Na een gebroken nacht, De Wandelkerel laat thuis en Dochterlief vroeg aan het werk, ben ik net voor de wekker gaat weer zo bij mijn positieven dat ik hem op tijd uit kan zetten, geen gejammer van dat ding vandaag.
Als ik aan mijn ontbijt zit, komt ook Manlief langzaam bij zijn positieven en wat nog belangrijker is, zijn benen werken goed genoeg mee. Ik ben dan ook ruim op tijd bij het station in Meppel en na een laatste kus aan Manlief loop ik naar het perron.
Eenmaal in Zwolle pruts ik nog wat aan mijn rugzak en dan loop ik naar het punt waar ik e route weer oppak. Eerst door het park, dan een stukje doorgaande weg en vervolgens een fietspad. Terwijl ik op het fietspad loop, zie ik vanuit mijn ooghoek ineens iets bewegen waarvan ik dacht dat het een steen was. Huh?! Het blijkt een schildpad te zijn, die in de berm zijn weg zoekt, arm dier. Helaas weet ik ook niet wat ik moet doen, dus uiteindelijk loop ik maar verder richting het Engelse Werk.
Tijdens georganiseerde tochten ben ik daar al vaker geweest, maar dat maakt niet uit, het blijft mooi om daar te lopen. Dat geldt ook voor de dijk die daarna volgt. Vanaf hier heb je een prachtig uitzicht op de IJssel en op Hattem, dat aan de overkant ligt.
Ik blijf de dijk volgen en daar heb ik mijn eerste bijzondere ontmoeting. 's Ochtends passeerde een mevrouw op de fiets en zij wenste mij een goede reis. Op de dijk passeerde ze mij weer en nu knoopte ze een praatje met mij aan over wat ik ging doen. Dit soort momenten maken de (wandel)dag goed.
Bij de oude IJsselcentrale liet ik de IJssel achter me en volgde een iets minder mooi stukje. Ik miste daar ook bijna een aanwijzing uit de routebeschrijving. Er werd gesproken over een oude spoorlijn, maar ik had pas door dat ik daar was, toen ik er al bovenop stond.
Ondertussen begon ik trek te krijgen en had ik behoefte aan een sanitaire stop. Ik hoopte op een terras in Windesheim, maar het enige terras daar was gesloten. Op een bankje in de buurt stilde ik mijn trek, maar die andere behoefte daar doen ging me iets te ver. Nog maar even doorlopen dus naar een iets groenere omgeving.
De routebeschrijving gaf hoop, fietspaden en bos, maar die hoop vervloog snel. Het fietspad liep tussen twee sloten door en in de bermen stonden de brandnetels twee kontjes hoog. Net toen ik overwoog om maar gewoon op het fietspad mijn broek naar beneden te trekken, de situatie werd echt nijpend, stonden er even geen brandnetels in de berm. En hoewel het plekje niet echt beschut was, deed ik wat ik moest doen. Wat een opluchting.
Aan het einde van het fietspad stak ik via een brug de Soestwetering over om vervolgens twee kilometer verder weer terug te gaan naar de andere kant. Het was heerlijk lopen daar, goede ondergrond en prachtig uitzicht, de kilometers verdwenen zo onder mijn schoenen.
Op een bepaald moment hoopte ik op een bankje, maar helaas lieten alle bankjes het afweten. dan maar gewoon in de berm onder de bomen. (Wel eerst gecontroleerd of het geen eikenbomen waren, de jeuk van vrijdag is nog niet weg.) Hier heb ik een hele poos gezeten, voor mij uitstarend en genietend.
Daarna lag Wijhe in het verschiet, op naar een terras om te eten. En eten deed ik, een kop tomatensoep met een dikke snee bruin brood en een dubbele tosti( dus drie sneetjes brood) vonden hun weg naar binnen. Nu moest ik toch wel genoeg energie hebben voor de laatste zes km van vandaag.
En dat had ik inderdaad, het laatste stukje was wat minder mooi, langs de doorgaande weg, maar het kostte geen moeite. Ik kom zelfs nog even van de ventweg omhoog om te kijken wat voor beeld daar stond. Later maar eens uitzoeken wat het precies inhoudt.
Eenmaal in Olst trakteerde ik mijzelf op een ijsje om daarna bij de supermarkt een salade en brood te halen als avondmaaltijd. In de supermarkt bedacht ik dat ik mijn "lork" ben vergeten, dus haalde ik nog maar snel wat wegwerplepels (eventueel ook handig voor yoghurt onderweg) voor ik naar de kassa ging.
Vanaf de supermarkt was het nog een kilometer lopen naar mijn slaapadres en daar zit ik nu, na mijn douche en een handwasje, in de tuin mijn verslag te schrijven. Zo ga ik weer naar binnen om te eten, de zon verdwijnt nu achter de haag en dan wordt het toch wel fris. Vanavond maar een beetje op tijd gaan slapen, morgen om acht uur staat mijn ontbijt voor me klaar.
' s Avonds kreeg ik van mijn gastvrouw nog een kopje thee, pas toen besefte ik hoe ik dat had gemist.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten