Niet gewoon boos, heel boos, heel erg boos, bijzonder boos, vreselijk boos. Nee, boos zegt eigenlijk niet genoeg. Ik ben WOEDEND!!!!!
En nu is natuurlijk de vraag waarom ik woedend ben en op wie. Nou, de vraag op wie is snel beantwoord: "Op Manlief!!!" De vraag waarom is iets ingewikkelder om uit te leggen, maar ik moet mijn frustratie, mijn woede kwijt, dus haal diep adem en doe alsof je mij begrijpt..... Zelfs nu ik terug ga in de tijd.
Want laten we eerlijk zijn, iedereen die Manlief kent, weet dat hij van de zeer eigenwijze soort is. Dat maakt een mens uniek, bewonderenswaardig en soms gewoon dom. Een voorbeeld van al deze eigenschappen, kan ik laten zien door één voorbeeld te geven, Manlief als voetballer.
Een kampioenswedstrijd in een ver verleden. Manlief als aanvoerder, oudgediende en één van de dragende spelers van het elftal, wordt na 20 minuten met een vieze tackle neergehaald. Ik zie dat hij na deze tackle last heeft van zijn enkel. Maar Manlief doet alsof er niets aan de hand is en de trainer en de leider doen met hem mee. Hij is te EIGENWIJS om toe te geven dat hij pijn heeft. Zelfs in de rust zegt hij dat hij de tweede helft gewoon kan voetballen, UNIEK en BEWONDERINGSWAARDIG, want ik weet en ik zie dat hij vergaat van de pijn. Na het fluitsignaal en het behalen van het kampioenschap (tegen een tegenstander die geen enkele tegenstand bood), stort Manlief in. Binnen 5 minuten na het eindsignaal zit hij bij mij in de auto, op weg naar de huisarts, een huilende zoon achterlatend bij opa, want die zoon ziet en voelt dat het niet goed gaat met zijn vader. En daar zijn we dan bij DOM. Want de overwinning was geen enkel moment in gevaar, de enkel heeft meer schade opgelopen dan nodig en je laat je zoon (toen een jaar of 6) huilend achter. PFFFFFFFF!!!!!
In de jaren daarna zijn er meer van deze voorvallen geweest. En toen Manlief ziek werd, werkte zijn karakter niet altijd in zijn voordeel, maar vooral niet altijd in het voordeel van zijn dierbaren. Want hij vond dat hij naar huis kon, terwijl dat niet vertrouwd was. En zijn babbel wist artsen en verpleegsters te overtuigen. Met als gevolg dat ik geen boodschappen durfde te doen als hij alleen thuis was. Met als gevolg dat Paps, als ik nog niet terug was van mijn werk, een kwartier voor de kinderen uit school kwamen, ging kijken of Manlief veilig op zijn bed in de kamer lag en niet ergens op de grond, waar ik hem ook al wel eens had aangetroffen.
Het meest recente voorbeeld (tot nu toe) zijn de longproblemen die er waren rond de jaarwisseling 2015-2016. Al begin december had ik tegen Manlief gezegd dat ik het idee had dat zijn longen niet in orde waren. Als hij klein stukje liep, hijgde hij als een trekpaard. De 10 meter van de bank naar het bed 's avonds klonken als een 100 meer sprinter de een wereldrecord had gelopen. Met in mijn achterhoofd de wetenschap dat longsarcoïdose de meest voorkomende verschijningsvorm van deze ziekte is, leek het mij niet onverstandig om een extra afspraak te plannen. Maar Manlief vond het niet nodig, hij was al zo vaak in het ziekenhuis en hij voelde zich goed. Jazeker, zelfs toen ik aangaf dat de prednison niet alleen de sarcoïdose, maar ook ander ontstekingen onderdrukt, bleef hij volhouden dat er niets aan de hand was. En wat moet ik dan, hij gaat door voor een verstandig, zelfdenkend en volwassen mens.....
Tot die noodlottige 29e december, waarop Manlief binnen 4 uur veranderde van een zich goed voelend mens in een doodzieke man. Letterlijk doodziek, want op het moment dat een ontsteking (in zijn geval een abces achter de long) door de prednison heen breekt, is er geen houden meer aan. En dat geeft weer veel ellende: http://wandelenenmeer.blogspot.nl/2016_01_01_archive.html
Maar bij zijn ontslag uit het AMC beloofde Manlief dat hij voortaan beter naar mij zou luisteren, want de verpleegsters daar wisten hem ervan te overtuigen dat iemand die van buitenaf naar je kijkt, vaak beter ziet wat er speelt dan jijzelf. Hij zei letterlijk: "Ik beloof dat ik beter naar mijn vrouw zal luisteren."
En daarom ben ik nu BOOS, of was het nu WOEDEND!!!! Want al voor ik naar Nijmegen ging, had ik het idee, dat Manlief wel eens een blaasontsteking zou kunnen hebben. In het ziekenhuis, zowel in het AMC als in het streekziekenhuis, zijn we gewaarschuwd dat katheteriseren een groter risico op blaasontsteking met zich meebrengt en dat het gebruik van prednison ontstekingen onderdrukt, dus dat we extra alert moeten zijn.
Maar ondanks mijn signalen, mijn verzoeken om een urinestaal in te leveren bij de huisarts, mijn mededeling dat zijn urine steeds onaangenamer ging ruiken (ja, bij katheteriseren valt dat op) en het feit dat het urineverlies toenam (een gevolg van een minder goed functionerend onderlichaam, waarvoor hij overigens sowieso al incontinentiebroekjes draagt) vond hij het allemaal wel meevallen. Hij voelde zich goed, zijn urine had altijd al en sterke geur door het gebruik van medicijnen en ach, dat urineverlies ging altijd al met ups en downs, dus niets aan de hand. Nou ja, in zijn beleving. Ik had het onderlaken alweer een paar keer extra gewassen, was natuurlijk niet echt nodig volgens meneer, en hij wisselde al veel vaker zijn broekje. Maar afgelopen nacht ging het echt mis.
Tussen 4 en 5 uur heel vaak naar het toilet, maar uiteindelijk niet kunnen plassen. Toch weer urine verliezen en een vervelend gevoel in de onderbuik. En dan vervolgens zeggen dat het misschien wel verstandig is om de huisarts te bellen, omdat er wellicht sprake is van een blaasontsteking.
Nou ja, lang verhaal kort. Hij heeft een blaasontsteking. Nog zonder koorts, tja prednison, maar dus wel een antibioticakuur. En veel bijkomende ellende.
En nu ben ik dus BOOS, WOEDEND. Want ineens krijg ik gelijk. Manlief geeft toe dat hij beter moet luisteren naar mij. Maar ondertussen heeft hij zijn fragiele gezondheid in gevaar gebracht, hebben we langer bij de huisarts gezeten dan nodig was geweest als hij direct naar mij geluisterd had, heb ik de wasmachine al weer vaker moeten laten draaien dan nodig was geweest, heb ik een slechte nachtrust gehad, omdat hij niet wil luisteren, heb ik vaker in de stank gezeten dan nodig en hebben de kinderen en ik ons weer extra zorgen gemaakt.
En het ergste is, nu voel ik toch ook weer de behoefte om mij bij voorbaat al te verdedigen. Want er zijn altijd mensen die mij weten te vertellen dat het niet meevalt om te leven met de beperkingen die ziekte met zich meebrengt. En dat klopt. Ik heb enorme bewondering en respect voor de manier waarop Manlief zijn leven inricht. Hij is nooit chagrijnig, reageert zich nooit af op mij of de kinderen, doet zijn uiterste best om deel te nemen aan sociale evenementen en hij houdt vooraf en achteraf rekening met de invloed van feestjes op zijn functioneren.
MAAR, zijn beperkingen hebben ook invloed op het leven van de kinderen en mij. Of denk je dat ik erop zit te wachten dat ik 's ochtends voor mijn ontbijt stinkend beddengoed in de wasmachine moet drukken. Of dat het feit dat Manlief door zijn blaasontsteking zo vaak naar het toilet moet, dat hij staat te wankelen op zijn benen geen spanning meebrengt voor de kinderen en mij. Of de spanning die nu het meebrengt of er wel of geen koorts gaat doorbreken.
En nu, nu ben ik niet meer boos, ik ben niet meer woedend, maar ik schrijf dit wel op hier. Om Manlief in de toekomst te laten weten, dat hij moet luisteren. Niet omdat ik gelijk wil hebben, maar omdat ik me zorgen maak en ik hem nog heel lang om mij heen wil hebben in een zo goed mogelijke gezondheid.
Ik hou gewoon ontzettend veel van die eigenwijze, unieke, bewonderenswaardige en soms zo vreselijke domme man....
ZUCHT!!!!!
1 opmerking:
Komt wel goed, schatje(s)!
xxx Cornelia.
Een reactie posten