Bikkelinnetje

Zaterdagmorgen 7.45 uur. De mannen geven al enige roering in huis (zij moeten om 8.10 uur op het voetbalveld zijn), maar het wordt voor ons vrouwen ook hoog tijd om ons bed te verlaten. Wij moeten namelijk om 8.45 uur op het hockeyveld zijn voor een heenreis van een uur. Vervolgens een wedstrijd van 2x25 minuten en dan weer een terugreis van een uur. Na een plas-, tandenpoets- en wassessie kom ik beneden waar man en kindertjes dan al aan het ontbijt zitten. Na mijn ontbijt zoek ik dochterlief op, die zich op de bank heeft genesteld voor de tv.

OEPS!!!!!!!! Er hangt een zeer bleek meisje op de bank, met dikke, vette, zwarte wallen onder haar ogen. Slik, want wat doe je dan als moeder. "Ben je nog een beetje moe, meis?" Ja dus. "Je gaat wel hockeyen toch?" Dat wilde ze wel, maar ze had ook buikpijn en hoofdpijn. "Wat vervelend meis. Heb je alles? Hockeystick, bitje, mascotte Pepe?" Ja, die had ze. "Enne mama, ik heb geen bitje nodig, ik ben keeper vandaag."

O ja, keeper. Vrijdagmiddag hebben we nog zeker een half uur geoefend. Ik schieten, zij stoppen. Moest me wel inhouden, want ze had alleen klompen en beenbeschermers aan. En ik ben groot en zij is klein!!!! Dus tas met keepersspullen ook in de auto.

De heenweg was zeer gezellig. Teamgenootje A. zat bij ons in de auto en de dametjes kwekten en zongen en deden spelletjes tot ik de auto op de parkeerplek zette. Door file (20 minuten over anderhalve kilometer) kwamen we net voor de wedstrijd aan, dus dochterlief snel in de keepersoutfit gehesen, waarna haar teamgenoten haar inschoten. Wel indrukwekkend trouwens zo'n outfit.

En dan had ze nog niet eens de bijbehorende beschermende broek aan.

En als je dit ziet, snap je dat een bitje ook niet nodig is.

Ik vind dit er toch wel vet indrukkwekkend uitzien.

Nou, in ieder geval begon de wedstrijd. Als liefhebbende moeder ging ik achter het doel van dochterlief staan. Als morele ondersteuning en om (hopelijk) de juiste aanwijzingen te geven.

De eerste helft speelde zich voornamelijk af op de helft van de tegenstander. En die ene keer dat de tegenstander een doelpoging deed, greep dochterlief goed in. Met haar stick hield ze de bal tegen, waarna ze met volle overtuiging de bal wegschopte. Omdat de wedstrijd zich voornamelijk afspeelde op de helft van de tegenstander was ik af en toe in gesprek met dochterlief en kon ik wat foto's maken.

En ik zag dus dat het bekkie steeds bleker werd en ik merkte dat de reacties steeds tammer werder. Ondertussen hinkte een van de teamgenootjes het veld in. Zij was met schoolgym geblesseerd geraakt en bleef in de wedstrijd hinken. Aangezien dit een van de fanatiekste speelsters is, was er dus echt iets aan de hand. Dus voor haar rust in de dug-out. Net voor rust kreeg een van de andere speelsters een hockeystick vol tegen haar knie, dus dit meisje ook in de dug-out. (Na afloop was die knie enorm blauw, dus dit heeft zeker zeer gedaan.) De ruststand was 2-0 in het voordeel van "onze dames".

Dochterlief werd ondertussen steeds bleker. Ze hoestte een paar keer, waarbij het mij verbaasde dat haar ontbijt binnen bleef, en het zweet brak haar uit..... en ik maar positief op haar inpraten. Bij het rustsignaal brak ze. "Mama, ik wil niet meer. Ik ben ziek. Mijn buik doet zeer, ik moet bijna overgeven en ik heb ook nog hoofdpijn en oorpijn." Tja, de moeder in mij wilde gelijk zeggen dat ze mocht stoppen. Maar met 2 geblesseerden kon dochterlief niet ook nog uitstappen, want dan bleven er te weinig speelsters over........ Een duivelsdilemma dus. Gelukkig heeft ze SUPER teamgenootjes. Die zeiden dat ze zo goed zouden gaan verdedigen dat dochterlief niets te doen zou krijgen. Na een mandarijn, een paar slokken limo, een knuffel van Pepe en een beetje aandringen, kregen we ons bikkelinnetje zover dat ze in het doel bleef staan.

Pepe moest dan natuurlijk wel plaats nemen bij het doel.

Haar teamgenootjes hebben geen woord gelogen. Het vuur vloog uit hun schoenen. Er kwam geen bal binnen 5 meter van het doel.

Ondertussen was een van de geblessserden weer hersteld en die kwam het veld weer in. Zij nam de plaats in van een van de verdedigsters en deed dat met zo veel overtuiging als haar voorgangster. Daarna werd verdigster 2 gewisseld en haar vervangster vergat helaas te verdedigen. Dus het duurde maar even of de ballen vlogen ons zieke meisje om de oren. Ze hield er veel tegen, maar helaas niet allemaal. Dus stand 1-2. Bleek bekkie, vochtige oogjes en een verdrietige blik in mijn richting. Dus weer een peptalk van mij. Als je zoveel ballen tegen houdt, dan kan er ook wel eens eentje ingaan. Wat jij moet doen is je verdediging erbij roepen! Dat deed ze. Uiteindelijk hielp ik ook roepen. "Kom nou terug, dat meisje staat vrij!" Helaas stond de verdedigster in de droomstand en dus volgde er nog een doelpunt tegen. Eindstand uiteindelijk 2-2.

En de rest van het weekend een meisje dat slaapt, een beetje eet, slaapt, slaapt, een tukkie doet, slaapt en sinds haar thuiskomst en bad zaterdagmorgen haar pyama niet meer uit heeft gedaan. Ze is echt ziek. Wat een KANJER ben je als je ondanks je ellende jouw team niet in de steek laat!!!!!

Wij zijn trots.