Er stonden 9 bussen, waaronder een aantal dubbeldekkers, op ons te wachten. Tot groot genoegen van het Wandelmannetje gingen we onder geleide van de MP op pad. In konvooi werden we vervoerd naar Poperinge. Alle zijstraten werden afgezet en een vrachtwagen die zich toch tussen 2 bussen wist te wurmen, werd zonder pardon aan de kant gezet. Zelfs rode stoplichten werden genegeerd. We voelden ons ineens erg belangrijk.
Aangekomen in Poperinge moesten we nog een uur wachten tot de start. Alle tijd dus om het toilet te bezoeken. Alle drie stonden we in een andere rij. Helaas voor het Wandelmannetje stond hij in de verkeerde rij. Wandelmams en ik hebben zeker 10 minuten op hem staan wachten na ons toiletbezoek. Hij weet nu wel dat hij nooit achter militairen moet gaan staan. Wat die allemaal doen op zo'n toilet willen we niet weten, maar ze hebben wel lang werk.
We vonden nog een plekje op een bankje en keken naar de fanatieke wandelaars, die al vanaf het moment van aankomst in de rij stonden bij de start. Deze mensen hebben een uur staan wachten daar, tot het startschot viel. Nadat het startschot gevallen was zijn wij opgestaan. Tijd genoeg om onder de startpoort door te lopen. De rij was bijna weg en we konden zo doorlopen.
Na korte tijd kwamen we al langs de eerste begraafplaats ter nagedachtenis aan WOI. Het blijft een kippenvelmoment als je de geboorte- en sterfdata ziet staan op die kruisen. Vele van die jongemannen zijn niet ouder geworden dan begin 20 of hebben zelfs de 20 niet gehaald.
Al snel verlieten we Poperinge. Eerst liepen we over een afgezet stuk van de doorgaande weg. Alle auto's moesten voor ons aan de kant. En bij de eerste beste oversteekplaats werden ze dan ook nog weer tegengehouden door de MP. Het Wandelmannetje keek zijn ogen uit. Speciaal voor de wandelaars moesten de auto's stoppen. En dan al die militairen die er liepen. Zijn eerdere wens om soldaat te worden flakkerde weer een beetje op.
Al snel liepen we richting Frankrijk, want vandaag zouden we België voor een paar uur verlaten om een stukje Frankrijk mee te pikken. Voor ons uit een lang lint met wandelaars en achter ons precies hetzelfde resultaat.
Net voor we Frankrijk binnen liepen volgde nog een stukje ouderwetsklim/ en klauterwerk. Allereerst ontstond er een opstopping, omdat iedereen door een éénpersoonshekje moest. Dit was niet erg, want we hebben gezellig staan kletsen met diverse mensen. Ook begonnen er mensen een liedje te zingen met de tekst `Laat mij maar lopen` en dan nog iets over ´straten´ en ´een lief´ en nog wat dingen die we niet verstonden. Maar toen konden we net door het hekje, dus verder vragen kon niet. We klommen en klommen en klauterden en af en toe glibberden we ook nog. Wandelmams zei dat ze het een vreselijk pad vond, maar dat ze hem voor geen goud had willen missen.
Eenmaal boven konden we via de weg weer afdalen. De automobilisten werden in 4 talen gewaarschuwd voor de vele voetgangers die op en langs de weg liepen. En dat was maar goed ook, want het smalle pad langs de weg, was niet geschikt voor de vele wandelaars.
Ondertussen begon het Wandelmannetje wat moeilijker te lopen. Hij had last van zijn voeten. Op zich niet zo gek na al dat klim-, klauter- en afdaalwerk. Gelukkig was het niet zo ver meer naar een hulppost. Op de weg vlak voor de hulppost vroeg ik hem of hij morgen wel wilde starten. De verontwaardiging op zijn gezicht bij die vraag had ik wel verwacht en het bijbehorende antwoord ook. Dat was namelijk dat hij sowieso deze Vierdaagse ging uitlopen, zere voeten of niet!!!!!
Bij de hulppost aangekomen gingen schoenen en sokken uit en werden zijn voeten zorgvuldig geïnspecteerd door de aanwezige medicus. Die constateerde dat zijn voeten wat oververhit waren door het schuiven in de schoenen en dat er een paar plekjes waren die zeker een blaar zouden worden als er nu niets werd gedaan. En dus gingen de voeten in een bak ijswater, werden de voeten daarna zorgvuldig afgedroogd en vervolgens ingespoten met iets uit een spuitbus dat de voeten wit maakte en toen konden de sokken en schoenen weer aan. Het Wandelmannetje gaf een zucht van verlichting en bedankte iedereen wel drie keer. We kregen het advies om op ons eigen kampement nog een keer naar de voeten te laten kijken en ze eventueel te laten tapen. Met nog 5 kilometer te gaan, liepen we opgelucht weer verder. Geen blaren voor het Wandelmannetje en zijn voeten voelden een stuk beter.
Even later verscheen er alweer een lach op het gezicht van het Wandelmannetje bij het zien van dit bord. Hij geloofde overigens niet dat de leden van deze vereniging nooit moe worden.
Na nog een aantal kilometer de pijlen gevolgd te hebben, kwamen we weer in Poperinge. Daar werden we opgewacht door paps en dochterlief. Zij hadden op ons gewacht en met zijn vijven vertrokken we weer richting ons kampement. Op naar manlief, die de dag lezend had doorgebracht.
Gezien het grillige en lastige parcours waren we tevreden over de prestatie van deze dag.
Aangekomen in Oostduinkerke kletsten we bij met manlief, dronken wat namen een douche, spraken met andere wandelaars en vertrokken we naar de eettent. Vandaag kregen we doperwtjessoep, aardappelpuree, stoofvlees, sla en een vanilletoetje. Na het eten gingen we nog even langs de verzorgingstent. Ik had een paar beginnende blaren als gevolg van oude blaren uit Nijmegen, de voeten van het Wandelmannetje werden gecontroleerd en Wandelmams had een blaar op één van haar tenen. Alles werd verzorgd en de volgende ochtend konden we weer langskomen om de plekken te laten tapen.
Met een volle maag gingen we naar bed. Morgen weer een nieuwe wandeldag. Nog 2 dagen te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten