Zoonlief gaat met een aantal vrienden Sint Maarten lopen. Ze verzamelen bij één van de jongens thuis. Het was de bedoeling dat hij op de fiets zou gaan, maar met deze windstoten lijkt ons dat niet verstandig. Met de auto brengen dus.
Dochterlief gaat met een vriendje en een aantal vriendinnetjes lopen. Voor het eerst gaan ze helemaal alleen (met zijn vijven dus) op pad. Omdat ze een drukke weg over moeten steken hebben de ouders de koppen even bij elkaar gestoken en worden ze de weg overgezet. Ook willen ze graag aan de optocht meedoen. Omdat de optocht vlak bij ons huis start, zal ik de meute ergens halverwege oppikken op weg naar de optocht.
Om kwart voor 7 stap ik de deur uit. Het waait nog steeds hard, maar het is gelukkig droog. Na 5 minuten tref ik de kindertjes luid zingend aan bij een deur. Net voor ik iets tegen ze kan zeggen breekt de hemel open. Keiharde slagregens slaan op osn neer. Binnen 10 seconden zijn we drijfnat. Gelukkig woont een van de meisjes vlakbij. We rennen naar haar huis. Onder de carport schuilen we. Even later lijkt de regen af te nemen en besluiten we verder te lopen. Wat een goed idee....... Dus niet.
Als we de bocht om gaan slaat de regen ons weer in het gezicht. De lampionnen, gemaakt van papier maché, worden slap en krijgen nieuwe modellen. Gelukkig schiet een van de vaders mij te hulp. We krijgen van hem te horen dat de optocht is afgelast en ter plekke verdelen we de kinderen en gaan we zo snel mogelijk naar huis.
Snel zoonlief ophalen. Die zit bij zijn vriendje thuis. Zijn lampion is weggewaaid en ook hij is kleddernat.
Thuis gaan ze in bad. Weer warm worden. Ik stap even onder de douche. Ik hoor mezelf zingen:
Sint Maarten, Sint Maarten,
De koeien hebben staarten,
De meisjes hebben rokjes aan
Daar komt Sint Martinus aan
Nou ik kan me niet voorstellen dat die rokjes niet zijn weggewaaid en ik twijfel zelfs of de staarten van de koeien waren blijven zitten als ze buiten hadden gestaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten