Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

dinsdag 21 december 2010

Foto's

Hoewel de afgelopen dagen mijn fototoestel elke keer naar mij lachtte, kon ik nog niet de energie vinden om ook daadwerkelijk naar buiten te gaan. Vandaag was die energie er wel. Vanmorgen een rondje om het huis gelopen. En wat is er dan toch veel moois te zien.

Langs het huis liep ik naar de voortuin. Onderweg kwam ik een spinnenweb tegen, tegen de zijkant van de container.
Voor het huis was meer te zien. Allereerst onze voortuinvriend, voorzien van een wit dekje.
De sloot voor het huis was eindelijk dichtgevroren. Er lagen prachtige witte ijskristallen op en ook de ingevroren tak had een wit jasje. Ondertussen deed de zon zijn best om door de wolken heen te komen en koperen Evert wist een gouden gloed over de bevroren sloot te toveren.

De knotwilg langs de slootkant is dit jaar niet geknot en de witte takken probeerden af te steken tegen bleekblauwe lucht. Ook de bomen aan de overkant van de sloot deden hun best.

Verderop was de lucht een stuk dreigender en dat ziet er dan ook gelijk heel anders uit.
 
Via de andere zijkant liep ik weer richting achterdeur. Hier was duidelijk te zien dat de rozen van de buurman zijn overvallen door de kou. Voorzien wat een wit mutsje laten zij nog steeds hun kleur zien.



Ik vond nog een verdwaald besje, verstopt tussen de bladeren.
 En in de achtertuin nog een spinnenweb, een ijspegel en het klimtouw.


Om een uur of 5 verliet ik het huis nog even. Die paar 100 meter naar de molen moesten er nog wel afkunnen. De kou beet in mijn wangen, de sneeuw knisperde nog steeds en ik kwam welgeteld 1 persoon tegen. Deze foto staat al een poosje op mijn verlanglijstje en hoewel ik hem mooi vind, ga ik het nog een paar keer proberen. Spelen met diafragma en sluitertijd. Maar ik was mijn handschoenen vergeten en mijn handen werden erg koud.
Toch hield me dat niet tegen om op het laatst te experimenteren met een lange sluitertijd en voorbijkomende auto's. Maar nu lag mijn fototoestel op een paaltje en zaten mijn handen snel weer in mijn zak. De sluitertijd bij de bovenste foto is 10 seconden, bij de onderste 15 seconden. Ik vind de effecten erg leuk en ga ook dit zeker nog eens een keer proberen.

1 opmerking:

Anoniem zei

Oooo dat wil ik ook kunnen maar volgens mij kan mijn camera dat niet.

Hanneke