Vandaag ging de wekker heel, heel, heel vroeg. Mams en ik vertrokken namelijk naar Ameland voor een wandeling. We hadden ons vorig jaar al ingeschreven voor deze wandeling, maar toen werd deze helaas afgelast. Gelukkig mochten we dit jaar wel op pad, dat betekende alleen wel vroeg opstaan. Dat ging als volgt:
En zo gebeurde het dat ik om 6.15 uur bij Mams op de stoep de stond. De reis ging voorspoedig, geen files in Friesland op zaterdagmorgen. We waren zelfs zo vroeg dat er nog maar vier mensen in de vertrekhal zaten toen we daar aankwamen. Nou ja, geen vertrekstress dus!
En toen we eenmaal op de boot zaten, bleek dat we er heel verstandig aan hadden gedaan om zo vroeg te vertrekken, want we hoorden van vele kanten dat mensen de boot hadden gemist omdat ze nog in de rij voor de parkeerplaats stonden. Dat extra kwartiertje voorkwam dus de nodige ellende.
Al op de boot namen we contact op met Carla, zij was al op het eiland en was ook van plan om zeventien kilometer te gaan lopen, net als wij. Carla wilde vroeg vertrekken, ruim voor wij zouden kunnen vertrekken, maar we gingen ervanuit dat we elkaar onderweg wel zouden treffen.
Mams en ik besloten om het laatste deel van de boottocht buiten door te brengen, heerlijk genieten van de opkomende zon en de zeelucht.
Vanaf de boot konden we niet anders dan met de meute meelopen richting de start. Op de boot had ik contact gehad met Katja, zij zat op dezelfde boot, maar in de meute vond ik haar niet terug. Wel troffen Mams en ik Cella en Louis en dan ben ik toch weer blij met al die contacten die we hebben in de wandelwereld. Ik noem hier altijd alleen maar de namen van een klein groepje, maar er zijn zoveel meer contacten en die blijken ook nu, na ruim een jaar zonder contactmomenten bij georganiseerde tochten, nog waardevol.
En zo bereikten we druk kletsend de start. Net voor de start liet mijn GPS weten dat de batterijen bijna leeg waren, dus ik stapte even uit de drukte om ze te vervangen, voordat we echt begonnen aan "Tussen Slik en Zand".
We slingerden door Nes, maar dat duurde niet lang, al snel kwamen we terecht in het duingebied. En dat leverde flashbacks op naar Egmond. Maar Ameland is Egmond niet, dus we genoten uiteindelijk toch weer van de unieke plaatjes.
Al snel bereikten we het eerste stukje strand en met Egmondse taferelen in ons hoofd verwachten we dat we flink aan moesten poten over het strand, maar voor we het wisten verlieten we het strand alweer. Schakel, schakel, en weer door. Iets met verwachtingen en realiteit, maar gelukkig nog steeds genieten.
En genieten deden we ook weer nadat we het strand hadden verlaten. Ook het duingebied is prachtig......
In het duingebied kregen we een berichtje van Carla dat zij aan het tweede stuk strand was begonnen, ze liep dus nog ergens voor ons, maar we kwamen wel steeds dichterbij. Mams en ik gaven dus een beetje gas bij, want we wilden Carla graag weer in het echt ontmoeten, het was alweer even geleden dat dat was gebeurd.
Toen Mams en ik voor de tweede keer het strand opgingen, stuurden we Carla weer een berichtje en zij stelde voor om een bakkie te doen bij het Strandhuys. Dat voorstel werd door mij Mams en mij direct omarmd. Maar voor het zover was genoten we nog even strand en zee.
Bovenaan de strandopgang stond Carla op ons te wachten en met zijn drieën liepen we naar het Strandhuys voor een bakkie. Voor we naar binnen mochten werden we gecontroleerd op een QR-code, dat verliep gelukkig zonder problemen. We vonden een tafeltje en even later deden we onze bestelling. En wat doe je dan als je op Ameland bent, dan bestel je natuurlijk een Nobeltje!! en die smaakte goed.... Op is op!
We verlieten het Strandhuys en het strand met zijn drieën, genoeg om bij te praten en genoeg om te genieten. Voor we het wisten waren we dan ook bij de officiële rust. Daar zei Carla dat we maar door moesten lopen omdat ons tempo hoger lag dan dat van haar, maar dat wilden Mams en ik niet, we waren veel te blij dat we elkaar weer in levende lijve ontmoetten, dus gezellig samen verder!!!
Ineens vielen we tijdens het bijpraten stil, we hoorden flink geknal in de verte, even later bleek dat het ging om de het geknal van de kleiduifschietvereniging, vrij onschuldig dus. En al snel bereikten we de Waddenzeekust van het eiland, waar we weer een heel ander uitzicht hadden, zowel over het water als landinwaarts. We volgden dus de Waddenzeekust en toen vonden we het ook tijd voor een we-fie voor de W4W-appgroep.
Vanaf dit punt gingen we weer landinwaarts. We bereikten Buren en daar besloten we dat het tijd was voor een laatste rust. We waren tenslotte naar Ameland gekomen om te genieten!! We vinden een plekje bij Ritskemooi of Ritskemoei, misschien het beste gezelschap, maar we konden tenminste wel zitten.....
We liepen de laatste loodjes en we beloonden onszelf nogmaals met een Nobeltje. Omdat het glas echt goed vol zat, zat er voor mij niets anders op dan te slurpen. Gelukkig lieten Carla en Mams zich niet kennen en deden ze met mij mee......
Na een rondje eiland, de aanschaf van een fles Nobeltje, een applaus voor Tina die de 35 kilometer liep, een portie fish and chips en een laatste wandeling naar de boot, namen Mams en ik afscheid van Ameland, maar ik kan me niet voorstellen dat het een definitief afscheid is. Ergens "Tussen Slik en Zand" verwacht ik Ameland weer terug te zien!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten