En hoe ging het nu verder na dat laatste korte bericht over dag 2? Nou uiteindelijk wel goed. Ook de editie van 2011 is door Wandelmams en mij succesvol afgerond. Maar het viel dit jaar niet mee. Hieronder volgt een verslag vanaf woensdagmorgen, dus dag 2.
's Morgen was de knie minder dik dan de avond daarvoor en ik besloot om te starten. Er zat nog een beetje vocht in en hij was wat blauw, maar ik kon de trap aflopen en dat kon de avond daarvoor niet. Het opstappen op de fiets viel niet mee, maar toen ik eenmaal op gang was voelde het wel goed. Om 20 over 6 waren we door de start, maar omdat ik een poosje had stilgestaan, ging de eerste kilometer moeizaam. Wandelmams bleef intussen, net zoals de dag daarvoor, bij mij lopen en wist mij zo te stimuleren om door te gaan. De hele dag hebben we langzamer gelopen dan we normaal lopen, we rustten iets vaker en na elke rust kwam ik erg moeizaam op gang, maar het ging. Net voorbij Beuningen draaide het publiek net het nummer "You never walk alone" toen wij voorbij kwamen en op dat moment werden mijn ogen toch wel erg vochtig, want ik had het zwaar.
Een pijnlijke knie en het lopen in een ander tempo dan je gewend bent, eisten op dat moment hun tol. Maar ook deze dag ging het lukken. In de Waterwijk namen we nog een korte pauze en uiteindelijk waren we rond half 4 binnen. Dat vonden Wandelmams en ik geen slechte prestatie gezien de omstandigheden. Zeker omdat we ook een late start hadden deze woensdag, gloorde bij mij de hoop dat het weer zou kunnen lukken dit jaar.
Helaas kregen we door allerlei omstandigheden pas om kwart over 8 te eten, waarna we direct naar bed gingen. Niet bepaald een optimale voorbereiding voor dag 3 dus.
De volgende ochtend bleek dat vooral Wandelmams erg veel last had van het late tijdstip van eten de avond ervoor. Zij is diabetespatiënt en haar bloedsuikerspiegel was te hoog. Ze is de hele dag moe geweest en hoewel mijn knie langzaam beter werd en het vocht steeds minder bleef nu het tempo laag, omdat Wandelmams gewoonweg niet sneller kon. Vandaag was het dus mijn beurt om te steunen, te sturen en er te zijn. Toen onderaan de 7-Heuvelenweg een groep doedelzakspelers langs liep had Wandelmams haar vochtige ogen moment. Op de 7-Heuvelenweg werd de lucht steeds donkerder en dreigender en helaas brak de hemel open toen wij net Berg en Dal door waren. Dus de wegwerpponcho maar aangetrokken en verder gelopen. Uiteindelijk kwamen we redelijk droog, maar met natte voeten, aan op de Wedren. Maar op ons logeeradres stond nog een paar droge, goed ingelopen wandelschoenen, dus de volgende dag konden we op droge schoenen vertrekken. Na het eten zijn we op tijd naar bed gegaan om redelijk uitgerust te kunnen beginnen aan dag 4.
Dag 4 bracht ons alles wat dag 4 van de N4D hoort te brengen. Feest, familie, vrienden, bekenden onderweg en uiteindelijk onze welverdiende beloning in de vorm van een 8 voor Wandelmams en een 4 voor mij. En ondanks alle tegenslag en rare dingen die we hebben meegemaakt, hopen we volgend jaar weer van de partij te zijn. En wie weet dan in het gezelschap van het Wandelmannetje.....
En wat dit jaar zeker hoopgevend was....... Het aantal blaren was op de vingers van één hand te tellen. Maar 2 tenen afgeplakt en de hielen. Wie weet gaat het ooit lukken om de N4D te lopen zonder blaren!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten