Om 3 uur ging de wekker van de Wandelkerel, dat was best vlot nadat we naar bed waren gegaan, en hoewel ik er nog niet uit hoefde, was ik natuurlijk wel wakker. Toch nam ik het er nog even van in mijn bed, want Ate en ik zouden pas om 5 uur op de fiets stappen.
Op ons gemak fietsten we naar De Wedren. We waren eigenlijk wel heel benieuwd hoe druk het zou zijn, aangezien de starttijden losgelaten waren en elke 40 km-loper om 5 uur zou mogen starten. Bij aankomst om half 6 viel ons dat enorm mee, binnen 10 minuten waren we door de start.
En dan begint het weer, ondanks het feit dat ik voor de 15e keer aan de start stond, blijven die eerste meters iets magisch houden. Het feit dat ik weer mag meedoen, dat ik nog steeds in staat ben om dat te doen. Al die andere wandelaars die hetzelfde doel hebben, de studenten die ons staan uit te zwaaien, de vrijwilligers die je een fijne wandeling wensen, mensen die al langs de weg staan, ik blijf het een bijzondere ervaring vinden.
En die eerste dag brengt ons aan de andere kant van de Waalbrug, en hoewel ik een beetje dwars ben en dus geen blauw shirt aandoe, begrijp ik heel goed dat deze dag Blauwe Dinsdag heet. Tenslotte gaan de eerste kilometers langs de Waal en zijn uitlopers, komen we langs de Rijkerswoedse Plassen en nog allerlei ander water. Maar voor we het water, en dus de Waalbrug, bereiken, is er de eerste kennismaking met het Faberplein en zelfs 's ochtends vroeg is de sfeer daar al geweldig...
Ook (de weg naar) de Waalbrug is qua sfeer genieten, zoveel mensen die er staan om de wandelaars toe te juichen, het blijft een feestje.... Dat geldt overigens ook voor de zonsopkomst op de Waalbrug!
Ate en ik hadden er een lekker tempo inzitten en na de zonsopkomst op de Waalbrug genoten we van het uitzicht op de Waal vanaf de Oosterhoutsedijk. De 4Daagseroute voerde ons ook weer langs het monument bij de Oversteek en hoewel ik elk jaar wel even stil sta bij de historische waarde van dat monument, was het dit jaar toch weer wat meer bijzonder na de deelname aan de Sunset March.
Ook dit jaar maakte ik weer gebruik van de rustposten van de SWD en de eerste rustpost was na zo'n 10 km, net voor Slijk-Ewijk. Mooie moment voor een bakkie, een sanitaire rust en een stoel, dat deden we dan ook....
En terwijl ik het toilet bezocht, zocht een Ate een zitplek voor ons beiden en zorgde hij voor de koffie en de thee. Ik kon dus na mijn toiletbezoek direct neerstrijken op een stoel. We kletsten wat met onze buren, we aten wat en genoten van ons bakkie. Na een minuut of 20 gingen we weer verder.
Vanaf dit moment werd het voor mij wat spannender, ik liep hier op het 4-daagseparcours, maar officieel had ik nog geen vakantie (gelukkig wel verlof), maar vandaag waren de rapportbesprekingen en als docent Nederlands (kernvak) wordt van mij wel verwacht dat ik aanwezig ben bij de bespreking van een voorexamenklas, oftewel een klas 3vmbo-gt. En dan kon ik nu (eindelijk) de vruchten plukken van de hele Covidperiode waarin alle online-mogelijkheden zijn uitgedacht en toegepast, ik zou aansluiten via Teams. Ik moest alleen wel de tijd in de gaten houden en natuurlijk ook de gelegenheid, in de drukte en het feest in Elst zou het onmogelijk zijn om mijn collega's te volgen.
Net voor ik moest aansluiten bij de vergadering was er de mogelijkheid om een zijweg in te slaan en terwijl ik afsloeg, zag Ate een prachtige rustpost voor hemzelf. We gingen ieder onze weg en zouden wel zien of we elkaar vandaag weer zouden treffen, de finish zouden we beiden toch wel halen....
Ik hoopte in de zijweg een fatsoenlijke zitplaats te vinden, maar dat zat er helaas niet in, ik eindigde op een betonpaaltje. Ik had mijn collega al eerder gevraagd om te beginnen met de bespreekleerlingen, zodat mijn online aanwezigheid zo kort mogelijk zou zijn en gelukkig stemde iedereen daarmee in. Hierdoor duurde mijn verplichte rust op het betonpaaltje gelukkig maar een krap kwartier. Wat ben ik blij met collega's die mij mijn 4Daagse zo gunnen!!!
Verbinding tussen Lemmer en (bijna) Elst
Tijdens de rapportvergadering had ik wat gegeten en gedronken en dus ik kon er wel weer even tegen. Vol enthousiasme liep ik dan ook Elst in. Heerlijk om weer even de drukte en de reuring van het publiek te ervaren. Na de toastjes van Heinz moest ik langzamerhand weer gaan opletten, nu gelukkig niet op de tijd vanwege verplichtingen, maar omdat Spatoes in Elst aan de route stond om de wandelaars aan te moedigen. Vorig jaar was Spatoes, op weg naar nummer 45, uitgevallen wegens knieklachten en helaas waren de knieklachten dit jaar nog dusdanig aanwezig dat deelname niet mogelijk was. Ze had dus de dappere belsissing genomen om haar startbewijs weer in te leveren en stond nu langs de kant. Met de aanwijzingen vanuit de W4W-app en het naambord wist ik haar zonder problemen te vinden.
Na een kort praatje vervolgde ik mijn weg door Elst. In Elst had ik nog een opdracht te vervullen, naast ons op de camping stond een ouder echtpaar, zij heeft 10 kruisjes achter haar naam staan en hij is altijd trouw supporter geweest. Nu is zij ook niet meer staat om de N4D te lopen, maar ze zijn beide groot fan en dus staan ze op een 4Daagse-camping en zoeken ze elke dag een plekje langs de route om de wandelaars aan te moedigen, zulke lieve mensen wil je dan toch ook zien te vinden langs de route. Gelukkig hadden ze duidelijk aangegeven waar ze zouden zitten, dus ook hen vond ik. Net als Spatoes begrepen zij dat je als wandelaar niet lang stil wil staan, dus na een kort praatje vervolgde ik mijn weg. Dar had ik precies goed gepland, want een meter of 20 na het vervolgen van mijn route, werd er een mand vol ijsjes onder mijn neus gedrukt. Yeah, het eerste ijsje van de N4D was een feit!!!
Na "zoveel" oponthoud besloot ik om maar weer even meters te gaan maken, even lekker doorstampen richting Nijmegen. Ik geniet enorm van alle mensen langs de kant, zeker als zij blij zijn om mij te zien, maar door de rapportvergadering en de ontmoetingen in Elst had ik enorm geoefend op rusten, dus nu was het wel weer even tijd om te oefenen op wandelen...
En dan was het voordeel wel weer dat ik me toch alweer bevond in de achterhoede van de 40 km-lopers, er was dus meer dan voldoende ruimte op het parcours om lekker door te lopen en mensen te passeren (inhalen vind ik zo opschepperig klinken) zonder anderen tot last te zijn.
En zo verliet ik Elst, genoot ik van de bomen en het fietspad langs de Rijksweg Noord, sloeg ik rechtsaf om langs de Rijkerswoerdse Plassen te lopen, kletste ik met bekende en onbekende wandelaars en bereikte ik de samenkomst met de 50 km-lopers. Op dat punt liep ik achter een groepje meiden van een jaar een 20 en een van hen riep dat het nu dus tijd was om te gaan daten. Terwijl deze meiden rechtsaf gingen, kwam er een groep jongens die vanaf de 50 km-route linksaf gingen. Deze jongens voldeden absoluut niet aan de idealen van de meiden, zodat degene die de uitspraak over het daten had gedaan, de nodige (vriendschappelijke) hoon over zich heen kreeg. De meiden konden er allemaal hartelijk om lachen en ik ook!!!
Ondertussen merkte ik dat een rust op een betonpaaltje niet een rust was waar je voeten echt van bijkwamen, dus ik zocht een plekje in de berm om even lekker te zitten. Met behulp van mijn zitmatje en een boom lukte dat uitstekend. Ik sloeg een behoorlijk gat in mijn eetvoorraad en verkwikt en uitgerust ging ik verder.
In de 4Daagse-app zag ik dat de Wandelkerel en Wilmer niet heel ver achter mij liepen, dus ik liet hen weten dat ik bij de KWbN-rust een pauze zou gaan nemen. Ate liep ergens voor mij, maar die afstand was volgens de app binnen een minuut respectievelijk, 500 meter, 4 km, 2 km en vervolgens 6 km, dat liet ik dus even gaan....
Bij de KWbN-rustpost was mijn nood zo hoog dat ik besloot dat mijn eerste prioriteit een toilet was. Terwijl ik stond te wachten, betrok de lucht en toen ik op de Dixie zat, begon het te regenen. Mijn eerste reactie was om te blijven te zitten tot het droog was, maar het idee dat mensen (vrouwen) met hoge nood dan nog langer moesten wachten, deed mij besluiten om de Dixie toch maar te verlaten. Voorzien van poncho, haalde ik een bakje yoghurt, daar was nu geen wachtrij meer, en vervolgens zocht ik een droog plekje.
Net toen ik ergens een tent indook werd het weer droog en dat was voor veel mensen die hier al even zaten een goed moment om weer verder te gaan, ik had dus al snel een zitplaats. Ik trok net een bakje yoghurt open, toen ik Wandelkerel zag langslopen. Gelukkig zag hij mij ook, scheelt weer schreeuwen, en hij schoof dus gezellig bij mij aan. In de hectiek van de bui was hij Wilmer kwijtgeraakt, ik besloot dus om Wilmer maar even te bellen. Dat bleek een goed besluit, want Wilmer was ervan overtuigd dat de Wandelkerel was doorgelopen en wilde dus net de rustpost weer verlaten, maar nu hij wist waar hij ons moest zoeken, sloot hij snel aan voor een rust. Ik zal niet te uitgebreid ingaan op deze rust, maar Wilmer was blij met mijn aanwezigheid, dat niets met mijn persoonlijkheid te maken, maar vooral met worst...
Gelukkig was het alweer droog, dus zodra we eraan toe waren, konden we weer verder. We liepen het feestje in Bemmel binnen en om onze niet-4Daagselopende-wandelvrienden op de hoogte te houden maakte een we-fie van mijzelf met de heren...
Dat was maar goed ook, want ineens stond het wandellegioen helemaal vast, shocking-klem op een rotonde. Het vreemde was dat de weg voor en na de rotonde even breed was en dat de wandelaars zich op de rotonde evenwichtig verdeelden over de links en rechts. Toch stond ik een minuut of 10 stil en ergens in die stilstand raakte ik de heren weer kwijt.
Gelukkig is verdwalen tijdens de N4D bijna onmogelijk, dus kon ik het ook wel in mijn eentje aan om verder te gaan. Ik deed weer mee met het feest in Bemmel en in de Zandsestraat kwam ik bij mijn grote vriend Dr. Pain. Na een dikke knuffel hoorde ik dat de Wandelkerel hier nog niet was geweest, dus ik bedacht dat ik even zou wachten of hij zich hier nog zou melden. terwijl ik hier stond te wachten, kwam Cobie langs en omdat ik Cobie nog niet had gesproken, ging ik met hem verder. De heren zouden zich zonder mij ook wel redden...
Cobie en ik wandelen heerlijk kletsend verder en net voor Lent hoorden we ineens: "Hè, hè, daar zijn jullie!" Marieke had in de app gezien dat wij heel dicht bij elkaar liepen en maar een klein stukje achter haar, dus had ze besloten om de gok te wagen en te wachten op (in ieder geval een van) ons. En zo begonnen we met zijn drieën aan de laatste kilometers. Die laatste kilometers werden ingeluid op de Via Begonia in Lent en als je in Lent bent is het einde in zicht. Niet dat ik al bezig was met het einde, ik liep nog heerlijk en had nog meer dan genoeg energie, zeker toen ik mijn tweede ijsje van de dag kreeg.
We doorkruisten Lent en ineens sloeg het weer weer om. Halverwege de Waalbrug moest toch de poncho weer aan. De bui was kort maar hevig en zoals wel vaker met Hollands weer, liepen we in het zonnetje Nijmegen weer binnen.
Op het Faberplein was het weer groot feest, dat is toch elke weer een warm welkom bij terugkomst in Nijmegen.
Bij het afmelden gingen onze wegen weer uiteen, hopelijk morgen weer ergens een ontmoeting...
Ik was net op weg naar mijn fiets toen ik een berichtje kreeg van Ate, hij was in de fietsenstalling en vroeg zich af waar ik was. Nou onderweg daarnaartoe dus. Ate besloot om even op mij te wachten en zo fietsten we samen weer terug naar de camping.
Eenmaal terug pp de camping vond ik dat ik wel een borreltje (0.0) verdiend had en net toen ik mijn blikje opentrok, kwam ook de Wandelkerel aanfietsen. Hij trok ook een blikje open en met zijn tweeën genoten we van dit welverdiende drankje en wisselden we de ervaringen van de dag uit.
Toen ik na het eten terugliep naar de caravan, werd ik getrakteerd op een prachtige regenboog. Een prachtige afsluiting van een prachtige wandeldag.
Het werd zelfs een dubbele regenboog.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten