N4D 2013, het complete verslag

Op een kort berichtje op dag 1 na, kon ik dit jaar niet de energie vinden om dagelijks een bericht te plaatsen. Ik vond het dan ook een zeer zware editie van de Nijmeegse dit jaar. De redenen daarvoor zijn divers, maar het weer heeft zeker een grote invloed gehad. Daarnaast had ik dit jaar al langere tijd problemen met de (op maat gemaakte) zolen in mijn wandelschoenen en had ik weinig lange afstanden gelopen. En jammer genoeg speelden de blaren mij dit jaar ook weer ernstig parten. Maar het is weer gelukt.

Dinsdag hadden we een vroege start en binnen 10 minuten waren we vertrokken. Na een klein stukje door de binnenstad kwamen we op de Waalbrug, waar voor mijn gevoel de N4D altijd echt begint. De zon kwam met grote snelheid op, want toen we de Waalbrug opliepen was er slechts een randje te zien en toen we de brug bijna over waren, was de zon royaal boven de horizon. Altijd weer een prachtig gezicht. Onderaan de Waalbrug werden we nu de andere kant opgestuurd, onder de Waalbrug door. Tja, de ontwikkeling van Nijmegen, Lent en Oosterhout had een routewijziging tot gevolg. Over het gloednieuwe asfalt vervolgden we onze weg. Vanaf de Via Begonia in Lent kwamen we weer op de oude, vertrouwde route.

Ondanks de laatste aanpassingen aan mijn zolen, voelde ik wat irritatie onder de bal van mijn voeten, maar die verdween na een kilometer of 10. In Bemmel werd de Wandelkerel verrast door een dikke zoen op zijn wang, door een jongedame van een jaar of 16. Tot groot plezier van Wandelmams en mijzelf bleek die zoen te zijn voorzien van een dikke laag lippenstift. De Wandelkerel kon er wel om lachen, maar bij de eerste de beste gelegenheid poetste hij de lippenstift wel weg. In Bemmel namen we een korte rust en vol enthousiaisme gingen we op weg naar Elst. We kwamen onderweg een 11-jarige kanjer tegen op de 40 km, die net als de Wandelkerel vorig jaar, de 30 km niet zag zitten. Helemaal top. Gezien het gemak waarmee hij liep, kan ik me niet anders voorstellen dan dat hij de N4D heeft uitgelopen.

We genoten van het feest in Elst, waar ook de nodige prominenten aanwezig waren, en net buiten Elst was het tijd voor de tweede rust in de Oase. Deze Oase staat elke dag ergens langs de route en daar worden we ongelofelijk verwend. Dit keer met Hanensoep, geheim recept, maar erg lekker, alleen niet volgens Wandelmams. Na deze rust trokken we verder richting Oosterhout.

In Oosterhout genoten we van een rust en moest ik helaas constateren dat de eerste blaren een feit waren. Ondanks preventief tapen en goed ingelopen schoenen, zat er een blaar op de kleine teen van mijn rechtervoet. Ook de hielen voelden niet helemaal top, maar aangezien daar tape op zat, liet ik daar verder niets aan doen. Na Oosterhout volgde de dijk. De Wandelkerel kreeg last van zijn voeten, want net nieuwe schoenen, maar hoewel hij zuchtte en steunde liet hij zich niet kisten. Tot, tot, er iemand voor zijn voeten sprong en hij pootje over moest doen. En toen bleef de veter van zijn ene schoen hangen aan een haakje van de ander en lag hij, poef, op de grond. Schaafplekken op zijn scheenbeen en zijn elleboog en stiekem een traan in zijn ogen. Met schoon water spoelden we de boel een beetje schoon, meer konden we niet doen, en met de Waalbrug in zicht liepen we verder. Uiteindelijk waren we rond 15.00 uur binnen. De eerste dag had wat kleine tegenslagen opgeleverd, maar we konden toch niet anders dan tevreden zijn.

Dag 2 hadden we een late start en konden we dus "uitslapen" tot 4.30 uur. Ook nu waren we vrij snel door de start en liepen we de vertrouwde route door Nijmegen, die we ook donderdag deels en vrijdag helemaal weer zouden lopen. Bij onze eerste rust besloot ik om mijn hielen ook maar eens te laten bekijken, want die voelden aan alsof er blaren op zaten. Ook de blaar op de kleine teen van mijn rechtervoet was weer volgelopen, dus daar moest ook naar gekeken worden. De kleine teen was snel behandeld. De blaar op mijn linkerhiel zat diep onder het eelt en moest leeggezogen worden met behulp van een spuit. De kans dat hij opnieuw zou vollopen was wel aanwezig, maar omdat hij zo diep onder het eelt zat, was er geen andere mogelijkheid. De blaar op mijn rechterhiel was enorm. Mijn blarenheld besloot om er een flinke jaap in te maken, zodat hij niet opnieuw zou kunnen vollopen. Erg onorthodox en zeker niet volgens de regels van de normale blarenbehandeling, maar ik was het er volkomen mee eens. Er moest nog 110 km gelopen worden en ik zat er niet op te wachten om elke keer die blaar te laten doorprikken en de boel opnieuw af te plakken. De hele blarenbehandeling duurde erg lang en toen we weer op pad gingen, was het erg rustig en liepen we al tussen de eerste 30 km-lopers. Ondertussen werd het erg warm en besloten we, net voor Alverna, ons ondershirt uit te doen. Hierbij werden we betrapt door een wandelvriendin, die zich daarna bij ons aansloot.

Bij de eerste doorkomst in Wijchen besloten we een rust te houden in het buurthuis. Dit op advies van onze wandelvriendin. En dit adres staat voor volgende jaren genoteerd. Heerlijke soep, vriendelijke mensen, eventueel blarenbehandeling door EHBO'ers en een schoon, fris en gewoon toilet. Wederom was de weg bijna leeg toen we weer verder gingen, maar gezien de tijd en ons looptempo wisten we dat deze dag, normaal gesproken, geen problemen zou opleveren. Dus gezellig kletsend liepen we met zijn vieren verder. De lus om Wijchen heen is niet mijn favoriete deel van dag 2, maar aangezien het nu niet druk was, was het wel heerlijk lopen. Jammer genoeg voelde ik de blaar op mijn linkerhiel wel weer vollopen. Nu zijn wij in de gelukkige omstandigheid dat wij in Wijchen kunnen kiezen waar wij rusten. Onze fantastische Oase, waar op woensdag traditioneel pannenkoeken worden gebakken, staat in Wijchen en mijn blarenheld staat een stukje verderop. Gezien de tijd leek het ons beter om niet op beide plekken te rusten en dus moest ik de pannenkoek aan mij voorbij laten gaan om mijn blaren een stukje verderop te laten behandelen. Wandelmams, de Wandelkerel en de Wandelvriendin schoven natuurlijk wel aan voor een (spek)pannenkoek.

Ik moest nog minder dan een kilometer lopen naar mijn blarenheld en net voor de blarenpost voelde ik de blaar knappen en werd mijn sok nat. Op de behandeltafel bleek er een grote scheur in de blaar te zitten. Het grote voordeel is dan dat de blaar in ieder geval niet meer vol kan lopen, maar het is natuurlijk wel een open wond met kans op ontsteking. Gelukkig wist mijn blarenheld daar ook raad mee. De blaar werd schoongemaakt, voorzien van Duoderm en opnieuw afgeplakt. Na afloop gingen er droge sokken aan, gingen de schoenen weer aan en at ik een banaan en een breaker. Even later waren mijn Wandelmaatjes er weer en begonnen we aan het laatste stuk van dag 2.

Net voor we Beuningen uit gingen besloten we om toch nog maar even te gaan zitten. De Wandelkerel had last van zijn voeten. Dit werd veroorzaakt door zijn nieuwe wandelschoenen en aangezien we tijd genoeg hadden, gunden we zijn voeten even rust. (En stiekem was ik ook wel blij met deze rust, want mijn voeten vonden me ook niet zo lief meer...)

De Wandelkerel scoorde een ijsje en een heleboel spekkies en na een kwartiertje begonnen we nu echt aan de laatste etappe. Zoals altijd was de weg naar Weurt heet en lang en de oversteek over de sluizen heet en lang, maar onderaan de brug over de sluis maakten we een andere draai dan voorgaande jaren. Gelukkig kwamen we nog wel langs de helden van de N4D, de medewerkers van afvalverwerkingsbedrijf DAR. Dankzij deze mannen en vrouwen is en blijft Nijmegen en omgeving schoon!!!! Zelfs als de stad en omgeving zwaar overbevolkt zijn. Via het Waterkwartier, dat zijn naam op deze warme dag eer aan deed, bereikten we het akeligste deel van deze wandeldag. Het stukje achter de Waalkade langs, waar de weg voorzien is van akelig kleine keitjes, die akelig zeer doen aan je akelig vermoeide voeten, waar in mijn geval ook nog eens akelige blaren op zaten. Even later pakten we het laatste stukje Waalkade mee en begon de klim richting de Wedren. Tijdens deze klim raakte Wandelmams aan de praat met een meisje van 13. Even later sloot haar moeder aan en moeder ontdekte ook de Wandelkerel. Tja, alledrie hetzelfde shirt, dat schept een band. Toen moeder hoorde dat de Wandelkerel de 40 liep, hield alles op. Want: "De 40, nou dapper hoor, VRESELIJK onverstandig, maar dapper!" De Wandelkerel keek mij aan en besloot om maar gewoon door te lopen. Gelukkig waren we boven en bereikten we het roze feest. Zingend, handen zwaaiend, bijna dansend, maar vooral genietend liepen we via het Faberplein naar de Wedren.

Pffff, ook dag 2 weer gered. Voor mij een dag met nog meer blaren, voor de Wandelkerel een dag van zere voeten en voor Wandelmams een dag met lastige familieleden.

Na een inspectie van mijn voeten besloot ik om donderdag te starten op mijn sandalen. Ik was bang dat de vele (beginnende) blaren in mijn schoenen nog meer zouden broeien en groeien, zeker gezien de verwachte temperatuur voor deze dag. Ook besloten Wandelmams en ik dat we de sandalen van Mams mee zouden nemen voor het geval de Wandelkerel te veel last van zijn voeten zou krijgen. Eigen sandalen had hij niet meer, ook te klein, en ondertussen heeft hij dezelfde maat als zijn oma. Ook vandaag hadden we een vroege start, maar jammer genoeg moesten we vandaag vrij lang wachten voor we door de start waren. Mijn voeten waren wel blij met mijn besluit om op sandalen te starten. De Wandelkerel had een shirt aangedaan van de sarcoidosevereniging om zo aandacht te vragen voor de vervelende ziekte van zijn vader.

Onze eerste stop was in Malden, waar de Wandelkerel besloot om over te stappen op de sandalen van zijn oma. En zo werden de Wandelkerel en ik de "pantoffelhelden" van Wandelmams. De schoenen gaven te veel drukpunten en ook waren zijn voeten nog niet gewend aan het voetbed van deze schoenen. We dronken direct een bakkie en bezochten het toilet en ook nu sloot dezelfde Wandelvriendin als gisteren bij ons aan. Wandelmams en ik bonden ieder een schoen van de Kerel op onze tas en zo liepen we weer verder. Na Mook schroefde onze Wandelvriendin het tempo op, we liepen vandaag echt te langzaam en zo vertrokken we met zijn drietjes richting Middelaar en Plasmolen. In Middelaar moest de Kerel alweer toiletteren en daar gingen we dus even bij zitten, want de rij voor het toilet was lang. Hier kregen we gezelschap van F en S, ook wandelvriendinnen die we hebben leren kennen via het www. Omdat we toch zaten besloten we om ook maar wat te eten. Ondertussen begon de temperatuur behoorlijk op te lopen.

Gelukkig waren er veel mensen die de gelegenheid boden om flessen bij te vullen, petten en handdoekjes nat te maken en er waren veel mensen die hun buitendouche langs de kant van de weg hadden geïnstalleerd, zodat we daar onderdoor konden lopen. Heerlijk!!! Via Milsbeek kwamen we al snel in Breedeweg. We twijfelden nog even of we hier nog een korte stop in zouden lassen, voor we onze pleisterplaats onderaan de Zevenheuvelenweg zouden bereiken, toen de Wandelkerel spontaan een bloedneus kreeg. Hier schrokken we niet echt van, dat heeft hij wel vaker, maar het dwong ons wel tot een stop. Ik greep hem bij zijn neus en langzaam liepen we door. Gelukkig zaten er zeer gastvrije mensen langs de weg, die ons direct een stoel aanboden toen ze ons op deze rare manier zagen lopen. Ook hier liep een kraan met koud water en de heer des huizes zorgde direct voor een koele handdoek in de nek van de Kerel. Helaas wilde het bloeden slecht stoppen. Door de inspanning en de warmte bleef het lopen. We maakten de handdoek in zijn nek nog een keer nat en deden ook een koude doek om zijn polsen en eindelijk na ruim 20 minuten stopte het bloeden. Tja, en toen wilde Kerel ook nog wat eten en drinken. En zo duurde deze stop ruim een half uur, veel langer dan we normaal gerust zouden hebben. Door het lange zitten protesteerden mijn voeten met blaren nog harder dan na een normale rust en ik kwam dus moeilijk op gang.

Maar al snel waren we in Groesbeek en daar genoten we van het feest. We vulden onze flessen nog een keer, maakten de handdoeken nat en de Wandelkerel vroeg aan de beheerder van deze kraan of hij zijn hoofd in de bijbehorende ton mocht stoppen. En dat mocht. En zo dook hij in de ton met water en net toen wij ons afvroegen of hij nog boven zou komen, kwam een heerlijk verfriste en druipende Kerel weer boven. Nu was het nog een klein stukje naar de Zevenheuvelen en onze rustpost. Deze keer was het Wandelmams die een blarenbehandeling nodig had. En na weer een lang oponthoud begonnen we aan de Zevenheuvelenweg, met in ons achterhoofd dat de Oase ergens halverwege op ons wachtte. We hadden veel tijd verloren aan rusten, maar door de vroege start hadden we tijd genoeg om in de Oase te genieten van een broodje worst en een drankje.

Vanaf de Oase was het nog een klein stukje en zo wisten we ook dag 3 succesvol af te sluiten. Nog 1 dag te gaan.....

Ook vandaag waren we mooi op tijd bij de start en waren we snel op weg. Wel met een late start, dus "goed" uitgeslapen...... Jammer genoeg had ik ook nu weer een flinke blarenbehandeling nodig na 10 km en zo kwamen we daarna weer in de staart van de 40 km lopers terecht. Eenmaal op gang kwamen we dan wel weer in de drukte, maar mijn voeten wilden echt niet meer. En zo stopten we aan het einde van de dijk richting Linden voor de tweede keer. Wonder boven wonder had geen van ons een blarenbehandeling nodig en dus zaten we lekker op een bankje, genoten van een hapje en een drankje, van de muziek en van de wandelaars die aankwamen over de dijk. Toen we weer vertrokken was de dijk bijna leeg. we zaten nu echt in de achterhoede en daar zouden we de rest van de dag blijven.....

Via Linden, waar alles versierd was in het thema Koning Willem-Alexander en zijn gezin, kwamen we in Beers. We lieten ons weer lekker nat spetteren, vulden de flessen en besloten om toch maar even een korte rust te houden. Daarna gingen we vol goede moed op weg naar het feest in Cuijk en de pontonbrug. En daar genoten we van. In Mook was de nood weer hoog en namen we een rust bij een horecagelegenheid. Helaas was de rij daar erg lang en wilden we niet alle drie tegelijk gaan, omdat we dan de tassen mee moesten nemen. En dus was het oponthoud weer lang. Maar qua tijd hoefden we ons geen zorgen te maken.

Na de rust in Mook konden we ons verheugen op de volgende rust in Malden bij onze eigen Oase. En hoewel ik het wandelen op dat moment absoluut niet leuk meer vond en mijn voeten enorm zeer deden door de blaren, ging dat eigenlijk best wel snel. Jammer genoeg waren de gehaktballetjes op toen we daar kwamen, maar we werden liefdevol ontvangen en kregen een koud blikje drinken. Ik besloot om toch maar een paracetamol te nemen, zodat ik toch nog enigszins zou kunnen genieten van de laatste 8 km. Ik zat net te bedenken dat deze N4D voor mij een K.T-editie was, omdat ik helaas deze keer weer enorme blaren had, waardoor we nu in de achterhoede liepen, waardoor mijn voeten enorm zeer deden en ik een niet zo gezellige wandelmaat was en dit was ook nog eens de eerste N4D was waarbij manlief niet op mij stond te wachten op de Via, toen ik op de achtergrond het nummer "You 'll never walk alone" hoorde. En dat nummer heeft een emotionele lading voor me. En ook  nu liepen binnen de kortste keren de tranen over mijn wangen. Het duurde maar even of ik werd geknuffeld, kreeg een schouder om uit te huilen en een arm om mij heen en kon mijn emoties uiten. Bedankt!!! Toen ik een beetje bijkwam had Wandelmams het ook te kwaad. Ze wist wat er door mij heen ging, hoe moeilijk ik het vond om manlief thuis te laten en hoe zwaar deze editie was. Zij kreeg dezelfde schouder en arm om op uit te huilen. De Wandelkerel had ik al gewaarschuwd dat de tranen waarschijnlijk zouden komen op de Wedren, maar ze waren er nu iets eerder. Tja, hij had liever geen tranen gezien, maar eenmaal weer op weg, kwam hij zeggen dat hij papa toch ook wel miste. Soms vraag ik mij af waarom ik hem geen Wandelkanjer heb genoemd.

Om 4 uur vertrokken we voor het laatste stuk. Malden was een grote domper. De meeste mensen waren al weg, we moesten zelfs af en toe uitwijken voor een auto op de weg, en de sfeer was zoals na een feestje. Het enige voordeel daaraan was dat we in ieder geval flink doorliepen. De mensen die nog wel langs de route zaten moedigden de Wandelkerel aan, maar aan hem lag het niet dat we zo laat waren, het lag dit jaar echt aan mij. Gelukkig was de sfeer op de officiële Via Gladiola een stuk beter. Veel van de feestende toeschouwers hadden tunnels gemaakt waar we onderdoor liepen en we werden aan alle kanten toegejuicht. Helaas liepen we Paps, Dochterlief en de rest van de familie mis, omdat we toen net door een tunnel liepen. Maar ze wisten ons weer bij te halen en zo kregen we alsnog de verdiende gladiolen, knuffels en kussen. Na nog een keer knuffels en kussen van wandelvrienden bereikten we EINDELIJK de finish. Dat was om 20 voor 6. We haalden onze medailles op, we kregen gezelschap van familie en vrienden en zaten even na. En dat is dan het vreemde van zo'n 4-Daagse, als je de medaille binnen hebt, de prestatie hebt geleverd, dan is alle ellende ook snel weer vergeten. Ik deed mijn slippers aan en dat voelde zo goed, dat ik weer praatjes kreeg en toch weer tot de conclusie kwam dat ik, BLEW (Bij Leven En Welzijn), volgend jaar weer van de partij wil zijn. Wat is de mens toch grillig.

Na het douchen op de camping besloot ik om de schade aan mijn voeten nader te inspecteren. Op mijn verzoek legde Wandelmams het een en ander vast. Eerst met en daarna zonder tape. Het bekijken van onderstaande foto's is op eigen risico. Maar voor de ramptoerist zijn de laatste foto's om te smullen!!!