Een uur voor vertrek van de bussen ging de verzorgingstent open en voor die tijd wilden we het ontbijt op hebben en zo goed als startklaar zijn. Voorzichtig maakte ik het Wandelmannetje wakker, maar dat ging deze morgen niet zo makkelijk. Op mijn vraag of hij wakker ging worden antwoordde hij met: "Jaha!" Vervolgens legde hij zijn hoofd op zijn kussen en sliep verder. Onder lichte dwang werd hij toch wakker en toen Wandelmams de deur van de camper open deed waren we toch startklaar om naar de eettent te gaan.
Na het eten gingen we naar de verzorgingstent en daar werd iedereen op volgorde van binnenkomst keurig getaped. Opvallend vonden wij dat hier sporttape met gekartelde randen voor werd gebruikt, terwijl wij in Nederland altijd horen dat je juist moet tapen met tape met gladde randen, omdat gekartelde randen eerder blaren opleveren. Het tape-werk zag er overigens bij alle drie heel goed uit, dus we hadden er alle vertrouwen in dat het ook vandaag weer goed ging komen.
Vandaag was de start in Diksmuide en dit zou de langste wandeldag worden met ruim 25 kilometer. Toen wij bij de bussen aankwamen, reden ze al weg, terwijl we toch op tijd waren. Maar ja, ze zaten allemaal vol en dus vertrokken ze. Wij gingen dus met de tweede serie bussen mee. Ook deze vertrokken onder begeleiding van de MP. Helaas kwamen we pas tegen 9.00 uur aan bij de start en was de grote meute al vertrokken en hebben wij de officiële start gemist. Voordeel was wel dat we zo konden doorlopen, omdat het al erg rustig was. Al lopend maakte ik nog even een foto van (vermoedelijk) het stadhuis van Diksmuide. Daarom is de foto een beetje scheef, maar wat een prachtig pand.
Voor vandaag was er erg slecht weer voorspeld. Dat hadden manlief en ik de afgelopen uren al ontdekt, want er was een vreselijk heftige onweersbui over onze vouwwagen getrokken 's nachts. Zo één waarbij de flits direct werd opgevolgd door de donder en waarbij het zo hard regende dat we tegen elkaar moesten schreeuwen om boven het lawaai van de regen op het tentdoek uit te komen. Ik was dus allang blij dat het nu bleef bij lichte regen, die soms veranderde in miezer en soms iets harder ging. Maar onze regenjas was voldoende om droog te blijven. De voeten werden niet nat van deze hoeveelheid water en ook de korte broek had weinig te lijden van het water. Wel moest je uitkijken voor de plassen, want die waren overvloedig aanwezig.
Tot grote lol van het Wandelmannetje was er een man die vol in de plas sprong, waardoor een vrouw erg nat werd gespetterd. "Jeetje oma, die man is ongeveer net zo oud als jij en hij springt gewoon nog in de plas!!!!" Waarop oma antwoordde dat niet alle grote mensen saai zijn. Het Wandelmannetje scoorde flink punten toen hij zei dat hij dat wel wist, omdat zijn oma ook zeker niet saai is. De charmeur......
Na zo'n 3 kwartier werd het droog en kon eerst de regenjas open en daarna al snel uit en hoewel het hard waaide, was het heerlijk wandelweer. In de verte zagen we een zeer vreemd bouwwerk. Dichterbij gekomen zagen we dat er steigers om een rond bouwsel stonden. Toen we er langs liepen, zagen we dat het een molen betrof die gerestaureerd werd.
Op 12 kilometer namen we de eerste rust. Hier was ook de samenkomst met de 32 kilometer-lopers en daar stonden wc's. Daar waren we sowieso aan toe en omdat er een muurtje voor een huis stond op zithoogte namen we daar plaats naast een andere wandelaar. Al snel zat het hele muurtje vol. Gezellig was dat. Ook vandaag kregen we weer opmerkingen over de tekst op onze shirts. Allereerst werd het liedje weer gezongen, maar er was ook iemand die zei dat we dan ook maar eens echt moesten gaan "lopen" want dat wat nu deden nergens op leek. ???????? Hier snapten we niks van. Natuurlijk sprak ik deze meneer aan en al snel bleek het te gaan om een verschil in het Nederlands en het Vlaams. Lopen is bij de Vlamingen namelijk hard lopen en wat wij deden heet stappen. Tja, dan krijg je dus misverstanden. Maar als goede vrienden gingen we uit elkaar toen dit misverstand was opgelost.
Het Wandelmannetje had vandaag weinig problemen met zijn voeten, dus de tape deed zijn werk. Ondertussen belde paps dat hij en dochterlief de 8 km erop hadden zitten. Helaas had hij een foutje gemaakt en was hij in plaats van naar de bussen te gaan het parcours weer opgegaan. Daar kwam hij te laat achter en dus liepen dochterlief en hij een stuk van zo'n 4-5 kilometer extra. Ze zouden dus vandaag niet op ons wachten, maar zo snel mogelijk naar Oostduinkerke terug gaan. Dochterlief heb ik telefonisch nog even de hemel ingeprezen dat ze zonder mopperen dat stuk extra liep.
Nu zagen we weer een molen, maar deze was in goede staat en draaide volop. Je kon de molen ook beklimmen, maar die mogelijkheid lieten we toch maar aan ons voorbij gaan.
Na het telefoongesprek kwam ik erachter dat mijn GPS was uitgevallen en dat ik dus een stukje van de route miste. Snel nieuwe batterijen erin en proberen uit te vinden hoeveel (kilo)meter er ontbrak. Nu hadden we 's morgens de GPS ook al te laat aangezet, dus het klopte sowieso al niet helemaal. Maar van een andere wandelaar met GPS hoorden we toen dat we 800 meter hadden gemist op het eerste stuk. Even later kwamen we langs het 15 kilometer bord en bleek dat we in totaal ruim een kilometer misten op de GPS. Dat viel toch wel mee.
Ineens stond het Wandelmannetje stil. "Mam, ma-am, wil je hier een foto van nemen?" Het bleek te gaan om een hele grote paddestoel. Om het formaat aan te geven, liet ik hem zijn voet, maatje 37, ernaast zetten. Echt een joekel van een paddestoel dus.
Op een bepaald moment kregen we weer commentaar op onze shirts. Op onze uitleg dat in het Nederlands lopen ook gold voor wandelen, kregen we te horen dat hier niks van klopte, want meneer was zelf ook Nederlander en deze tekst was een belediging voor alle wandelaars. En als we het niet geloofden moesten we maar eens in een woordenboek kijken!!! Dit alles werd ons toegeschreeuwd en de wandelaars om ons heen keken, net als wij, zeer verbaasd naar dit opgewonden standje. Nu kan ik heel lullig gaan zeggen dat het hier een Zeeuw betrof en dat Zeeuwen toch eigenlijk reserve-Belgen zijn, geografisch gezien, maar voor ik dat doe, leek het mij beter om toch maar even een woordenboek te raadplegen met betrekking tot het woord lopen.
Bij deze dus, volgens het Handwoordenboek Hedendaags Nederlands, tweede druk, van "van Dale" betekent het woord lopen: "zich met de benen voortbewegen" en wordt er niets gezegd over tempo waarin dit gebeurd. Dat er in verschillende delen van het Nederlands taalgebied een andere interpretatie aan dit woord wordt gegeven, lijkt ons heel logisch, maar gelukkig klopt de tekst op onze shirtjes in ieder geval met de betekenis die in de "van Dale" wordt gegeven. Dus meneer de Zeeuw, ik hoop dat u ook eens een woordenboek raadpleegt.
Nog druk napratend over dit voorval kwamen we bij de finish van de 8 kilometer. Vanaf hier hadden paps en dochterlief dus ook gelopen. En al lopend werden we met zijn drieën steeds trotser op dochterlief. Wat een zwaar stuk hadden ze nog gelopen, of was het nu gewandeld:). Smalle, glibberige modderpaadjes, brede zandpaden met plassen en kiezels en tenslotte een modderpad van een kilometer of 3, waar we survivalden tussen de plassen door en ondertussen alle kanten opglibberden, omdat de rest van het pad ook was veranderd in modder.
Op gegeven moment smeekte het wandelmannetje bijna om een stuk asfalt om over te lopen. Uiteindelijk kwam dat en gelukkig liepen we toen ook bijna in het centrum van Diksmuide. En de belofte van een ijsje gaf hem nog wat extra energie en voor we het wisten, zagen we in de verte de finish.
Volgens de routebeschrijving was de route vandaag 25.8 kilometer. De GPS gaf elke dag iets meer aan dan de officiële kilometers, dus we zullen zo'n anderhalve kilometer gemist hebben. Dat viel dus nog wel mee.
Terwijl het Wandelmannetje genoot van zijn ijsje liet Wandelmams de wandelboekjes afstempelen. Ook was er op het plein een demonstratie van een drilpeloton van Belgische militairen. Dit was erg leuk om te zien, maar het orkest dat daarna bezit nam van het plein was nog veel leuker.
Met allerlei zelfgemaakte instrumenten, van stofzuigerslangen, pvc-buis en plastic tonnen gaven zij een show weg. De leider riep allerlei onzin. Bijvoorbeeld: "Opstellen in 6 rijen van 4!" Tja, je hebt maar een man of 12 in je orkest, beste man..... Ondertussen kwamen er steeds meer mensen op het plein en ontstond er een dikke rij mensen aan alle kanten. Toen het orkest klaar was, liet de leider, net als bij de militairen de mensen ruimte maken om het plein te verlaten. Om vervolgens op een ander plek het plein te verlaten, waardoor de mensen die daar stonden hals over kop aan de kant moesten. Dat deed iedereen natuurlijk met een brede lach.
Na nog een foto te hebben gemaakt van 't Manneke uit de Mane die symbool staat voor de West-Vlaamse humor, gingen we richting de bussen, op naar Oostduinkerke.
In Oostduinkerke troffen we de rest van de familie weer aan. Dochterlief klaagde steen en been over zere voeten, vooral omdat ze wilde horen hoe goed het was dat ze vandaag zeker 12 kilometer had gelopen. Natuurlijk deden wij daar nog een schepje bovenop door te zeggen dat ze het zwaarste stuk van onze route had gelopen, dus haar dag was helemaal goed.
Wat drinken, een hapje, een douche en dan weer eten. Vandaag kregen we tomatensoep, aardappels, kipfilet, boontjes en een appel toe. En toen snel naar bed, want er volgde nog 1 wandeldag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten