N4D, de dag van/zonder Cuijk

Ook deze morgen stapten Ate en ik weer om vijf uur op de fiets. Gelukkig waren we ook vandaag weer snel door de start, op naar een voor ons beiden nieuwe ervaring, de 30 km, zelfs de app wist dat ik vandaag 30 km ging lopen. Vandaag waren we weer zo door de start, dus nog voor kwart voor 6 waren we weer op pad.

Voor de derde ochtend op rij liepen we dezelfde route langs het complex van de Radboud Universiteit en voor de derde ochtend op rij stond daar een podium waarop danseressen stonden te swingen, een leuk moment zo tijdens dat eerst wandeluur. Vandaag besloot ik om maar eens een foto te maken van dit moment. Helaas voor de danseressen is het een minder geslaagde foto, maar de optredens waren dat zeker niet, we waren elke ochtend blij met hun aanwezigheid daar.

Even later kwamen we een uniek bord tegen, het bord met de aanduiding 20 km. Ondertussen stond op de matrixborden nog wel de originele afstand, wij konden dus gewoon de aanwijzingen voor de 40 km volgen. Ik had overigens niet verwacht dat deze splitsing al zo vroeg op de route zou zijn.

Voorlopig veranderde er voor ons nog niets. Wij gingen weer de brug over en langs de eierboerderij, maar daarna door de Haterste Vennen, een prachtig stuk van de route (dat ik gisteren in de opsomming vergeten ben). Ergens aan deze weg was het weer tijd voor het ochtendbakkie bij de SWD. Hier werden we ontdekt door Martin, die ons vastlegde en even een praatje maakte.

Na een bakkie een happie en natuurlijk een sanitaire stop voor mij gingen we weer verder. In Overasselt waren er leuke verwijzingen naar (het gemis van) Cuijk. Wat een creativiteit en originaliteit daar.

We doorkruisten Overasselt en kwamen uit op de dijk richting Linden. Ik vond het een raar idee dat ik straks niet rechtsaf de brug richting Linden zou nemen, maar dat ik linksaf zou gaan richting........., eh ja, welke richting eigenlijk? Terwijl ik daar over na liep te denken, gaf Ate aan dat hij een sanitaire stop nodig had. We spraken af dat we elkaar in ieder geval weer zouden zijn bij de KWbN-rustpost. Daar had ik afgesproken met de Wandelkerel.

O ja, aan het einde van de dijk ging het richting Heumen, maar voor ik Heumen bereikte, was er onderaan de dijk een rustpost van de SWD. Omdat ik ook een sanitaire stop nodig had en er bij deze rustpost een toilet was speciaal voor de mensen die zich hadden aangemeld (en daarvoor betaald hadden), besloot ik om gebruik te maken van deze rust en de aanwezige Dixie. Er stond een persoon voor mij en net na mij sloot een derde persoon aan. Terwijl we stonden te wachten bleek dat de vrouw die vooraan stond geen bandje om had. We spraken deze dame daar op aan en zij weigerde om uit de rij te stappen, want het was nu toch niet druk. Wij vonden dat wij dan in ieder geval voor haar aan de beurt waren, maar dat was ook geen optie voor deze mevrouw. Nou ja, ik wilde genieten van de dag, dus ik liet het maar gaan.

Na mijn toiletbezoek ging ik naar het verkooppunt, daar stond dezelfde mevrouw voor mij om een versnapering te kopen. Nu was ze aan het mopperen dat mensen met muntjes (mensen zoals ik die dus een bedrag hebben neergelegd voor de service, zoals bijvoorbeeld voor het toilet) minder betaalden dan zij, omdat zij geen muntjes had. Toen was ik er klaar mee. heb haar gezegd dat ze zich volgend jaar vooral moest aan melden voor de verzorging en dat ze nu of heel snel moest betalen of heel snel moest wegwezen met haar gezeur. Voor niets gaat de zon op, en die had ze al gezien vandaag. Als blikken konden doden had ik niet verder kunnen lopen, maar ze betaalde wel gewoon.

Ik kocht een soepie en een blikje cola en ik kreeg een handje drop. Daarna zocht ik een stoel en even later kreeg ik gezelschap van een paar hele gezellige wandelaars, ik vergat het gezeur van zonet dus weer snel.

Na deze rust vertrok ik vol goede moed richting KWbN. Ik liep door Heumen en nadat ik Heumen weer had verlaten, zag ik ineens dat ik de sluis bij Heumen nu onder mij zag liggen in plaats van naast mij, zoals gisteren. Ondertussen had ik weer een bericht van Jannie voorbij zien komen, ze stond net voor de KWbN-post aan de route, dus na de sluis ging op zoek naar Jannie. En ja, ook vandaag wist ik haar weer te vinden.

 

Vanaf het punt waar Jannie stond was het nog twee keer struikelen naar de KWbN en daar trof ik Ate aan in een zeer comfortabele positie. Hij droeg zijn lekker plek over aan mij, omdat hij naar het VIP-gedeelte ging. Ik nam zijn plekje met liefde over om op de Wandelkerel en Wilmer te wachten.

Toen ik even had gelegen in de volle zon, kwam er een plekje vrij in de schaduw, ik liet mij op de grond rollen, normaal opstaan wilde ik niet eens een poging toe doen, en sleepte het gevaarte in de schaduw. Man, toen was het helemaal genieten.

Het duurde een ruim uur voor de Wandelkerel arriveerde. Wilmer had besloten om door te lopen, hij was bang dat opnieuw opstarten te veel moeite zou kosten. Met liefde droeg ik mijn plekje over aan de Wandelkerel, hij ging niet liggen, maar zitten, ook hij was bang niet meer normaal overeind te kunnen komen.

Nadat ook de Wandelkerel had genoten van de rust, gingen we met zijn drieën weer verder, op naar de Via Gladiola. Voor we de Via Gladiola zouden bereiken, moesten we eerst nog door Malden. Het feestje daar was voor mij compleet toen ik weer een ijsje wist te scoren. Ja, die ijsjes dat is wat....

Ook in Malden weten ze er een leuk feestje van te maken, dus hoewel dat officieel nog geen Via Gladiola is, voelt dat wel een beetje zo.

Op de Via Gladiola liepen we achterop de groep van de douane en omdat ik Carola nog niet gezien had, probeerde ik haar te ontdekken in de groep. Dat lukte uiteindelijk, maar dat duurde wel een paar kilometer, Carola liep bijna vooraan in die enorme groep, die achter de douanekapel aanliep. En toen kwam het bericht dat Wilmer binnen was, man, dat was goed nieuws!!!

 

Ondertussen hadden we bericht gekregen van Hilly en familie waar we hen zouden kunnen vinden en ook Dochterlief was, met haar nichtjes, gearriveerd op de tribune. Op het punt waar we Hilly zouden kunnen vinden, zochten we ons rot, maar we zagen haar niet, een belletje leerde ons dat ze net waren verkast, maar. nog geen eindpunt hadden gevonden. Dan dus maar door richting Dochterlief en nichtjes Y. en N. Zij waren nog wel op de afgesproken plek en dat leverde ons een paar dikke knuffels en gladiolen op. (Al lieten we die gladiolen bij hen achter.) Omdat zij op de laatste tribune zaten, was het nog maar een klein stukje naar de finish, we hadden het weer gedaan!!!

 

Omdat de Wandelkerel naar een ander startbureau moest, spraken we een meeting point af op De Wedren. Het duurde even, maar uiteindelijk zaten we met zijn drieën in de schaduw. De Wandelkerel spotte een ijscokar en trakteerde Ate en mij op een ijsje, lekker man.

 

Nadat mijn ijsje op was, was het tijd om mijn schoenen te verruilen voor mijn slippers. Toen ik dat voor voet 1 had gedaan, werd ik aangesproken door een van mijn bootgenoten van de Elfstedenwandeltocht en dus sprong ik op om hem te begroeten en te feliciteren. Ate maakte een prachtige foto van dat moment....

Nadat ik ook mijn tweede slipper aan mijn voet had, ging ik een drankje halen voor ons drieën, die hadden we tenslotte ook wel verdiend.

 

 Halverwege dat drankje kreeg ik een bericht van Hilly met de locatie waar zij, met familie en Wilmer was. Bijna tegelijkertijd kwam er een bericht van Dochterlief dat de dames wel uitgekeken waren op de tribune, er kwamen niet veel mensen meer binnen. Ik bracht Dochterlief op de hoogte van de samenkomst locatie en zo kwam het dat we even laten met een grote groep net buiten De Wedren gezellig zaten na te praten.

Na verloop van tijd werd het tijd om naar de camping te gaan, lekker douchen en dan aansluiten bij de BBQ. Eenmaal terug op de camping kregen de Wandelkerel en ik allebei een zonnebloem van onze buurtjes, zo ongelooflijk lief.

Het zat er weer op, de N4D van 2024. Een mooie editie, met moeilijke en ingewikkelde momenten, waarin het weer gelukt is om de eindstreep te halen en dierbare herinneringen te maken. Ik blijf het bijzonder vinden om deze prestatie te leveren en ik blijf dankbaar voor het feit dat ik dit kan en mag doen.

Ik hoop dat ik nog vele malen mee kan doen aan de N4D....

N4D, de dag van Groesbeek

Vanmorgen gingen Ate en ik weer gezellig samen op de fiets naar De Wedren.  Helaas moesten we vandaag wat langer wachten voor we door de start waren, het was bijna 6 uur voor we vertrokken.

De eerste kilometers vlogen weer heerlijk onder onze schoenen door, af en toe kletsten we wat en af en toe liepen we in heerlijk stilzwijgen naast elkaar. Zo fijn als je op die manier samen kan wandelen. 

 

De weg richting Malden was weer een prachtig plaatje, ik blijf het fantastisch vinden om het wandellegioen te zien lopen.

In Malden was het weer tijd voor het gebruikelijke (eerste) bakkie bij de rustpost van de SWD. Natuurlijk moest ik ook weer naar het toilet, gelukkig was de rij vandaag een stuk korter dan gisteren. Naast het bakkie was het tijd voor happie en na een heerlijke rust konden we weer vol energie verder, op naar de heuvels....

Voor we bij de eerste heuvel, de Sint Jan, zouden zijn, hadden we nog wel wat kilometers te gaan. Maar hé, de temperatuur was prima, de stemming optimaal, het lijf fit en de sfeer fantastisch. Van Malden ging het, langs de sluis van Heumen, richting Molenhoek en daarna langs de Maas richting Mook. Op het plein van Mook, waar de splitsing met de 30 km is, was het weer supergezellig en dankzij het lawaai daar kan ik uit volle borst meezingen zonder dat er iemand klaagt....

Na Mook ging het over een dijk verder naar Plasmolen. Ik vind de derde dag sowieso de mooiste dag van de N4D en dit stukje, net na Mook, behoort tot een van mijn favorieten, net als de Sint Jan, de doortocht door Groesbeek (ook een tip van de Wandelkerel) en de Zevenheuvelenweg op dag drie, natuurlijk de Waalbrug op dag één, de Magic Mile op dag twee en Linden, de pontonbrug en de Via Galdiola op dag vier. Tegen de tijd dat we Plasmolen bereikten moest ik natuurlijk weer naar het toilet, dat deed ik op het plein in Plasmolen en omdat dat toilet net na de grote drukte in Plasmolen staat, is het daar in de regel niet zo heel druk. Ook nu viel het mee, al was de rij langer dan dat ik ooit eerder had meegemaakt.

Terwijl ik in de rij stond, streek Ate neer op een terras in de buurt. we hadden wel zin een soepie en toen bij ons werd aangegeven dat dat ongeveer tien minuten zou duren, bestelden we tomatensoep en een cola. De cola was er heel snel, maar helaas liet de soep op zich wachten. Omdat we al betaald hadden, was het ook geen optie om maar verder te gaan. Pas toen Ate na een half uur  (nadat hij al tien minuten lang probeerde om contact te krijgen met iemand van het personeel) vroeg hoe lang het nog duurde voor wij onze soep zouden krijgen, hadden we ineens heel snel soep. Gelukkig maar, want we wilden ondertussen gewoon weer lekker verder wandelen.

Het voordeel van deze vertraging was dan wel weer dat er flink ruimte was op het parcours, we konden dus weer lekker tempo maken. Overigens bedenk ik nu dat ik het stuk van Plasmolen naar Milsbeek ook heel mooi vind.... Conclusie, dag drie is echt de mooiste.

In Milsbeek begint de lus van de 50 km en net na Milsbeek sluit de lus weer aan op de route van de 40 km. Bij de samenkomst is er een militaire rustplaats en vlak daarna begint de beklimming van de Sint Jan. De Sint Jan is, in mijn ogen, de lastigste beklimming van deze dag, de vier heuvels op de Zevenheuvelenweg zijn minder lastig dan deze. Het is overigens ook de mooiste beklimming van de dag, volgens mij dan....

Na de Sint Jan volgt Breedeweg, niks mis met Breedeweg, maar op de een of andere manier valt dat stuk toch altijd wat tegen. Dat ligt waarschijnlijk wel aan mij, ik wil dan naar de Zevenheuvelen en dat duurt dan nog best wel lang. Op weg naar Breedeweg had Ate hoge nood, er was op dat moment geen toilet in de buurt, dus hij moest op zoek naar een alternatieve locatie. Omdat ik in een heerlijk ritme zat, liep ik verder, we rekenden erop dat we elkaar wel weer zouden treffen.

Ondertussen begon het echt flink warm te worden, ik kan behoorlijk goed tegen warmte, maar ik merkte echt wel dat het warmer werd. Gelukkig werd er vanaf de kant goed voorzien in water. Vanuit Breedeweg gaat de route naadloos over in Groesbeek en zoals al eerder gezegd is dit een heerlijke doorkomst. 

Ik scoorde weer een ijsje en ook wist ik Jannie, als supporter, weer te vinden. En waar ik gister vergat om een foto te maken, vergat ik dat vandaag zeker niet!!!

En toen was het eindelijk tijd voor de Zevenheuvelenweg, een van de hoogtepunten van deze dag. Helaas moest ik mijn grote vriend Dr. Pain hier missen, door omstandigheden stond hij niet op zijn vaste plek aan het begin van de Zevenheuvelenweg. In gedachte bracht ik hem een groet voor ik aan de eerste beklimming beklom. Ik was net begonnen aan de beklimming toen ik een bericht kreeg dat morgen, op de vrijdag, alle afstanden met 10 km zouden worden ingekort in verband met de te verwachte hitte. WTF, inkorten??? Ik ging op zoek naar verdere informatie en het bericht bleek te kloppen. Het duurde maar even voor dit bericht ook door het wandellegioen gonsde. Toen ik de uitleg van de organisatie las, begreep ik de beslissing, maar ik baalde als een stekker. Geen Linden, geen pontonbrug, geen Cuijk. Ik hoorde om mij heen ook mensen juichen, morgen 10 km minder. Zo zie je maar weer, zoveel mensen, zoveel wensen.

Ik besloot om maar gewoon te gaan genieten van de Zevenheuvelen en om op zoek te gaan naar Aike, ook vandaag stond ze langs de route, na een nachtje slapen langs de Zevenheuvelenweg. Net na de rustpost van de KWbN wist ik Aike te vinden.

Het was fijn om bij Aike bekenden te treffen, maar het was nog fijner dat we in de schaduw van de camper konden zitten. Na een poosje kwam ook de Wandelkerel aan bij Aike, zonder Wilmer, maar ze waren elkaar deze keer niet kwijt, hun tempo in stijgen en dalen liep sterk uiteen, dus ze hadden tijdelijk afscheid genomen, maar nu wel met een meetingpoint, de rust bij Aike.

Wilmer had nog even een tussenstop gemaakt bij de KWbN, maar desondanks was hij erg blij met de stoel die hij aangeboden kreeg. Aike bood hem wat te eten of te drinken aan, maar dat weigerde hij, geen zin. Even later moesten we flink lachen, Wilmer bood zijn excuses aan voor het feit dat hij niet de gezelligste versie van zichzelf was. Nou, dat herkende iedereen op dat moment daar aanwezig, niemand nam Wilmer dus iets kwalijk.

Net toen ik opstond, kwam Ate ook aanlopen. Hij had net een rust gehouden bij de KWbN en was dus ook toe aan de laatste kilometers, we gingen dus weer samen verder. Bij de volgende klim werden we begeleid door zingende militairen, genieten!!!

Via Berg en Dal, waar ik weer een ijsje wist te scoren, maar geen foto maakte, ging het weer richting Nijmegen. Vanaf Berg en Dal is het nog best een stuk lopen naar Nijmegen, maar het vooruitzicht van de witte en de rode buurt, maakt dat stuk altijd wel een stuk makkelijker. Daar komt nog bij dat een groot deel van de route daar onder de bomen doorgaat en dat betekende vandaag dus genieten van de schaduw.

In de witte buurt was het flink feest en even later in de rode buurt ook.....

En terwijl ik dacht dat Ate een foto van mij maakte, bleek achteraf dat hij een filmpje maakte. En ach, wat maakt het uit, ik had gewoon enorme lol in de rode buurt....

Na de finish zochten we Albert en Geert Jan op, zij deden een dagje Nijmegen, en toen we hen gevonden bleek dat Charlotte zich bij hen had aangesloten. We deden een drankje samen en daarna vertrokken Ate en ik weer richting fiets.

Weer terug op de camping was het gesprek van de avond natuurlijk de verkorte routes. De Wandelkerel vond het jammer, maar was wel van mening dat dag 4 de beste dag was om de 50 km in te korten, de lussen van deze dag zijn volgens hem het minst leuk, iets waar ik hem wel gelijk in moet geven. En als je dan weet dat je Linden daarvoor terug krijgt, dan zie je als snel het positieve van deze beslissing. Wilmer was aan de ene kant teleurgesteld, bij zijn debuut werd de route ingekort, aan de andere kant was hij opgelucht, want die N4D is toch best wel zwaar.

Nou ja, zo had een ieder zijn overwegingen. Maar al met al was het op tijd weer beddetied, nog een dag te gaan....