Vanmorgen gingen Ate en ik weer gezellig samen op de fiets naar De Wedren. Helaas moesten we vandaag wat langer wachten voor we door de start waren, het was bijna 6 uur voor we vertrokken.
De eerste kilometers vlogen weer heerlijk onder onze schoenen door, af en toe kletsten we wat en af en toe liepen we in heerlijk stilzwijgen naast elkaar. Zo fijn als je op die manier samen kan wandelen.
De weg richting Malden was weer een prachtig plaatje, ik blijf het fantastisch vinden om het wandellegioen te zien lopen.
In Malden was het weer tijd voor het gebruikelijke (eerste) bakkie bij de rustpost van de SWD. Natuurlijk moest ik ook weer naar het toilet, gelukkig was de rij vandaag een stuk korter dan gisteren. Naast het bakkie was het tijd voor happie en na een heerlijke rust konden we weer vol energie verder, op naar de heuvels....
Voor we bij de eerste heuvel, de Sint Jan, zouden zijn, hadden we nog wel wat kilometers te gaan. Maar hé, de temperatuur was prima, de stemming optimaal, het lijf fit en de sfeer fantastisch. Van Malden ging het, langs de sluis van Heumen, richting Molenhoek en daarna langs de Maas richting Mook. Op het plein van Mook, waar de splitsing met de 30 km is, was het weer supergezellig en dankzij het lawaai daar kan ik uit volle borst meezingen zonder dat er iemand klaagt....
Na Mook ging het over een dijk verder naar Plasmolen. Ik vind de derde dag sowieso de mooiste dag van de N4D en dit stukje, net na Mook, behoort tot een van mijn favorieten, net als de Sint Jan, de doortocht door Groesbeek (ook een tip van de Wandelkerel) en de Zevenheuvelenweg op dag drie, natuurlijk de Waalbrug op dag één, de Magic Mile op dag twee en Linden, de pontonbrug en de Via Galdiola op dag vier. Tegen de tijd dat we Plasmolen bereikten moest ik natuurlijk weer naar het toilet, dat deed ik op het plein in Plasmolen en omdat dat toilet net na de grote drukte in Plasmolen staat, is het daar in de regel niet zo heel druk. Ook nu viel het mee, al was de rij langer dan dat ik ooit eerder had meegemaakt.
Terwijl ik in de rij stond, streek Ate neer op een terras in de buurt. we hadden wel zin een soepie en toen bij ons werd aangegeven dat dat ongeveer tien minuten zou duren, bestelden we tomatensoep en een cola. De cola was er heel snel, maar helaas liet de soep op zich wachten. Omdat we al betaald hadden, was het ook geen optie om maar verder te gaan. Pas toen Ate na een half uur (nadat hij al tien minuten lang probeerde om contact te krijgen met iemand van het personeel) vroeg hoe lang het nog duurde voor wij onze soep zouden krijgen, hadden we ineens heel snel soep. Gelukkig maar, want we wilden ondertussen gewoon weer lekker verder wandelen.
Het voordeel van deze vertraging was dan wel weer dat er flink ruimte was op het parcours, we konden dus weer lekker tempo maken. Overigens bedenk ik nu dat ik het stuk van Plasmolen naar Milsbeek ook heel mooi vind.... Conclusie, dag drie is echt de mooiste.
In Milsbeek begint de lus van de 50 km en net na Milsbeek sluit de lus weer aan op de route van de 40 km. Bij de samenkomst is er een militaire rustplaats en vlak daarna begint de beklimming van de Sint Jan. De Sint Jan is, in mijn ogen, de lastigste beklimming van deze dag, de vier heuvels op de Zevenheuvelenweg zijn minder lastig dan deze. Het is overigens ook de mooiste beklimming van de dag, volgens mij dan....
Na de Sint Jan volgt Breedeweg, niks mis met Breedeweg, maar op de een of andere manier valt dat stuk toch altijd wat tegen. Dat ligt waarschijnlijk wel aan mij, ik wil dan naar de Zevenheuvelen en dat duurt dan nog best wel lang. Op weg naar Breedeweg had Ate hoge nood, er was op dat moment geen toilet in de buurt, dus hij moest op zoek naar een alternatieve locatie. Omdat ik in een heerlijk ritme zat, liep ik verder, we rekenden erop dat we elkaar wel weer zouden treffen.
Ondertussen begon het echt flink warm te worden, ik kan behoorlijk goed tegen warmte, maar ik merkte echt wel dat het warmer werd. Gelukkig werd er vanaf de kant goed voorzien in water. Vanuit Breedeweg gaat de route naadloos over in Groesbeek en zoals al eerder gezegd is dit een heerlijke doorkomst.
Ik scoorde weer een ijsje en ook wist ik Jannie, als supporter, weer te vinden. En waar ik gister vergat om een foto te maken, vergat ik dat vandaag zeker niet!!!
En toen was het eindelijk tijd voor de Zevenheuvelenweg, een van de hoogtepunten van deze dag. Helaas moest ik mijn grote vriend Dr. Pain hier missen, door omstandigheden stond hij niet op zijn vaste plek aan het begin van de Zevenheuvelenweg. In gedachte bracht ik hem een groet voor ik aan de eerste beklimming beklom. Ik was net begonnen aan de beklimming toen ik een bericht kreeg dat morgen, op de vrijdag, alle afstanden met 10 km zouden worden ingekort in verband met de te verwachte hitte. WTF, inkorten??? Ik ging op zoek naar verdere informatie en het bericht bleek te kloppen. Het duurde maar even voor dit bericht ook door het wandellegioen gonsde. Toen ik de uitleg van de organisatie las, begreep ik de beslissing, maar ik baalde als een stekker. Geen Linden, geen pontonbrug, geen Cuijk. Ik hoorde om mij heen ook mensen juichen, morgen 10 km minder. Zo zie je maar weer, zoveel mensen, zoveel wensen.
Ik besloot om maar gewoon te gaan genieten van de Zevenheuvelen en om op zoek te gaan naar Aike, ook vandaag stond ze langs de route, na een nachtje slapen langs de Zevenheuvelenweg. Net na de rustpost van de KWbN wist ik Aike te vinden.
Het was fijn om bij Aike bekenden te treffen, maar het was nog fijner dat we in de schaduw van de camper konden zitten. Na een poosje kwam ook de Wandelkerel aan bij Aike, zonder Wilmer, maar ze waren elkaar deze keer niet kwijt, hun tempo in stijgen en dalen liep sterk uiteen, dus ze hadden tijdelijk afscheid genomen, maar nu wel met een meetingpoint, de rust bij Aike.
Wilmer had nog even een tussenstop gemaakt bij de KWbN, maar desondanks was hij erg blij met de stoel die hij aangeboden kreeg. Aike bood hem wat te eten of te drinken aan, maar dat weigerde hij, geen zin. Even later moesten we flink lachen, Wilmer bood zijn excuses aan voor het feit dat hij niet de gezelligste versie van zichzelf was. Nou, dat herkende iedereen op dat moment daar aanwezig, niemand nam Wilmer dus iets kwalijk.
Net toen ik opstond, kwam Ate ook aanlopen. Hij had net een rust gehouden bij de KWbN en was dus ook toe aan de laatste kilometers, we gingen dus weer samen verder. Bij de volgende klim werden we begeleid door zingende militairen, genieten!!!
Via Berg en Dal, waar ik weer een ijsje wist te scoren, maar geen foto maakte, ging het weer richting Nijmegen. Vanaf Berg en Dal is het nog best een stuk lopen naar Nijmegen, maar het vooruitzicht van de witte en de rode buurt, maakt dat stuk altijd wel een stuk makkelijker. Daar komt nog bij dat een groot deel van de route daar onder de bomen doorgaat en dat betekende vandaag dus genieten van de schaduw.
In de witte buurt was het flink feest en even later in de rode buurt ook.....
En terwijl ik dacht dat Ate een foto van mij maakte, bleek achteraf dat hij een filmpje maakte. En ach, wat maakt het uit, ik had gewoon enorme lol in de rode buurt....
Na de finish zochten we Albert en Geert Jan op, zij deden een dagje Nijmegen, en toen we hen gevonden bleek dat Charlotte zich bij hen had aangesloten. We deden een drankje samen en daarna vertrokken Ate en ik weer richting fiets.
Weer terug op de camping was het gesprek van de avond natuurlijk de verkorte routes. De Wandelkerel vond het jammer, maar was wel van mening dat dag 4 de beste dag was om de 50 km in te korten, de lussen van deze dag zijn volgens hem het minst leuk, iets waar ik hem wel gelijk in moet geven. En als je dan weet dat je Linden daarvoor terug krijgt, dan zie je als snel het positieve van deze beslissing. Wilmer was aan de ene kant teleurgesteld, bij zijn debuut werd de route ingekort, aan de andere kant was hij opgelucht, want die N4D is toch best wel zwaar.
Nou ja, zo had een ieder zijn overwegingen. Maar al met al was het op tijd weer beddetied, nog een dag te gaan....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten