Met z'n drieen gingen we op pad. Wandelmams, het wandelmannetje en ik. Op weg naar Ruinen om daar 15 km te gaan wandelen. Gelukkig was het niet zo koud als een paar weken geleden in Emmen. Maar wel nat. Het eerste stuk ging over verharde weg. Daar was het goed wandelen. De weg was sneeuwvrij, op een paar plekjes na, die waren glad, maar daar kon makkelijk omheen gelopen worden. Langzaam verlieten we het dorp.
We kwamen her en der wat dieren tegen. En wat zijn die Belzen dan toch goedaardige lobbessen. Hij draaide zich gewillig om, om een beetje aandacht te krijgen. En dan geniet het wandelmannetje met volle teugen!!!
We liepen langs de schaapskooi de heide op, een schelpenpad dwars over de hei. Prachtig was het daar. In de zomer heb ik hier ook wel gelopen en dan is het schelpenpad goed begaanbaar, met een harde bovenlaag en knisperende schelpen. Nu duidelijk niet. Door de dooi was de bovenlaag zacht geworden, waardoor we af en toe wegzakten en lekker glibberden. Ook waren er hier stukken waar de bovenlaag nog wel bevroren was en waar je niet gewoon kon lopen. Langs de radiotelescoop (telefoon uit) doken we het bos in. En daar lag gewoon nog ijs. Survivallen door de berm dus.
Ondertussen bleven er genoeg mooie dingen te zien. Prachtige vergezichten over de hei, een enkele paddestoel en restanten van herfstbloemen.
Ook de boswachter was druk aan het werk en hij keek zeer verstoord op toen mijn fototoestel flitste. Het wandelmannetje vond de kettingzaag mega-cool en hoopte dat er een boom om zou gaan. Helaas was dat al gebeurd en was de boswachter nu alles in kleine stukken aan het zagen. Pech dus voor hem.
Pas na ruim 11 km was er rust. Deze rust was in het theehuis Anserdennen. Vroeger was dat een uitspanning met een grote speeltuin erbij (dan praat ik wel over vroeger-vroeger hoor). Nu is het een uitspanning van Staatsbosbeheer waar je heerlijke (streek)producten kunt nuttigen en kopen. Ook worden er allerlei leuke hebbedingetjes verkocht. Zeker de moeite waard om een keer te gaan kijken.
Wij hielden ons nu bij de chocomelk. Die was overigens erg lekker en had precies de goede temperatuur. Niet te heet, wel eerst blazen, en zeker niet lauw. We zaten rond de kerstboom, die was afgezet met een rand strobalen. Daarop konden tassen, dienbladen, mutsen en de rest prima rusten.
Net voorbij de rust werden we nog getrakteerd op een heerlijke oliebol, waarbij het wandelmannetje het voor elkaar kreeg om een 2e te bietsen. En toen begon het laatste stukje van de wandeling.
En dat laatste stukje was errug, errug nat. We baggerden en slipten over het modderpad. Gelukkig was het eind, de kerktoren van Ruinen, in zicht, want het venijn zat hem in de staart. Zeker omdat ik donderdagavond keihard met mijn knie tegen de trekhaak van de auto was opgelopen, was dit niet het leukste stukje van de route. Het asfalt van de doorgaande weg werd dan ook met vreugde begroet.
Na binnenkomst afgemeld, de wandelboekjes opgehaald en toen snel naar huis. Het wandelmannetje had namelijk 's middags nog een kinderfeestje en hij moest echt even een douche tegenkomen voor hij daar heen ging.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten