Het einde van het tijdperk Oase

De trouwe lezer weet dat ik tijdens de N4D en tijdens mijn enige DoTo gebruik heb gemaakt van een rustpost die door velen, en dus ook door mij, de Oase wordt genoemd. Een rustpost dit in de loop der jaren een beetje uit de hand gelopen is.

 

Eric begon deze rustpost in 2008 als rustpost voor zijn vrouw Carla en elk jaar kwamen er een paar mensen meer tot er in 2019 ruim HONDERD mensen een warm welkom, een zitplek en versnapering vonden daar. Dat betekende natuurlijk voor Eric, en ondertussen ook voor Carla die door blessures zelf niet meer kon deelnemen en dus Eric terzijde stond, een enorme voorbereiding die al ergens in december begon met het aanvragen van vergunningen. Het hele jaar waren ze wel bezig met de voorbereidingen op de N4D.

Nu na twee jaar zonder vierdaagse ontving ik vandaag het volgende bericht:

Na 2 jaar geen 4Daagse, heb ik een besluit genomen om de verzorgingspost De OASE niet voort te zetten.
Ik/we hebben van de jaren die we met de post langs de kant stonden ervaren als een geweldige en energie gevend ding.

Veel vriendschappen opgebouwd, waarbij veel gelachen en ook gehuild is.

Het was hard werken en veel voorbereiden, zoals inkopen en vergunningen regelen.
Begonnen als verzorging voor Carla, en dat is in der loop der jaren een beetje uit de hand gelopen.
De opbrengst van de fooienpot was elke keer weer een geweldige motivatie om door te gaan, er zijn diverse stichtingen verblijd met een groot bedrag door jullie allemaal.

Niet alleen voor de 4-daagse maar ook voor de DOTO geldt dat we daar mee stoppen, ook daar hebben we genoten van jullie aanwezigheid en leuke contacten. Vooral de laatste jaren dat we bij de eerste post de beschikking hadden van een echt toilet, bij hele lieve mensen die ons dat aanboden.
We zullen het best wel gaan missen, maar er zijn ook andere dingen die we nog graag willen doen.
Voor een iedereen het aller beste, en we zullen elkaar gerust nog weleens zien of spreken.

Dat was wel even een schok. Er schoten allerlei herinneringen door mijn hoofd. De eerste jaren, toen Eric nog niet wist waar hij precies zou staan, kregen we een SMS als hij een plekje had gevonden en in dat SMS-je stond ook wat er op het menu zou staan. De laatste jaren stond de plek vast en het menu ook.

 

Op dinsdag net voor Elst, met hanensoep op het menu. Op woensdag in Wijchen, net na de spoorwegovergang, met pannenkoeken op het menu. Op donderdag op de zevenheuvelenweg, met op het menu een broodje knakworst en op vrijdag op het punt waar de dertig en veertig kilometer samen kwamen met gehaktballetjes en voor de Wandelkerel altijd iets extra's uit de restjes van de voorgaande dagen. Ook was de Oase op vrijdag het punt waar Mams, de Wandelkerel en ik elkaar ontmoeten om de laatste kilometers gezamenlijk af te leggen. De Oase hoort bij de N4D. En los van het feit of en wanneer de N4D weer door zal gaan, zal de Oase er niet meer zijn en dat is slikken.

 

Want zal het een gemis zijn voor de wandelaars. Niet meer dat ene punt om naar uit te kijken, dat ene punt waar zeker was dat je kon zitten, dat je wat te eten en te drinken kreeg. Ja kreeg, Eric en Carla wilden niet beter worden van de Oase. Er stond een fooienpot op tafel en daar kon ieder naar eigen inzicht en draagkracht een bijdrage in doen. En het bedrag dat overbleef nadat alle kosten eraf waren gehaald, ging standaard naar een goed doel. Ook de Wandelkerel is in 2013 dat goede doel geweest. En dus is het gemis er niet alleen voor de wandelaars maar ook voor de goede doelen.

 

In de afgelopen jaren is de Oase voor mij van alles geweest. Sowieso een punt om naar uit te kijken, een ontmoetingsplaats met veel bekenden en enkele onbekenden, een rustpunt in de hectiek die N4D heet, de plek om een aai over je bol te krijgen of een schop onder je kont, een plek om te lachen, een borrel te drinken op de goede afloop, om vrienden te ontmoeten of nieuwe vrienden op te doen en in 2013 de plek waar ik tranen met tuiten huilde op de schouder van Carla en de plek waarvan ik wist dat je er nooit alleen wandelde, You'll never walk alone.

 

De hele wereld staat op zijn kop, er zijn veel dingen die nooit meer zo zullen zijn als in 2019 en vergeleken daarmee valt het verdwijnen van de Oase onder klein leed, maar toch, ook de N4D zal nooit meer zo zijn als in 2019. 

 

Eric en Carla en alle andere vrijwilligers van deze Oase, bedankt voor alle onvergetelijke momenten.