Tien jaar geleden hing ik op 30 december de ster die Manlief in zijn kerstpakket in het ziekenhuis kreeg aan de knop van een deurtje van een keukenkast. De afgelopen tien jaar is die ster daar blijven hangen.
Vaak is deze ster gewoon een ornament, irritant als hij weer eens achterstevoren hangt, maar verder onderdeel van het "behang".
Toch helpt die ster mij af en toe ook om stil te staan bij alles wat er is gebeurd, de spanning van die decembermaand in 2011, de moeite die het kostte om het leven weer op te pakken, de diepe dalen die kwamen na fantastische hoogtepunten, dus ook die fantastische hoogtepunten, ook denk ik aan alle hulp de we hebben gekregen en nog krijgen.
Daar staat tegenover dat we ook hebben geleerd dat we tot veel meer in staat zijn dan we ooit hadden gedacht als Manlief niet ziek was geworden. Dat we de veerkracht hebben om elke keer weer op te staan en door te gaan met leven als het tegenzit met zijn gezondheid, dat we doorgaan met plezier maken en met genieten. Ook hebben we geleerd dat er veel meer mogelijk is dan we dachten, ook als je mindervalide bent. En we weten dat Nederland nog lang niet zo rolstoelvriendelijk is als er wordt gedacht.
Die ster is dus een symbool van de afgelopen tien jaar en wie weet blijft hij dat ook van de komende tien jaar. Hij blijft voorlopig nog hangen, meestal als ornament, soms als herinnering.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten