand deed moeilijk als bleek dat de rij waarin hij stond veel langzamer ging dan de naastgelegen rij en dat dus iemand die later in de rij stond toevalligerwijs eerder aan de beurt was. Hier kan menigeen in Nederland nog iets van leren.

Elke dag was ergens op de route een tussentijdse controle. Dit was altijd op dat deel waar alleen de betreffende afstand langs kwam. De controleurs hadden een scanapparaat dat van flinke afstand kon scannen en soms hadden wij niet eens door dat we al gescand waren. Dit gold ook voor de start- en finishscan, die automatisch plaatsvond. En achteraf blijkt het ook te kloppen. De tijden zijn namelijk te controleren via de site van de Vierdaagse van IJzer.

Ondertussen was de zon flink gaan schijnen. Een nadeel was wel dat er ook een fiets4daagse was en dat de route van de fietsers precies tegen die van de wandelaars inging. Meestal ging dat prima, allemaal een beetje inschikken en de fietsers in gematigd tempo achter elkaar, dus passeren zonder problemen. Maar er waren ook fietsers die in volle vaart de meute tegemoet kwamen en dan ook nog het liefst met drie naast elkaar op een weggetje van 3 meter breed. Gevloek en gescheld alom dan. Gelukkig waren dat de uitzonderingen en werden er vooral grappen gemaakt over en weer.

De samenkomst tussen 24 en 32 kilometer was vandaag op 11,5 kilometer en daar was ook een gezellige rustplaats, dus daar maakten we gebruik van. Onder begeleiding van een accordeonist aten we een broodje, of twee, een lekker peertje en dronken we wat. We bezochten een toilet en toen konden we weer verder. Manlief had zich vandaag, ondanks zijn blessure, aangesloten bij de 8 kilometer-lopers en zij waren ondertussen bijna binnen. Met de belofte dat zij op het finishterrein op ons zouden wachten, gingen wij verder.
In de verte zag de lucht er steeds dreigender uit. De donkere wolken pakten zich samen en het was maar even of het begon te druppen, te regenen, nog harder te regenen uiteindelijk werd het een stortbui. Wandelmams trok haar regenjas aan en ik hielp het Wandelmannetje in een poncho. Het Wandelmannetje kon droog verder en ik moest nog een poncho aantrekken toen de stortbui begon. In de luwte van een electriciteitshuisje deed ik dat terwijl Wandelmams en het Wandelmannetje verder wandelden.

Na 10 minuten was de bui voorbij en liep ik te soppen in mijn schoenen. Ook Wandelmams had een zwembad in haar schoenen. Het Wandelmannetje had nog wel droge voeten. En dat is dan het verschil tussen leren schoenen en Gore-Tex schoenen. Op het eerste beste bankje gingen we zitten en trokken Wandelmams en ik droge sokken aan. De voeten en schoenen werden zo zorgvuldig mogelijk droog gemaakt en ondertussen werden we ook nog eens gefotografeerd door passerende wandelaars.
Even later scheen de zon weer volop en al dampend liepen we verder. Na een aantal kilometers kwamen we bij Hill 62, een Canadees gedenkmonument, met daarnaast een begraafplaats. Een zeer indrukwekkende plaats, waar we zeker nog eens naar toe gaan.

Bij Hill 62 stond ook weer een verzorgingspost van defensie. Gelukkig hadden ze niet zo veel te doen, maar dat ze er waren, was alleen al fantastisch. De veldbedden stonden klaar en de aanwezige militairen hoopten volgens mij dat ze iets te doen kregen.

Na de rustpost ging de route nog een stuk door landelijk gebied en dus kwamen we koe-tjes tegen. Hoera, toch nog een foto van een koe. Vlak daarna gingen we het stedelijk gebied weer in. De MP stond weer paraat om ons te begeleiden bij het oversteken van de weg. Super geregeld!!!!

We passeerden de 8 kilometer finish, waar het alweer rustig was, en liepen verder. Eerst langs een prachtige visvijver en daarna richting de bebouwde kom van Ieper. Daar werden we nog even op het verkeerde been gezet door een kunstkraan. Geweldig toch, dit soort kunst.

Kort daarna kwamen we op het finishterrein. Eerst de medailles opgehaald en daarna de andere helft van de familie opgezocht. In afwachting van het defilé dronken we nog wat, werden wandelschoenen verruild voor sandalen, slippers en Crocs en gingen we uiteindelijk achter de muziek aan richting de Menenpoort. Manlief werd daarbij geflankeerd door zijn beide kinderen en het plezier spatte van dit drietal af.

Vlak voor de Menenpoort kregen alle wandelaars een roos en toen was het wachten op wat komen ging. Voor ons was alles nieuw en wij keken onze ogen uit. De wandelgroepen stonden opgesteld in een zijstraat en vanaf de hoofdroute liepen de verschillende korpsen het parcours op. Het doedelzakkorps maakte de grootste indruk. Nu moet ik zeggen dat dat ook te maken heeft met de Nijmeegse Vierdaagse, waar ik in het verleden op moeilijke momenten doedelzakspelers ben tegengekomen, die mij door zo'n moment heen hielpen. En hoewel het nu geen moeilijk moment was, blijf ik genieten van dit instrument. Ik heb geprobeerd om hier een filmpje te plaatsen, maar dat is niet gelukt, dus jullie zullen het (voorlopig) met een foto moeten doen.

Na elke wandelgroep werden ook een aantal individuele wandelaars toegevoegd aan het defilé. Wij besloten om daar niet op te wachten, maar om als toeschouwer te gaan genieten van dit spektakel. Eerst liepen we onder de Menenpoort door, waar ik de foto's maakte waar ik vanmorgen al over had gedacht. En stiekem baalde ik dat ik nu alleen de compactcamera bij me had. Maar ja, anders had ik 24 kilometer lang gebaald dat ik de spiegelreflexcamera bij me had gehad, dus daar was ik snel overheen. En ook met een beetje spelen met de programma's en een beetje geduld kom je tot zeer behoorlijke foto's met een compactcamera. Toch????

Nadat we onder de Menenpoort waren doorgelopen, zochten we een plekje langs de kant. Hier genoten we van alles wat voorbij kwam. Ook de Wandelgroep Zoetermeer kwam voorbij. Met deze mensen hadden manlief, paps en dochterlief gesproken toen ze op ons zaten te wachten. En ook toen wij aan de kant zaten werden er enkel woorden gewisseld. Vooral over het genoten bier op finishplaats, Tja, tenslotte ga je in België "stappen".



In de pendelbus van Ieper naar de kazerne, waar de bussen richting de verschillende kampementen stonden, nam ik nog snel een foto van de GPS. Gelukkig kwamen we met zijn zessen in dezelfde pendelbus terecht. Bij de kazerne stonden de bussen al op ons te wachten, maar werd ons gezelschap van 6 gesplitst in 2 en 4. Geen probleem, het eindstation was gelijk.
Helaas had het Wandelmannetje nog een verrassing voor ons in petto. De bus richting Oostduinkerke vertrok toen hij verschrikt opmerkte dat zijn wandeltas nog in de pendelbus lag. Oeps, schrik, baal enne nog een iets minder net woord ontschoten manlief en mij. Zijn ID-kaart en zorgpas zaten ook in die tas.

Dus aangekomen in Oostduinkerke zijn we gelijk naar de infotent gegaan. Daar vertelde het Wandelmannetje keurig wat er gebeurd was en belde de "chef" direct de afdeling gevonden stukken. En tot grote opluchting van het Wandelmannetje (en zijn ouders) bleek de tas gevonden en werd hij dezelfde avond nog van Ieper naar Oostduinkerke gebracht.

Het meest bijzondere moment van de dag was toch wel toen wij stonden te wachten op de pendelbus en een plaatselijke Belg vertelde dat de stad Ieper na WOI volledig opnieuw was gebouwd, omdat er geen steen meer op de andere stond na afloop van WOI. Dit vinden wij bijzonder omdat de stad eruit ziet als een stad die in de Middeleeuwen is gebouwd. Zeker van de kathedraal hadden wij het idee, dat deze er al eeuwen stond. Dat blijkt dus niet zo te zijn, hij staat nog geen eeuw. Gelukkig zijn voor de herbouw wel de authentieke stenen en bouwplannen gebruikt. En dus heeft Ieper een prachtige, oude uitstraling.

Deze avond gingen we uit eten. Het eten was heerlijk, maar we hebben ruim een uur gewacht op dit voedsel en toen waren het Wandelmannetje en dochterlief compleet op, versleten en uitgeput. Tot overmaat van ramp onweerde en regende het ook nog toen we weer tentwaarts gingen. Maar na 4 fantastische wandeldagen kun je niet alles hebben. Trusten!!!!